Me? Your Mate!?

Hoofdstuk 31

Een week later..

Sophie's pov
De laatste paar dagen gaat alles goed. Jake heeft me vaak bezocht en we hebben besloten onze packs samen tevoegen. Onze packs hebben nogsteeds een andere naam maar ze worden wel op het zelfde terrein gezet namelijk dat van Jake omdat die van hem veel groter is.

Vandaag is de verhuis dag. En het is niet gemakkelijk om zo veel mensen in een keer naar een ander terrein te verhuizen. We moesten eerst allemaal nieuwe huizen bouwen voor alle gezinnen en al hun spullen in de huizen zetten.

"Oké, we moeten nog 3 huizen leeghalen dan zijn we klaar." Zegt 1 van de mannen die helpt met het verhuizen. Ik knik en kijk nog 1 laatste keer naar het grote packhuis die helemaal is uitgeruimd. Ik ga het hier wel missen zeg.

Ik besluit alvast naar Jake's terrein te gaan om te kijken hoe het daar gaat.

Ik kom aan bij het terrein en het ziet er al veel beter uit als eerst. De huizen zijn al bijna allemaal in gericht en het ziet er nu echt uit als een gezellige dorp. Behalve als je naar het packhuis kijkt dan want die is gigantisch en helemaal zwart met zelfs nog een paar bloed vlekken erop van alle gevechten.

Jake komt naar me toe en geeft me een knuffel. "Nu hoeven we eindelijk niet meer lang te rennen om elkaar te zien." Zegt Jake en geeft me een kus op mijn wang. "Ja. Gelukkig maar." Antwoord ik.

Het enige nadeel is dat veel mensen ons nu willen uitmoorden omdat we nu heel erg veel macht hebben. We waren namelijk allebei de twee grootste roedels en nu we bij elkaar 1 pack vormen is onze pack bijna onverslaanbaar. En als een andere pack het zou lukken om ons uit te moorden dan heeft iedereen meteen meer respect voor die roedel. Maar ja hopelijk gaat dat niet gebeuren.

Jake's pov
Ik en Sophie praten nog een beetje en dan besluit ik naar mijn kantoor te gaan voor wat zaken. Ik moet nu namelijk de hele pack van Sophie in mijn systeem zetten zodat we weten hoeveel mensen we in totaal in de pack hebben en we direct weten wanneer er iemand weg is want dat kan gevaarlijk zijn omdat je nooit weet of iemand stiekem een spion is en ons neer wilt halen.

Na een hele dag werken heb ik 1/5 af. Wat heel weinig lijkt maar als je kijkt hoeveel mensen het zijn is het echt een record.

Ik loop mijn kantoor uit en ik zie Sophie op me afrennen. "Het is zo ver!" Zegt Sophie gillend. Ik kijk haar verward aan. "Wat is zo ver?" Vraag ik. "Alexis is aan het bevallen slimpie." Zegt Sophie en rolt haar ogen. "Oohh." Antwoord ik.

"Maar kom we gaan naar het ziekenhuis!" Zegt Sophie enthousiast. Ik knik en we lopen naar het ziekenhuis.

Sophie's pov
We komen aan bij het ziekenhuis en ik voel me niet normaal blij. Ik ben zo benieuwd hoe de baby eruit ziet!

We gaan naar de bali en vragen in welke kamer Alexis zit. "Ze zit op de vierde verdieping nummer 35." Antwoord de bali vrouw.

Jake loopt rustig naar de lift terwijl ik zo snel als ik kan de lift in stap. "Kom op sloome!" Zeg ik tegen Jake. Hij rolt zijn ogen en loopt iets sneller naar de lift.

Ik druk op de knop waardoor de lift omhoog gaat. Ik voel dat we omhoog gaan en ik doe even mijn haar een beetje goed in de spiegel die in de lift zit.

Na een tijdje in de lift te zitten lijkt het wel heel erg lang te duren. "Waarom duurt dit zo lang?" Vraag ik aan Jake. "Geen idee. Dit is meestal nooit zo." Zegt Jake en kijkt naar de knopjes van de lift. "Het lampje geeft aan dat we nogsteeds op de 2e verdieping zijn." Zegt Jake verward.

"Oh nee. Zitten we vast!" Zeg ik stressend. "Sophie blijf rustig. Misschien gaat de lift zo weer verder." Zegt Jake. Ik probeer niet te stressen maar dat lukt totaal niet. "Heb je geen knop ofzo waarop we kunnen drukken zodat iemand tenminste weet dat we vastzitten?" Vraag ik aan Jake. "Nope." Zegt Jake. "Hoe dom is dat!" Zeg ik geïriteerd.