Me? Your Mate!?

Hoofdstuk 22

Jake's pov
De volgende ochtend word ik wakker en denk ik weer aan gisteren. Vandaag moet ik waarschijnlijk weer gaan waar ik totaal geen zin in heb. Dan moet ik iedereen uitgaan leggen waarom we ze toch niet uitgemoord hebben.

Na een tijdje nadenken komt Sophie binnen met ontbijt. Ik lach naar haar. "Goeiemorgen." Zeg ik tegen haar. "Goeiemorgen." Zegt ze terug.

Ze geeft me het ontbijt en ik bedankt haar.
"En hoe heb je geslapen?" Vraagt Sophie.
"Wel goed. Jij?" Vraag ik terwijl ik mijn broodje aan het eten ben.
"Ook goed."

"Maar ja ik heb met de dokter gesproken en je kan vandaag weer terug naar je pack." Zegt Sophie.
"Sophie?" Vraag ik aan haar.
"Ehhm ja?"
"We houden wel contact toch?" Vraag ik terwijl ik in haar ogen kijk.

Ze kijkt naar de grond. Ze weet niet hoe ze erop moet reageren.

"Want ik wil wel het nog wel een keer proberen als koppel." Zeg ik eerlijk. Ik heb namelijk geen zin om er rondjes omheen te draaien. Dat heb ik al te lang gedaan.

Sophie kijkt me versteld aan alsof ze nooit had verwacht dat ik haar dit zou vragen. Wat ik wel snap.
Na een tijdje begint ze te praten.
"Jake. Je moet begrijpen dat ik je niet zomaar kan vergeven voor alles wat je gedaan hebt." Zegt ze serieus. "Maar ik wil het wel proberen." Maakt ze haar zin af.

Ik kijk haar blij aan. "Je gaat er geen spijt van hebben." Zeg ik terwijl ik haar hand pak.
Ik zie haar twijfelen of ze haar hand weg wilt trekken maar dat doet ze niet.

Later op de dag......

Na een tijdje nog gepraat te hebben met Sophie is het tijd om weer terug naar mijn pack te gaan.

"Doei ik spreek je nog." Zegt Sophie terwijl ze me een knuffel geeft. Ik geef haar een kus in haar nek waardoor ze helemaal kippenvel krijgt. Ze duwt me meteen glimlachend weg. Ik zeg nog een keer gedag en ik stap de auto in waar Tim in rijd omdat het niet zo handig is om nu te rennen in mijn weerwolven vorm met al mijn wonden.

Ik leg hem alles uit wat er gebeurd is met mij en Sophie. "Dus denk je dat jullie weer een stel worden?" Vraagt Tim aan mij. "Ik weet niet. Ze zegt dat ze het nog een keer wilt proberen maar ze kan zo makkelijk omslaan." Geef ik toe. Ze is namelijk echt onvoorspelbaar.

We praten nog wat bij en na een tijdje kom ik aan bij mijn pack. Ik stap de auto uit en ik zie iedereen meteen opkijken. Ik kijk ze allemaal aan met mijn Alpha gezicht waardoor ze meteen snel bukken voor mij. Gelukkig hebben ze nog wel respect.

Ik loop het packhuis in waar mijn moeder in de woonkamer zit op de bank. "Ach zoon. Wat was ik bezorgd!" Zegt mn moeder terwijl ze me een knuffel geeft. "Er is niks aan de hand mam alleen een wond." Zeg ik tegen haar om haar gerust te stellen.

Ik leg haar alles uit met waar ik was en waar ik overnachtte.

"Maar je was dus bij het ziekenhuis van de pack die je aan gevallen hebt?" Vraagt ze nu niet-begrijpend.
"Ehmm.. ja?" Zeg ik hopend dat ze niet meer vragen gaat stellen. Ze zou namelijk heel teleurgesteld zijn als ze alles weet over wat ik Sophie aan heb gedaan.

"Dat is wel een hele lieve Luna dan of niet?" Blijft mijn moeder doorvragen. ".....Ja..dat kun je wel zeggen." Zeg ik terwijl ze mij onderzoekend aankijkt.

"Ik heb het gevoel alsof je me iets niet verteld hebt Jake. En ik zou het graag willen weten." Zegt mijn moeder serieus. "Mam ik ben moe ik heb even geen zin in dit gesprek." Zeg ik terwijl ik diep uitadem.

Ze knikt en loopt weg. Daar ben ik gelukkig net vanaf gekomen. Ik loop mijn kamer in en ga op mijn bed liggen en val meteen in slaap.

Sophie's pov
Jake is een tijdje weg en mijn wolf mist hem nu al. Ik zelf natuurlijk ook maar mijn wolf is echt een beetje gestoord.

Ik ben aan het praten met een paar mensen over hoe we de schade van sommige huizen en tuinen gaan repareren totdat ik ineens een heel pijnlijke steek in mijn nek voel. "Even een momentje." Zeg ik tegen de mensen aan de tafel en ik sta snel op om naar een spiegel te lopen.

Ik kijk in de spiegel en zie al meteen waar de pijn vandaan komt. Natuurlijk. De mark.

Ik smeer er wat zalf op maar het lijkt niet te helpen. Het word zelfs steeds erger. Ik sluit de bijeenkomst af en ren zo snel als ik kan naar de packdokter.
Ik word direct geholpen.

"Oh nee. Dit is geen goed teken." Zegt de packdokter bezorgd. "Wat gebeurd er met mij?" Vraag ik een beetje bang. "Doordat u het matingsproces nooit afgerond heeft kan het zijn dat het gemis nu te groot is en uw wolf dood kan gaan." Zegt de packdokter ernstig. "Oh nee. Wat kan ik eraan doen!" Zeg ik met paniek.

"Het matingsproces afronden." Zegt ze moeilijk.
Thats how you know you're fucked up.

~~~~~~~~~~
Hellooo people! Hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen!! Ik wil even al de mensen bedanken die op de hoofdstukken stemmen en er ook op reageren. Ik heb ook de 5k reads gehaald! Ik vind jullie echt geweldig en jullie willen niet weten hoe blij jullie me maken en me ook echt hard laten lachen door sommige comments❤ Lovee jullie! Ik spreek jullie weer in het volgende hoofdstuk buh byee

Xxxxxxxx

Vergeet me ook niet te volgen als je wilt natuurlijk!😊❤

En zal ik weer vaker liedjes in de media zetten? Dat heb ik namelijk eerst wel een paar keer en het leek me wel leuk om het weer te doen!