Me? Your Mate!?

Hoofdstuk 28

Jake's pov
Ik word wakker met enorme hoofdpijn. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen door het hele gedoe met mijn ouders. Ik heb geen idee hoe ik het goed ga maken.

Ik sta op en maak me klaar voor de dag. Ik ga ontbijten en stap daarna mijn kantoor in om wat te werken.

Na een paar uur ben ik klaar en zit ik stil in mn stoel. Ik moet echt met mijn ouders praten. Of nou ja tenminste mijn moeder.

Ik sta op en loop naar Tim die ik op een stoel zie zitten in de woonkamer van het packhuis. "Hey weet je misschien waar mijn moeder is?" Vraag ik hem. "Hey ja ik denk nogsteeds bij je vader." Antwoord hij. Ik bedank hem en zeg gedag.

Ik loop opweg naar het ziekenhuis. Blijkbaar heb ik mijn vader echt pijn gedaan want ik mocht meteen dezelfde dag al uit het ziekenhuis.

Ik loop naar de bali, vraag waar mijn vader zijn kamer is en loop erheen.

Ik kom aan bij de deur en klop er twee keer op. Ik doe de deur open en zie mijn vader op het bed liggen met mijn moeder ernaast op een stoel.

"Jake wat kom je doen?" Vraagt mijn moeder. "Geen hoi?" Vraag ik aan haar. "Wanneer word jij is volwasse Jake?" Zegt ze. Ik rol met mijn ogen en ga erbij zitten. Mijn vader heeft me niet eens éen blik gegunt.

"Het spijt me." Is het enige wat ik zeg. Ze lijken allebei niet echt onder de indruk dus ga ik verder met wat ik wilde zeggen. "Ik heb veel fouten gemaakt en dat weet ik en ik ga proberen om alles weer recht te zetten-" zeg ik tot dat ik onderbroken word.

"Weetje zoon. Ik heb erover zitten nadenken en ik denk dat je hier nog niet klaar voor bent. Je weet zelf ook dat je niet weet hoe je je moet gedragen als Alpha-" zegt mijn vader maar nu onderbreekt mijn moeder hem.

"Weetje jullie kunnen allebei wel in elk gesprek ruzie krijgen maar het brengt jullie ook niet verder. Jacob je moet nu ook gewoon accepteren dat Jake andere regels heeft voor zijn pack ookal ben je het daar niet mee eens maar op een gegeven moment moet je het gewoon laten. Tuurlijk weet ik dat Jake domme fouten maakt. Maar hij is oud genoeg om voor zichzelf te beslissen wat hij doet ondanks dat hij dus zo te zien niet de slimste is."

Ik en mijn vader zijn allebei stil. "En ik vind ook dat jullie allebei je fouten in moeten gaan zien dus daarom heb ik iets geregeld." Zegt mijn moeder.

Sophie's pov
Ik word wakker en maak me klaar. Ik ga daarna naar de keuken om wat eten te pakken en ga aan tafel zitten. Na het eten sta ik op en loop ik naar buiten om even te relaxen. Als ik buiten aankom zie ik ineens 2 mensen lopen van ver. Ik probeer te zien wie het zijn maar ze zijn te ver.

Na een paar seconde zijn ze wat dichterbij en zie ik ze. Ze komen me bekend voor.

Nee. Wacht. Dit kan echt niet zo zijn!

Ik ren zo hard als ik kan naar ze toe en omhels ze. "Mam! Pap! Jullie leven nog!" Zeg ik met tranen in mijn ogen. "Awh schat wat hebben we je gemist!" Zegt mijn moeder (Alena). "Waar waren jullie al die tijd!" Roep ik van vreuge en schrik. Ik kan gewoon niet geloven dat ze nog leven.

"We zullen het je allemaal uitleggen." Zegt mijn vader en geeft me een knuffel. Ik sta helemaal verteld en mn handen trillen helemaal. Ik knik en neem ze mee naar binnen in het packhuis.

Als ik ze binnen breng zie ik Stan en Sienna meteen opstaan en naar mijn ouders toe rennen. "Jullie leven nog!" Zegt Stan versteld. Mijn ouders lachen en geven hem weer een knuffel.

"Er is zo veel gebeurt in de afgelopen tijd." Zeg ik nadat we het ons even gerealiseerd hebben dat onze ouders nog leven.

"Ja dat geloof ik zeker! Je hebt gewoon je eigen pack! We zijn zo trots op je!" Zegt mijn moeder blij. Ik glimlach en ze beginnen met het uitleggen.

"Ik denk dat Sienna jullie al de basis verteld heeft dus wat weten jullie nog niet?" Vraagt mijn vader. "Ik vraag me af wie jullie geholpen had tijdens het gevecht." Vraagt Stan.

"Dat was een jongen die in de pack hoorde van die ons aan had gevallen. Hij was nog erg jong en was het er niet mee eens om andere packs uit te roeien. Hij heeft ons toen naar een andere veilige pack gestuurd en daar bleven we dus. We hebben zoveel naar jullie gezocht maar jullie leken wel aan de ander kant van de wereld te zijn." Antwoord mijn moeder.

"Wat is er verder nog gebeurt met die jongen?" Vraag ik benieuwd.
"We weten niet zeker maar van wat we te horen gekregen hebben van andere is dat hij uiteindelijk toch ook kwaadaardig werd en hij nu denk ik nooit meer iemand zou redden." Zegt mijn vader.
"Jammer dat mensen zo kunnen veranderen." Zeg ik en iedereen knikt.

Na nog wat vragen te stellen beginnen ze ook vragen te stellen aan mij en Stan. "En hebben jullie al jullie mate gevonden?" Vraagt mijn moeder aan ons. "Ohja bijna vergeten te zeggen! Ja ik heb mijn mate gevonden en ze is echt perfect voor mij. Ze is nu ook in verwachting!" Zegt Stan vrolijk.
"Och Stan wat leuk! Wat ben ik blij dat we hier nog bij kunnen zijn!" Zegt mijn moeder vrolijk.

Weer een paar vragen later over Stan besluit Stan om mn ouders aan Alexis voor te laten stellen. Ik en Sienna zeggen hun gedag en we ploffen allebei op de bank. "Ik kan het nogsteeds niet geloven." Zeg ik tegen haar. "Snap ik. Ik had er ook eerder mee moeten komen dat ze nog leven. Het spijt me nogsteeds heel erg." Zegt Sienna met spijt in haar ogen.

"Is niet erg. Het is nu al gebeurd en er kan nu niks meer aan gedaan worden. Ik ben wel zenuwachtig om hun over Jake te vertellen." Zeg ik eerlijk. "Ja snap ik." Zegt Sienna.

En op dat moment komt Jake het packhuis in rennen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heyy mensen❤! Hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk! Ik heb alleen een klein probleempje. Ik heb na dit weekend namelijk 5 proefwerken en 4 projecten en het is nog niet eens toetsweek voor mij! Ik heb het dus ontzettend druk volgende week en ik hoop om optijd een hoofdstuk voorbereid te hebben voor volgende week vrijdag maar ik kan niks beloven! Echt sorry alvast ik weet niet waarom school mij dit aandoet! Maar ja fijn weekend iedereen en ook de mensen die suikerfeest vieren veel plezier!
Byeeeee

Xxxxxxxx

Qotd: Weten jullie al wat jullie later willen worden? En welke vakken vinden jullie het leukst op school?