Vlinders // BxB {herschrijvend}

7.

P.o.V. Finn

Ik word wakker van een hard geluid. Oh natuurlijk, mijn wekker. Ik open mijn ogen en kijk naar het plafond. Vrijdag. Kan ik best missen. Ik stap mijn bed uit en loop naar beneden. 'Hallo jongen' zegt mijn moeder. Ik mompel hallo terug. 'Gaat het wel? Je ziet zo bleek' zegt ze. 'Ik voel me niet zo lekker' lieg ik. Ik voel me prima, ik wil gewoon niet naar school. 'Ach kind toch. Zal ik je ziekmelden?' Vraagt ze. Ik knik. 'Ik ben alleen niet thuis vandaag en papa is ook werken'. Ik haal mijn schouders op en loop rustig weer naar boven. Ik ga in mijn bed liggen en staar weer naar het plafond. Verassend. Ik hoor mijn moeder school bellen dat ik ziek ben vandaag. 'Doeg!' Roept ze dan naar me en vertrekt naar haar werk. Ik pak mijn telefoon erbij en open instagram. Het eerste wat ik zie is een foto op Bran's account. Met fucking Lieke. Verder geen andere vrienden of wat dan ook erbij, alleen hij en Lieke. Hoe erg ik Lieke ook haat, ik like de post toch al is het alleen omdat Bran er zo verdomd goed opstaat. Gelijk heb ik geen zin meer in insta en klik het weg. Niet veel later belt Bran me. Ik neem op. 'Ja?' Zeg ik. Logisch ook dat je dat zegt als je de telefoon opneemt. 'Waar blijf je?' Vraagt hij. 'Ik kom niet vandaag' zeg ik. Even valt het stil. 'Oke' hoor ik dan en er word opgehangen. Ik stap uit bed en loop naar beneden. Ik plof op de bank en zet netflix aan. Dan maar beginnen aan Teen Wolf toch? Ik zit net middenin een spannende scene als ineens de deur open gaat. Van schrik gooi ik de afstandsbediening van de bank af. Iemand lacht. Het is een bekende lach. Een hele bekende.
'Bran?!' Roep ik verbaast uit. Ik draai me om en zie hem grijnzend in de kamer staan. 'Wat doe jij hier? Moet je niet op school zijn?' Vraag ik. 'Moet jij niet ziek in je bed liggen?' Vraagt hij. Ik word rood. 'Nou ik ben dus net zo ziek als jij' zegt hij en komt naast me zitten. 'Waarom? Ga gewoon naar school' zeg ik. Quasi-beledigd kijkt hij me aan. 'Dan ga ik wel weer weg' zegt hij en staat op. 'Nee nee blijf' zeg ik snel. Te snel. Hij grijnst en komt weer naast me zitten. 'Ga je nog steeds niet vertellen wat er gister was?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Oke dan' zegt Bran. Gelukkig vraagt hij niet door. 'Wat nu?' Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. Even staren we voor ons uit en dan draait Bran zijn hoofd richting het mijne. Zijn ogen twinkelen. 'Bran...?' Zeg ik. Als hij zo kijkt is het niet goed. Hij grijnst en pakt mijn pols. Hij trekt me mee naar de deur en zegt dat ik mijn schoenen aan moet doen. Snel doe ik dat en volg hem naar buiten. Hij pakt zijn fiets en gebaart dat ik achterop moet springen. Ik ren een stukje achter zijn fiets aan en spring dan op de bagagedrager. Even slingert zijn fiets, maar niet veel later fietst hij weer in een rechte lijn. 'Waar gaan we heen?' Vraag ik twijfelend. 'Wacht maar gewoon af' krijg ik als antwoord. Ik rol met mijn ogen, ookal weet ik dat Bran het niet kan zien. Misschien is dat beter. Hij haat het als ik mijn ogen rol om een uitspraak van hem. Geen idee waarom. We fietsen door de stad, lang plekken waarvan ik überhaupt niet eens wist dat ze bestonden. Even later komen we bij een groot, oud, verlaten gebouw, dat hier en daar langzaam afbrokkelt. Er om heen staat een hek met overal borden met "verboden toegang" erop. 'Kom' zegt Bran. Ik sta echter vast genageld aan de grond. 'Finn kom nou gewoon' zegt Bran nog een keer. Twijfelend zet ik een stap naar voren en zie hoe Bran over het hek begint te klimmen. 'Wat doe je' sis ik. 'Waar lijkt het op' zegt hij. 'Dat mag niet!' Zeg ik. 'Boeie. Bad choices make good stories' zegt hij terwijl hij inmiddels aan de andere kant van het hek is beland. Ik denk dat het enige wat ik kan doen hem volgen is. Langzaam begin ik aan mijn klim over het hek. 'Iets sneller mag ook wel' zegt Bran. Ik geen hem een boze blik, want ik wil hier sws niet zijn. 'Euh ja hallo wie zit hier nou op freerunnen?' Zegt hij. Daar heeft hij een punt. Snel klim ik het laatste beetje omhoog en spring dan van het hek af. Met een plof land ik op mijn voeten. 'Kijk dat is beter' zegt Bran bijna trots. Trots?
Hij loopt richting het gebouw en klimt af en toe een beetje moeizaam over een muurtje terwijl ik er zonder moeite overheen spring. Via een ingeslagen raam gaan we het gebouw binnen. 'Wat doen we hier?' Vraag ik. 'Wacht nou maar' zegt Bran. Ik hou mijn mond en loop hem verder achterna. Na een tijdje komen we bij een gat in een muur, waar ooit een deur zat. Ik stap er door heen en kom op een prachtige binnenplaats met veel gras, bloemen en andere planten. In tegenstelling tot de rest van dit gebouw lijkt dit heel goed onderhouden. 'Wow' is het enige wat ik kan uitbrengen. Even ben ik het feit dat we hier niet mogen zijn compleet vergeten. Ik laat me op mijn rug in het gras vallen en haal mijn hand er door heen. Bran komt naast me liggen en ik kijk hem aan. 'Hoe eist je van deze plek?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik heb zo mijn contacten'. Ik grinnik even.
Ik sluit mijn ogen en geniet van de zon op mijn gezicht. Is het normaal om als jongen zo van de natuur te genieten? Of is dat alleen iets wat gay jongens doen? Ik schud licht mijn hoofd en geniet verder.

'Shit' hoor ik Bran opeens naast me. Ik open mijn ogen en kijk naar zijn verschrikte gezicht. Hij staat op en trekt mij ook overeind. Hij legt zijn vinger op zijn lippen als teken dat ik heel stil moet doen. Ik doe wat hij zegt en loop zacht achter hem aan. We gaan achter een muurtje staan en Bran gebaard dat ik moet bukken. Hij zelf kijkt voorzichtig over het randje. 'Rennen!' sist hij terwijl hij wijst naar een kapot raam. Ik doe wat hij zegt enren ik de richting van het raam. Zo soepel mogelijk zonder het afgebroken glas aan te raken door het gat heen. Zodra ik de grond onder mijn voeten weer voel buk ik en niet veel later land Bran naast me. Onze gezichten zijn maar een paar centimeter van elkaar verwijderd en ik voel zijn adem op mijn wang. Normaal zou ik dat echt vies gevonden hebben, maar gek genoeg vind ik dit juust wel prettig. Mijn ogen dwalen af naar zijn lippen. Hoe zou het zijn als ik hem nu zou zoenen? Waarschijnlijk zou onze vriendschap over zijn. En wat dan? Alle anderen zullen zijn kant kiezen. Dan zal ik alleen zijn en dat wil ik niet. Echt niet. Ik kijk weer naar het gezicht van Bran. Alles eraan is zo perfect. Zijn ogen, zijn haar, zijn sproeten, alles. Vergeleken met hem ben ik niks. Was ik ook al zonder mezelf te vergelijken met hem. Op dat moment begint Bran te rennen en ben ik weer terug op aarde, bij het gebouw waar we niet mogen zijn. We klimmen over het hek en pas als we daar over heen zijn zegt Bran eindelijk iets. 'Ik haat bewakers'. Ik knik en loop naar zijn fiets. Niet dat ik er iets mee kan want ik heb de sleutel niet. Gelukkig komt Bran achter me aan en maakt de fiets los. Ik spring weer achterop en zo fietsen we naar mijn huis.

'Fanta?' vraag ik aan Bran. 'Sure' antwoord hij. Ik schenk twee glazen in en geef er een aan Bran. Ik ga naast hem op de bank zitten en open mijn telefoon. Ik zie dat Bran foto's heeft gestuurd. Ik open ze. Het zijn foto's van hoe ik rond kijk en in het gras lig. Verbaast kijk ik naar hem. Ik wist niet dat hij foto's had gemaakt. Hij haalt zijn schouders op en zegt: 'je reactie was zo schattig, ik moest het wel fotografen'. Ik lach. Het zijn best wel mooie foto's. Alleen jammer dat ik er op sta.

Bam bam bam. Oke lmao weer te laat  maar hier take it.