Vlinders // BxB {herschrijvend}

6.

Omg sorry dat het deel een dag te laat is nou veel plezier ermee

P.o.v. Finn

(trigger warning sorry)

'Toch Finn?' Zegt Bran. Verward kijk ik hem aan en knikt dan. 'Dankje' zegt Emily, het nieuwe meisje in onze klas. Ze is bisexueel. Bi. Stel Bran is ook bi. Dan maak ik misschien nog kans. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en schud zacht mijn hoofd. Ik maak geen enkele kans bij hem. Misschien moet ik me richten op Jake. Wat wel zielig is, dan lijkt hij een tweede keus en dat gun ik hem niet. Ik weet best hoe het voelt om tweede keus te zijn en dat is niet bepaald fijn. Ik voel de warme hand van Bran op mijn arm. 'Waar denk je aan?' Vraagt hij. Ik kijk naar hem en schud mijn hoofd. 'Niks'. 'Finn Brown die nergens aan denkt? Lijkt me sterk' zegt Bran met een serieuze blik in zijn ogen. 'Het is niet belangrijk' zeg ik. Even fronst Bran zijn wenkbrauwen en zegt dan: 'als er iets is moet je het zeggen'. Ik knik en kijk naar mijn handen. Ze zijn bedekt onder de blauwe inkt van mijn pen. Linkshandig zijn en met een lekkende pen schrijven is geen goede combinatie als je Finn heet. Mijn rechter hand zit vol kleine doodles. Want waarom ook niet. Ik heb een spijkerjasje aan, zo'n coole met van die wol achtige stof aan de binnenkant. Daaronder draag ik een Vans T-shirt. Aan mijn benen heb ik een spijkerbroek aan, waarvan de pijpen ergens boven mijn enkels een keer zijn omgeslagen. Als schoenen draag ik geblokte instap Vans. Nee ik heb echt geen obsessie met Vans ofzo. Op zich vind ik mijn style best oké, maar geen idee hoe anderen daar over denken. Mensen zeggen altijd dat het niet boeit wat anderen van je vinden, maar geef toe. Iedereen maakt zich wel eens druk over wat anderen over ze zullen denken. Sommigen alleen minder dan anderen. Ik zelf ben constant bezig met wat anderen van me zullen vinden. Altijd bang om niet goed genoeg te zijn. Ik probeer nooit te hard te lachen op school, want misschien zie ik er anders uit als een debiel. Maar als ik helemaal niet lach denken ze dat ik depressief ben. Als ik langs een raam of spiegel loop kijk ik altijd hoe ik er uit zie, om te zorgen dat ik niet op een zwerver lijk. Mensen denken altijd dat ik heel ijdel ben, maar dat valt behoorlijk mee. Het liefst zou ik mezelf helemaal niet willen zien. En dan heb je naast stress over mijn uiterlijk ook nog mijn karakter. Ik vraag me constant af of ik niet te gemeen ben. Of te druk. Of te stil. Hard op antwoord geven in de klas is voor mij bijna onmogelijk, ik ben te bang iets fout te doen. Een fout antwoord te geven. Wat dan ook. Soms kan ik me er zelfs niet toe krijgen een blaadje van een tafel te pakken. Bang om aangestaard te worden. Bang wat mensen over me denken. Of ze wel denken dat ik normaal ben. Of ik er niet uitzie als een dronken man als ik loop. Of ik wel lijk op een normaal mens zonder problemen met zichzelf en anderen. Niet dat dat kan want iedereen heeft wel problemen, alleen meestal worden de grote problemen nooit uitgesproken, waardoor het leven van sommige mensen heel makkelijk lijkt, terwijl ze misschien met grote dingen struggelen, in hun hoofd of thuis bijvoorbeeld. Ik wil mensen best vragen naar hun problemen, hun helpen, maar dat gaat niet als ik niet eerst mezelf op orde heb. Misschien moet ik er met mensen over praten, maar dat is eng. Mensen vragen er zelf ook niet naar, dus waarschijnlijk boeit het ze ook niet. Het is zo oneerlijk hoe mensen in boeken om 2 uur 's nachts hun beste vriend of vriendin op kunnen bellen, naar ze toe gaan en daar gewoon kunnen zitten, praten en huilen. Soms heb ik dat echt even nodig. Ik denk alleen niet dat Bran, Saar, Jake of wie dan ook er blij van worden als ik ze midden in de nacht zou opbellen omdat ik niet met mijn eigen leven kan dealen. Je moest eens weten hoe vaak ik het bijna heb opgegeven. Hoe vaak ik geweest heb dat dit alles voorbij is. Dat ik normaal en gezond in mijn hoofd was, of nog beter, dood. 

Bij die gedachte beginnen mijn handen te trillen en krijg ik tranen in mijn ogen. Ik pak snel een pen vast op niet te laten merken hoe erg ik tril. Ik heb het gevoel alsof ik elk moment kan flauwvallen. Beelden schieten langs mijn ogen. Ik stond onder de douche, met een scheermesje in mijn hand. Ik zette hem op mijn rechter arm en maakte een lange haal. De pijn schiet door mijn arm. Op dat moment dacht ik dat ik het nodig had. Nu besef ik me hoe dom het was. Het bleef maar bloeden ik ik viel bijna flauw. Daarbij zat de badkamer deur ook nog eens op slot. Het hete water viel op de wond. Ik wilde het uitgillen van pijn, maar mijn zusje sliep en ik zou vragen krijgen waarom ik het had gedaan. Ik voel me misselijk worden. Dit was nog maar twee weken geleden. Ik heb het niet vaker gedaan met een scheermesje. wel met scherpe dingen die minder diep gaan, dat deed ik daarvoor ook al. En krabben. 

Ik heb het gevoel dat ik ieder moment kan flauwvallen. De pen die ik in mijn handen had is op de tafel gevallen en ik voel iedereen naar me kijken. Ik probeer normaal adem te halen, maar het lukt niet goed. Het zweet loopt over mijn rug en ik probeer mijn jasje uit te trekken. 'Gaat het Finn?' vraagt de docent. Ik schud moeizaam mijn hoofd. 'Bran kan jij even met hem mee lopen naar de wc en hem even wat water laten drinken?' zegt de docent een beetje paniekerig. Bran knikt en helpt me op te staan. Wankel en steunend op Bran loop ik naar de wc. Blijkbaar heeft hij zijn fles meegenomen, want die geeft hij aan mij. Met nog steeds trillende handen pak ik de fles aan en neem voorzichtig een slokje. Ik adem nog een keer diep in en uit en kijk Bran dan aan. 'Gaat het weer?' vraagt hij bezorgd. Ik knik voorzichtig. Ik voel langzaam mijn hardslag weer minder snel worden.  'Maar wat gebeurde er nou?' vraagt Bran. Nou misschien kreeg ik een of andere paniek aanval ofzo. 'W-weet ik niet' zeg ik zacht. Bran knikt even. 'Wil je naar huis?' vraagt hij. Ik knik. Samen lopen we terug naar het lokaal. Ik blijf in de deuropening staan terwijl Bran regelt dat ik naar huis kan. Niet veel later komt hij terug naar mij. 'kom we gaan' zegt hij. 'We?' vraag ik verbaast. 'eh ja ik ga je nu echt niet alleen naar huis laten fietsen hoor' zegt hij. Ik glimlach even klein. Samen halen we onze fiets uit de fietsenstalling en vertrekken richting huis. De hele weg ben ik stil. Ik zie dat Bran soms iets wil zeggen maar het dan toch niet doet. Eenmaal bij mijn huis aangekomen zet ik mijn fiets in de schuur en open de tuindeur. Mijn ouders zijn op hun werk en mijn zusje op school. Ze hoeven hier niks over te weten. Ik loop naar mijn kamer en trek een joggingbroek aan. Dan ga ik op mijn bed liggen en kijk naar Bran die in de deuropening naar me staat te kijken. 'Nou ik ga maar weer' zegt hij na een aantal minuten. Ik knik. 'Doei' krijg ik nog net uit mijn keel. 'Doei' zegt hij, en loopt dan weg. Niet veel later hoor ik de deur dichtgaan en word het heel stil. Ik draai me naar mijn rug en staar naar het witte plafond boven mijn hoofd. Stel ik was daarnet gestikt. Hoeveel mensen zou dat boeien? Waarschijnlijk weinig. Ik pak mijn oortjes van de grond, super logisch dat ze daar liggen, en stop ze in mijn telefoon. Ik ga naar Spotify en klik op mijn planlist. Ik scroll naar een van mijn favoriete liedjes, Read All About It, en klik het aan. Daarna druk ik op shuffle, want ik heb geen zin in de volgorde van de lijst zelf. Die kan ik inmiddels wel dromen. 

I wanna sing, I wanna shout, I wanna scream till the words dry out. So put it in all of the papers, I'm not afraid. They can read all about it. 

Misschien moet ik mijn gedachten een keer opschrijven. Misschien letterlijk, misschien in de vorm van een verhaal. Misschien dat het helpt. Want hulp is wat ik nu nodig heb. 

Ja Finn ik kan je vertellen dat schrijven zeker wel heel goed helpt. Sorry sorry sorry dat dit hoofdstuk misschien een beetje heftig was met het snijden en de gedachten enzo, maar het moest er gewoon even uit. en ik wilde ook even een beetje af van het 'onschuldige' en het 'oh ik ben zo depressief want ik ben gay' gebeuren dus hier.

Even voor mensen die nu maybe dingen willen gaan zeggen als 'zo is het niet om depressief te zijn' of 'dat is geen self harm' of 'je snapt niet wat depressie nou eigenlijk is' doe dat ff niet. Iedereen ervaart depressie anders dus je kan hier niet zulke meningen over hebben. (Ja er zijn echt mensen die dat doen)