Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 47

PP Samira

Ik open de deur en loop naar binnen. "Nourdinne?!" Riep ik. "Nourdinne?!" Nadat ik geen antwoord heb gekregen, ren ik naar onze kamer. Meteen stopt mijn hart na het zien van een opende kast met weinig kleren. Hij heeft me gewoon verlaten. Alweer!
"AHMED!" Schreeuw ik door het hele huis. Weer krijg ik geen antwoord. Ik zoek ook Richello en ook hem kan ik nergens vinden. Pffff hij heeft gewoon niet naar me geluisterd.

Ik zucht luid en neem plaats op mijn bed. Ik sluit mijn ogen en laat mezelf achterover vallen. Hij heeft me gewoon weer verlaten. Waarom? Ben ik serieus zo erg? Kan hij echt niet volhouden met mij? Moet hij serieus voor die Bouthaina gaan? Wat heeft zij wat ik niet heb? Alleen schaamte. Zij heeft veel schaamte en ik niet. Ik besef me ook dat zij meer respect heeft dan ik. Als je het goed bekijkt, zijn Bouthaina en ik echt verschillend.

Dat is dus de reden waarom hij telkens naar haar gaat. Zij is prachtig, bedekt, is goed bezig met het geloof en noem maar op. En ik? Laten we niet over mij beginnen. Ik weet gewoon niet meer wat ik met dit leven moet doen. Ik ben niks meer waard. De enige man die ik dacht dat hij eindelijk weer van mij gaat houden, heeft me verlaten samen met mijn kind. Ik ben gewoon niks meer waard in dit leven.

Onbewust rolt er een traan naar beneden.
Ik ben niks waard. Die woorden spookt de hele tijd in mijn hoofd. Misschien moet ik gewoon terug naar mijn moeder. Ze woont in zo'n kleine wijk ergens verder op. Maar als ik eenmaal daar ben word ik gelijk uitgehuwelijkt. Dat weet ik heel zeker. Maarja, beter dan hier! Iedereen is tegen mij en ze zien me als een hoer.
Maar maakt niets uit. Ik laat ze wel met rust.

Of moet ik blijven vechten tot ik Nourdinne krijg?

PP Nourdinne

"Ik wil het niet" zegt mijn vrouwtje zacht. "Jawel lieverd! Je moet wel eten" zeg ik. Ze zucht en neemt een hapje van haar broodje gezond. Ze voelt zich niet lekker en eet bijna niks meer. Sinds ik weg was tot nu toe is ze al ziek. Het komt door mij, ja dat weet ik. Maar In sha Allah wordt ze snel beter.
Dan ga ik eindelijk haar ten huwelijk vragen.

Ik hou gewoon zoveel van Bouthaina. Ik bedoel, hoe kan dat? We kennen elkaar niet eens een jaar! Oh Allah, zij maakt me zo erg gelukkig. Niet normaal. Het liefst wil ik haar elke seconden bij me hebben.
Ik wist niet dat iemand je zo erg gelukkig kon maken. Haar innerlijkheid pakt me zo erg he! En haar schoonheid... oeff. Ma sha Allah, geen woorden voor.

"Waarom kijk je zo?" Haalt ze uit mijn gedachten. "Je bent gewoon zo prachtig" zeg ik en pak haar hand vast. Ze bloost en kijkt weg. "Niet weg kijken Bouthaina" zeg ik draai haar gezicht naar me toe. "Je bent echt een schat Nourie" zegt ze. "Laten we het niet beginnen over jou. Kijk jij bent gewoon 1 woord met veel betekenissen. Weet je wat het is? Perfect. Je bent zelfs meer dan perfect lieverd" zeg ik. Ze glimlacht lief en drukt een kusje op mijn wang. Ik doe hetzelfde maar dan op haar voorhoofd.

"Ik kan echt niet wachten op onze bruiloft" zeg ik. "Ik ook niet" zegt ze zacht. Ik sta op en ga naast haar zitten zodat ze haar hoofd op mijn schouder kan leggen. "Ik hou van je" zeg ik. "Ik ook van jou" "Maar ik meer van jou" "Maar schat... dat kan niks want ik hou oneindig veel van jou" "Alsnog hou ik meer van jou" "Niet" lacht ze zachtjes. Haar lach is een vitamine voor mijn oren.

We worden verstoord door Ahmed die rennend de kamer binnen komt. "Papa!" Riep hij en komt op bed springen met een briefje in zijn hand. "Wat is dat?" Vraag ik. "Kwam door de brievenbus" zegt hij en geeft het aan me. Ik open het en begin te lezen.

Lieve Nourdinne en Bouthaina,

Het spijt me zo erg voor alles wat ik jullie heb aangedaan. Vooral Nourdinne. Het spijt me Nourie.
Ik was een grote bitch geweest tegen over je.
Ik heb je alleen gelaten terwijl je me zwaar nodig had. Door mij heb je zoveel zware dingen meegemaakt in je leven. Ik besef nu pas wat ik allemaal heb gedaan en wat ik ermee bereikt heb.
Ik besef nu pas dat ik eigenlijk niks waard ben. Ik maak mensen ongelukkig. Ik koos liever geld dan jij en mijn kind.

Maar goed ik ga niet veel praten. Het enige wat ik nog wil zeggen is dat het me zwaar spijt. Ik hoop dat je het me kan vergeven. En het spijt me ook dat ik je 3 maanden hier heb gehouden. Ik weet dat je elke nacht aan Bouthaina dacht. Ik weet dat jouw liefde voor haar echt groot is. Ik hoop dat jullie gelukkig worden samen. Zorg heel goed voor mijn kind Nourdinne. Hij heeft nu een betere mama genaamd Bouthaina.

Bouthaina,
Ik geef jou alle verantwoordelijk over mijn kind. Zorg dat hij een goed leven lijdt. Zorg dat hij niks te kort komt. Ik weet dat jij de beste mama ooit zal worden! Alsjeblieft vergeef het me voor alles.

Van mij zullen jullie niks meer horen. Ik maak mensen alleen maar ongelukkig. Niet dat ik zelf gelukkig ben. Maarja... zo is het lot.
Nogmaals, het spijt me zeer voor alles.

Vergeef het me voor alles.

~Liefs Samira

Met open mond vouw ik het briefje weer dicht.
Heeft dit echt Samira geschreven?

Heeft ze ons eindelijk met rust gelaten?!!!!

•••••

❤️🌟