Vlinders // BxB {herschrijvend}

5.

P.o.v. Bran

Finn is met mij mee naar huis en ik kijk schaapachtig toe hoe hij zijn schoenen uit trapt en in het kastje zet. Hij komt hier zo vaak dat hij zijn eigen plekje heeft voor zijn schoenen. Zijn warrige haar deinst op en neer met elke beweging die hij maakt. Ik laat mijn ogen over zijn gezicht glijden. Over zijn kaak loopt een grote blauwe plek en zijn lip is een beetje gespleten door de aanval van de jongen op school. Ik bal mijn vuisten bij de gedachte aan dat kind.
"Is er iets?" Ik schrik op uit mijn gedachten door de heldere stem van Finn. Ik bijt zachtjes op mijn lip en schud mijn hoofd. Ik zou willen dat niemand hem ooit meer wat aan zou doen, dat ik hem voor altijd kon beschermen. We lopen de keuken in en ik bied hem wat te drinken aan.
"Fanta is prima" zegt Finn, een beetje afwezig. Ik vul twee glazen met de gele drank en schuif een er van zijn kant op. In stilte drinken we onze glazen leeg en vullen ze opnieuw voor we naar boven gaan. Ik zie Finn even twijfelen voor hij mijn kamer binnenstapt, hij is hier niet meer geweest sinds hij weg was gerend die keer met Lieke.
"Ze is hier niet hoor" grap ik. Finn glimlacht en de kleine kuiltjes in zijn wangen worden zichtbaar. Zijn lach is zo schattig. Finn ploft neer op mijn bed en ik neem plaats op mijn bureaustoel. Ik draai het ding richting het bed zodat we tegenover elkaar zitten, onze knieën raken elkaar net. Een tinteling trekt door mijn lichaam door onze aanraking. Ik onderdruk het gevoel en schraap mijn keel. Ik wil het met hem hebben over de video en het feit dat hij mij niets verteld had en of hij samen is met Jake. Ik weet dat het niet eerlijk is dat ik deze informatie per se wil hebben en dat hij het vast wel verteld zou hebben op zijn eigen tijd, maar ik wil zekerheid. Zekerheid dat als mijn gevoelens verder ontwikkelen, ik ook echt een kans zou maken. Al deze tijd heb ik alles wat ik voelde onderdrukt omdat het makkelijker zou zijn als het niet bestond, maar hoe kut vandaag ook was, het bracht me ook een klein beetje hoop.
"Finn," begin ik twijfelend, "even over wat er vandaag gebeurd is" Finn wend zijn blik af en staart naar de grond.
"Je hoeft niet te antwoorden maar zijn jij en ja-" Ik krijg niet de kans om mijn zin af te maken.
"Ja godverdomme Bran, ik ben homo, oke?" schreeuwt Finn met trillende stem. Tranen lopen over zijn ogen.
"Oke" zeg ik rustig.
"Oke? Is dat alles" snauwt hij. Ik snap niet waarom hij ineens zo boos doet, ik kan niet bedenken wat ik fout heb gedaan.
"Finn, even rustig" probeer ik, maar dit levert me alleen een boze blik op.
"Je snapt het gewoon niet. Je snapt gewoon niet hoe het is jezelf te moeten verbergen omdat er anders dit soort dingen gebeuren" zegt hij en wijst naar zijn gezicht. Zijn toon is nog steeds boos, maar hij praat al wel zachter. Ik trek mijn mond open om er tegen in te gaan, maar ik sluit hem snel weer en kijk naar beneden. Zolang ik niet zeker ben over mijn gevoelens ga ik nog niks zeggen. Er valt een stilte en beneden slaat de deur dicht.
"Ik ben thuis!" roept mam naar boven.
"Hallo" roepen Finn en ik in koor naar beneden.
"Hi Finn! Blijf je eten?" roept mam terug.
"Ja" roept hij terug. Verbaast kijk ik naar hem op. Ik had verwacht dat hij graag naar huis zou willen na vandaag.
"Sorry" mompelt hij. Ik zucht ook een sorry en ga naast hem zitten. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en zo zitten we een tijdje in stilte tot we geroepen worden voor het eten.

Mam probeert te beginnen over de plek op Finns gezicht, maar we wuiven het beide weg en zeggen dat er een kluisdeur tegen zijn gezicht gekomen was. Mam fronst maar laat het gaan.

Na het afruimen van de tafel gaan we weer naar boven.
"Moet jij niet zo gaan? Voor je ouders ongerust worden?" vraag ik aan Finn.
"Zou ik,,, kunnen blijven slapen?" vraag hij. Ik voel een glimlach op mijn gezicht kruipen en knik wild. Finn glimlacht ook en pakt zijn telefoon om zijn ouders te appen.

"Heb jij wat met Lieke?" vraagt Finn ineens. Verbaast kijk ik hem aan.
"Nee, hoezo?" vraag ik.
"Omdat uhm, jullie gezoend hadden?" zegt hij. Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd.
"Dat was eenmalig" lach ik zenuwachtig.
"Heb jij wat met Jake?" vraag ik dan. Rood schud Finn zijn hoofd.
"Dat was een- uh tweemalig." Ik grinnik en prik hem in zijn zij. Hij slaakt een gil en probeert het terug te doen, maar ik sla optijd zijn hand weg. Ik duik bovenop hem en begin hem te kietelen terwijl hij lachend in het rond spartelt. Dan klikt er een klap. Van schrik gaan we rechtop zitten en barsten weer in lachen uit als we zien dat een van de glazen fanta is omgevallen. Ik sta op en loop naar de badkamer om een doekje te pakken. Ik ruim het drinken op terwijl Finn snel het andere glas naar achteren gooit. Er loopt een klein straaltje over zijn kin en ik veeg het weg met het doekje in mijn hand, het gevoel negerend wat ik krijg van onze huid die elkaar raakt.

--¤--

De volgende dag word ik wakker door een hand die op mijn gezicht slaat. Ik open verbaast mijn ogen en zie Finn naast me liggen. Ik was helemaal vergeten dat hij was blijven slapen. Ik kijk even naar hem en zie dat hij nog slaapt. Voorzichtig zonder hem wakker te maken draai ik me richting de klok. 7 uur. Tijd om op te staan dus. Voorzichtig schud ik Finn wakker.
"Wa?" Vraagt hij slaperig.
"Opstaan, we moeten naar school" zeg ik.
"Oja" zegt hij en hij rekt zich uit. Hij slaat de dekens van zich af en ik zie nu pas dat hij geen shirt aan heeft. Ik kijk even naar zijn lichte sixpack.
"Goed uitzicht?" Vraagt hij grijnzend. Ik rol met mijn ogen.
"Sure".
Ik pak wat kleren uit mijn kast en loop naar de badkamer. Snel kleed ik me om en loop terug naar mijn kamer, waar Finn nog bezig is met aankleden. Ik doe alsof ik niks zie en stop mijn boeken vokr vandaag in mijn tas.
"Shit, mijn boeken" zegt Finn terwijl hij zich zelf voor zijn hoofd slaat. Ik lach.
"We kunnen per les omstebeurt zeggen sat we ze vergeten zijn" bied ik aan.
"We hoeven ook niks te zeggen tot ernaar gevraagd wordt" zegt hij met een knipoog en ik knik. Samen lopen we de trap af, naar de keuken, waar al brood voor ons klaarligt. Ik til even de bovenste boterham op om te kijken wat er op zit. Hagelslag. Ik geef een van de borden aan Finn en schenk thee voor ons in. Daarna fietsen we samen richting school.

We stappen het lokaal van onze mentrix in aangezien we het eerste uur mentoruur hebben. Echt nutteloos gewoon, maar misschien gebeurd er nog eens iets spannends dit keer. Ik ga aan een tafel zitten en pak mijn telefoon. Gedachteloos scroll ik een beetje door mijn insta feed en like soms een post.
"Telefoons weg dames en heren," begint mevrouw Schijder, "jullie krijgen er een nieuw klasgenootje bij."
Nu pas merk ik dat er een onbekend meisje naast haar staat. Ze heeft golvend bruin haar tot haar schouders en is vrij lang. Ze glimlacht een beetje awkward en kijkt zenuwachtig de klas rond.
"Stel je maar even voor" zegt de mentrix.
"Hallo ik ben Emily, ik ben 16 jaar en ben net verhuisd vanuit Zeeland hier heen" vertelt ze.
"Oja en ik ben Bi" voegt ze eraan toe. Er klinkt hier en daar wat geroezemoes in de klas. Ik vind het knap van haar dat ze dat zomaar durft te zeggen, zeker nu. Maar ze was natuurlijk gister nog niet op school dus ze heeft waarschijnlijk geen idee wat er gebeurd is. Ik kijk naar Finn, die zenuwachtig met zijn pen speelt.
"Nou Emily, welkom in deze klas. Ga maar ergens zitten" zegt Schijder. Emily knikt en loopt naar de lege tafel achter mij. Snel gaat ze zitten en zet haar tas op de grond. Ik draai me naar haar om.
"Hoi" zeg ik. Ze glimlacht en zegt dan: "hoi".
"Je kan de komende uren wel bij ons zitten en Finn en ik kunnen je wel een rondleiding geven door de school," zeg ik met een glimlach, "toch Finn?" zeg ik en werp een blik richting de jongen naast me. Hij schrikt op uit zijn gedachten en knikt afwezig. "Dankje" zegt Emily. Ik glimlach nog even en draai me dan weer om.