Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 8

Donderdag 10:00

"Waarom werk je vandaag niet?" hoor haar zachte stemmen zeggen. Ik draai me om en zie haar weer. "Oh salaam Bouthaina, ik verwachtte je niet" zeg ik. "Het spijt me, ik had niet plotseling moeten komen" "Nee nee ik vind het niet erg hoor" zeg ik. Ze knikt en knuffelt Ahmed. "Waarom werk je vandaag niet?" vraagt ze nogmaals. Wat moet ik zeggen? Ja ik ben ontslagen? Nee dus. "Ik uhh ik voel me niet lekker" Het is eigenlijk geen leugen! Ik voel me inderdaad niet lekker. Ik heb hoofdpijn, ik heb veel stress, ik ben mager geworden. Allemaal door Samira!

"Waar is jou vrouw eigenlijk?" vraagt ze. Ik slik een brok weg en kijk de andere kant op. "Ja! Ik mis mama" huilt Ahmed. Nee niet nu! "Ze is uhh ze is tijdelijk bij haar ouders" lieg ik. "Je bent niet goed in liegen" zegt ze. "Ik weet niet waar ze is" zeg ik uiteindelijk. "Liet ze jou alleen met een kind?" "Ik wil er niet over praten" sis ik. "Ik vind het heel erg voor je. Ik leef....." "Ik hoef geen medelijden!" riep ik boos en loop weg.

Op het balkon aangekomen, voel ik gelijk een spijtige gevoel. Waarom werd ik boos? Ze heeft niks gedaan. Ik ben een vreselijk persoon! Ik haal diep adem en loop terug naar de woonkamer. "Waar is Bou Ahmed?" "Bou is weg papa" zegt hij en eet zijn snoep op. Ik ren snel naar buiten maar zie haar nergens.

Shit! Ik ben zo vreselijk! Niemand mag mij. Ik maak niemand gelukkig. Zelfs zij rent voor mij weg. Waarom is mijn leven zo geschreven? Wat heb ik mensen toch misdaan? Ik word nooit gelukkig! Nooit...

"Papa waarom huil je" haalt Ahmed uit mijn gedachten. Ik veeg mijn tranen weg en til hem op. Samen met mijn zoon loop ik mijn huis binnen. Alleen Ahmed is degene die mij in leven houdt. Als hij er niet was, zou ik al lang dood willen gaan. Ik ben dit leven zat. Heel erg zat. Iedereen is tegen mij. Zelfs mijn ouders. Ik heb ze jaren en jaren niet gedaan. Ze zoeken hun eigen zoon niet eens op!

Mijn vader is harstikke rijk, en ik heb niks te eten.
Mijn ouders denken niet aan mij, maar ik wel aan hun. Ik beschouwde mijn vader en moeder als een leeuw en een leeuwin maar zij beschouwden mij als vuil!

"Wil je een dutje doen?" vraag ik aan Ahmed als ik hem zie gapen. Hij knikt slaperig. Ik leg hem rustig in zijn bedje en hij valt snel in slaap. Mijn lieve zoon, hij is mijn alles. Insha Allah is er een mooie toekomst voor hem geschreven. Ik wil niet dat hij zoveel pijn lijdt als ik. Hij is alles wat ik heb en ik gun hem het beste. Ik druk een kusje op zijn hoofd en verlaat de kamer.

-

Ik doe de deur open en zie Ilyah. "Hey vriend" zeg.Ik en groet hem met een mannelijke knuffel. "Gaat alles goed? Hoezo breng je Ahmed niet meer naar me moeder" "Omdat jou moeder problemen heeft met Ahmed" zeg ik en ik merk dat hij rood begint te worden. "Nee tuurlijk! Ze houdt van Ahmed" "Sure, in iederegeval ik heb een anderr oppas gevonden" zeg ik. "Oh jammer man" zegt hij. "Nee helemaal niet gewoon" zucht ik. "Wat?" "Jou moeder vind mij zielig" "Nour...dinne waar heb je het over? Natuurlijk niet" "Saff bro laten we ergens anders over hebben" zeg ik snel. Hij knikt en neemt een slokje van zijn redbull.

"Ik heb gehoord er is een chick die hier telkens voor je deur staat" begint hij. Waarschijnlijk bedoelt hij Bouthaina. "Ja ze komt voor Ahmed" "Waarom?" "Gewoon ze kunnen goed met elkaar omgaan" "Hmm dat vind Lina niet leuk" zegt hij. Ik kijk hem raar aan. "Wat? Ga je me nu vertellen dat je het niet door hebt?" riep hij. "Wat?" "Lina vind jou al hayeck lang leuk a sahbi!" riep hij. Mijn ogen worden groot als ik dat hoor. "Wat..." "Ja man, ze is echt gek op je en ze is jaloers op die chick die telkens voor je deur staat" zegt hij. Waar komt dit opeens vandaan? Ik voel niks voor Lina. Ik zie haar alleen als een zusje!

"Waarom stuur je die chick gewoon niet weg?" "Ze komt voor Ahmed" sis ik. "Maar daarmee maak je Lina kapot" "Ik ga Bouthaina niet weg sturen. Zij is tenminste iemand die geen problemen heeft met mijn zoon" zeg ik. "Mijn moeder zorgde goed voor hem!" "Ze vind mij zielig! Burhan slaat Ahmed voor niets" zeg ik boos. "Oke dat is echt niet waar!" riep hij. "Dat zei Ahmed zelf" "En dat geloof je?!" "Natuurlijk! Hij is mijn zoon!" "Misschien is hij gewoon jaloers!" "OM WAT?!" "Dat Burhan veel meer dingen heeft dan jou zoon!" dat kwam als een shock binnen.

"Sorry bro maar je bent een slechte voorbeeld voor mij" en met die woorden loopt hij weg. Mijn beste vriend... Hij... Hij keert de rug om naar mij......

•••••••

🌟❤