Me? Your Mate!?

Hoofdstuk 24

Sophie's pov
Ik zit nu al een half uur in Jake zijn kamer. Ik kan het gewoon nogsteeds niet geloven! Hij heeft het gewoon met die Lisa gedaan!

Bij die gedachtes word ik echt agressief. Ik pak de vaas met bloemen en smijt die tegen de muur.

Ik vergeet veel te snel wat Jake wel niet allemaal gedaan heeft. Zijn vader wilde mijn ouders vermoorden en Jake wilde mij vermoorden. Zie je. Zo vader zo zoon.

Ik hoor de deur van het slot afgaan en Jake loopt de kamer binnen. "Oké nu kunnen we praten." Zegt hij en gaat naast me op het bed zitten.

Het enige wat ik doe is naar hem kijken en lachen. Ja lachen. Ik lach hem uit. Wat denkt hij wel niet. Hij flikt zo iets en dan weer leuk erover 'praten'.

"Ik hoef niet te praten. Ik weet al genoeg." Zeg ik boos. "Sophie. Alsjeblieft. Ik wil je niet weer kwijt." Zegt Jake.
"Je bent me niet 'weer' kwijt. Je hebt me nooit gehad."

"Kom op Sophie. Ik ben je mate. We kunnen niet zonder elkaar. Ik kan niet zonder jouw." Zegt hij verdrietig. Hij heeft wel gelijk. We zijn mates voor een reden. Welke reden weet ik niet want ik verdien veel beter dan zo een gevoelloos wezen.

"Jake! Jij kan niet altijd alles goedpraten en denken dat het goedkomt! Ik ben klaar met het vertrouwen in jouw en je me altijd weer laat vallen-" zeg ik en zonder dat ik het wil valt er een traan uit mijn oog.

"Alsjeblieft. Sophie. Geef me nog een kans. Ik ben gewoon zo f*cking dom dat ik jou laat vallen! Ik hou van je! Ik kan niet zonder je." Zegt Jake bij hem valt er ook een traan uit zijn ogen. Hij veegt hem meteen weg.

Hij gaat met zijn handen op zijn hoofd zitten. "Alsjeblieft Sophie. Het spijt me zo erg." Zegt Jake terwijl hij wanhopig opkijkt in mijn ogen.

Ik wil zo graag nee zeggen. Zo graag wil ik hem laten voelen wat ik gevoelt heb. Ik kan het alleen niet. Ik ben te zwak. Mijn wolf is te sterk.

Ik denk na en ik denk na. Moet ik naar mijn wolf luisteren of niet?
Na wat aarzeling zeg ik het.

"Oké ik vergeef het je.." zeg ik nog wel met wat moeite. Waarom moet ik toch ook zo veel van hem houden.

"Nee meen je dat echt?!" Zegt Jake verast. "Ja. Maar doe je me dit nog 1 keer aan weet ik niet of ik het je nog kan vergeven."
Hij pakt me bij mijn hoofd en kust me. Weer voel ik alle vlinders in mijn buik net zoals bij de eerste keer.

"Ik hou zo fucking veel van je. Het maakt me gek." Zegt Jake terwijl hij in mijn ogen kijkt. "Ik hou iets té veel van je." Zeg ik lachend.

Hij pakt me weer vast en kust me weer.

Jake's pov

"Ik heb je kusjes gemist." Zeg ik.
"Oh alleen dat." Zegt Sophie met een scheve blik.
Oh god. Ze is perfect.

"Nee. En je lach. Je fijne knuffels. Je prachtige ogen. Je diva momenten," Bij de laatste moet ze lachen. "En je zachte haar die oh zo lekker ruikt. Je zachte wangen waar ik graag kusjes op geef. Je geweldige humor. Je bezorgdheid. En obviously je perfecte lichaam." Ga ik verder. Ze bloost helemaal als ik het over haar lichaam heb.

"Die laatste is al helemaal niet waar." Zegt ze lachend. "Ben je blind? Zie je jezelf niet goed? Elke jongen kijkt naar jouw. Wat voor mij natuurlijk vet irritant is." Zeg ik een beetje geïriteerd bij de laatste zin.

Ze glimlacht en kust me weer. "Ik hou van jouw." Zegt Sophie liefdevol. "Ik ook van jouw." Zeg ik terug.

Sophie's pov
half uur later.....

Ik en Jake hebben nog wat bijgepraat en ik ga nu zijn moeder goed ontmoeten. Ik ben enigzins wel zenuwachtig. Ze heeft namelijk niet de beste indruk van mij gekregen.

Jake pakt mn hand vast en we lopen samen terug naar de woonkamer van het packhuis.

Ik zie zijn moeder op de bank zitten die tv aan het kijken is. Als ze me opmerkt doet ze de tv uit en staat ze op. "Hallo. Fijn je 'normaal' te ontmoeten." Zegt ze.

Ik geef haar een hand en een glimlach. "Ja. U heeft niet de beste indruk van mij gekregen." Zeg ik een beetje beschamend. Gelukkig lacht ze en tikt op de bank als teken dat ik naast haar moet zitten.

"En vertel eens wat meer over jezelf." Zegt ze lief. "Ik ben Sophie. Ik ben 18 jaar. Ik heb sinds een jaar mijn eigen pack." Zeg ik tegen haar. "Wow een eigen pack? Heb je die van je ouders overgedragen?" Vraagt ze.

"Uhm nee. Ik heb de pack zelf gemaakt."
"Oh. Dat is wel erg knap. Vooral op zo een leeftijd." Zegt ze versteld. "En hoe hebben Jake en jij elkaar ontmoet." Vraagt ze.

Ik kijk Jake even snel aan en hij begint het verhaal te vertellen.
"Ehm ze was rogue toen ik haar ontmoette. De bewakers hadden haar meegenomen naar de kerkers alleen ze was ontsnapt. De bewakers hebben haar toen net nog gepakt en toen hebben ze mij naar haar toe gebracht. En ja dat is hoe we elkaar ontmoet hebben...." Zegt Jake.

"Oh dus je was een rogue?" Vraagt Jake zijn moeder aan mij. "Ja." Antwoord ik een beetje droog.
"En hoe kwam dat?" Vraagt ze door. Ah shit. Nu moet ik gaan vertellen dat haar man mijn pack heeft uitgemoord. Kan het nog erger?

"Mijn pack is uitgemoord. Ik dacht dat mijn familie ook dood was maar ik ben er sinds kort achter gekomen dan mijn broer en zus nog leven en mijn ouders waarschijnlijk ook maar hun heb ik nog niet gezien. Maar toen dacht ik dus dat iedereen dood was en ben ik maar zo ver mogelijk het bos in gerent en heb ik als rogue geleefd."

"Je hebt het zeker moeilijk gehad als rogue?" Vraagt ze medelevend. "Ja. Maar als je een rogue bent kan je er niks aan doen dus moet je maar vechten voor je leven." Antwoord ik.

"En weet je nog wie je pack uitgemoord heeft?" Vraagt ze benieuwd.

Ik kijk levenloos voor me uit en draai mijn hoofd weer naar Jake. "Mam. Het was onze pack." Zegt Jake.

~~~~~~~~~
Helooo mensen! Bedankt voor het lezen van dit nieuwe hoofdstuk! Hopelijk vonden jullie hem leuk. Bedankt allemaal ook voor het stemmen waardoor ik op #1 stond in weerwolf!! Ook wil ik alle stille lezers bedanken dat jullie mijn boek lezen. Jammer genoeg is deze week weer school en ik wens jullie veel succes! Zelf haat ik school dus vind ik het fk kut dat school weer begonnen is maar ja. Ik overleef het hopelijk wel.
Ik spreek jullie allemaal weer in het volgende hoofdstuk byee

Xxxxxxxx

Ohja ik heb ook een liedje in de media gezet die ik nu veel luister.