Censored (Nederlands/Dutch)

Chapter 2

Ik hield mijn mond gesloten toen de vlinder rond vlogen in mijn buik. Ik trapte met mijn benen, proberend om los te komen uit Louis' armen.

''Laat me los!'' Siste ik.

Louis schudde zijn hoofd.

Ik trapte wat harder.

Louis nam me mee naar de achterdeur van het gebouw, terwijl hij me goed vast bleef houden. Hij opende de deur, knikte naar een verwarde bodyguard en nam me mee naar boven. Mijn baas gaat zo boos worden. Regel 1 van het paparazzi zijn, geen relaties met de beroemdheden. Maar dit telde niet als een relatie, toch?

Louis neuriede een liedje wat ik niet herkende toen we bij zijn verdieping aankwamen. Hij bracht me naar het einde van de gang en opende zijn hotelkamer, terwijl hij me stevig vast bleef houden. We stapten in de kamer en meteen bracht hij me naar de badkamer. Wat the hell was hij aan het doen?

Louis zette me eindelijk neer op de koude tegels van de badkamer, mijn Timberlands die de grond raakte veroorzaakten een echo. Louis draaide zich om en vergrendelde de deur, waarna hij er tegenaan leunde. Ik staarde naar hem voor een moment, zijn gezicht stond boos en geïrriteerd.

''Wat is dit?!'' Schreeuwde ik.

''Hoor ik niet degene zijn die dat tegen jou zegt? Je nam een foto van me terwijl ik NAAKT was.'' Schreeuwde Louis terug.

Ik zuchtte. ''Het is mijn baan, dipshit.''

Louis stak ter verdediging zijn handen op in de lucht.

''Nou het spijt me dat ik het niet leuk vind als mensen foto's van me maken in mijn privéruimte.''

Ik rolde mijn ogen.

''Laat me gaan.'' Zei ik zonder emotie.

''Jij gaat nergens heen totdat jij die foto hebt verwijdert.'' Zei Louis, terwijl hij zijn wenkbrauwen ophaalde.

"Mooi niet.''

"Oke dan.'' Louis kruisde zijn armen.

''Het is mijn baan, weet je'' Zei ik hem.

''Het is je baan om naakte beroemdheden te fotograferen?''

''Nee, het is mijn baan om foto's te nemen van beroemdheden. Hoewel ik misschien promotie krijg voor deze.'' Zei ik grijnzend, terwijl ik mijn fotocamera omhoog hield.

''Mijn management gaat hier niet heel blij mee zijn.'' Louis wees naar de camera.

Ik aarzelde even, en dacht aan het idee dat ik misschien wel ontslagen kon worden door het geklaag van Louis' management. Maar hij zou dat nooit doen. Hij is te slap. Ik tuitte mijn lippen, denken aan wat ik nu kon zeggen.

''Je weet mijn naam niet eens.'' Zei ik, blij dat ik voor mezelf opkwam.

''Ik kan er zo achter komen.'' Zei Louis, terwijl hij me volledig onderzocht.

''Stop met me bekijken, viezerik.'' Ik draaide me weg van Louis.

''Ik was je niet- Oké laat maar.'' Antwoordde hij na een minuut stilte.

Ik haalde mijn wenkbrauw op, in stilte wensend dat ik zijn gedachtes kon lezen.

''Ik moet gaan.'' Zei ik, en ik probeerde hem aan de kant te duwen. Hij stak minstens een halve kop boven me uit, en het was bijna onmogelijk voor mij om hem te verplaatsen. Ik probeerde nogeen keer om hem aan de kant te duwen, maar hij verroerde niet.

''Blijf bij me.'' Smeekte Louis.

Waar kwam dat opeens van?

''Uhmmmmm wat denk je van niet.'' Zei ik.

''Please.''

''Nee.''

''Pleaseee.''

''Nee.''

''Waarom niet?''

''Omdat ik je niet MAG.''

''Waarom niet? Je kent me niet eens.''

"En jij kent mij ook niet, dus waarom vroeg je me dan om te blijven.''

''Misschien wil ik je wel leren kennen.'' Louis knipoogde.

Ik rolde met mijn ogen.

''Alleen voor het eten, ik ben alleen.'' Smeekte Louis. Het was duidelijk dat hij nu de waarheid sprak.

Mijn hart brak een beetje en ik sloeg mezelf mentaal voor wat ik nu ging zeggen.

''Oké, goed.'' Zei ik. Waarom zei ik dat. Ik ken hem niet eens. Voor zover ik weet kan hij een verkrachter zijn. Hij kon me gaan kidnappen. Ik kende hem bijna niet! En toch ben ik in zijn hotelkamer's badkamer. Mijn gedachtes vlogen door elkaar, maar eentje viel op uit de vele:

Mijn baas gaat zo pissig zijn.