Çilek çocuk bir sabah uyandığında
Buldu kendini bahçe katında
Ana,baba,kardeş
Karıştı onsuz toprağa.
Adı oldu o günden sonra,Çilekeş çocuk.
Neden Çilek dediler unuttu
Unuttu konuşmayı
Gülmeyi unuttu.
Sardı bedeni duygusuzluk
Hissizliğe karışıp
Gidenlerin anısına bugün
Bıraktı karanfil mezarlarına.
Hatırlar durur
Şimdi 30lu yaşlarında
Bir adam oldu
Kendi başına.
Adam oldu neylesin
Giremedi o gün sevdikleriyle,toprağın altına
Ne bir gün gülebildi,
Nede ölebildi.
Bilmezlerdi ki adam yaşıyordu
Ama ölüyordu nefes aldığı heran.
Baktı da onca göz
Göremedi içini
Anca deştiler yarasını
Çilek çocuk asla unutmadı.
Aramızda sessizce yaşıyor.
17 Ağustos 1999
