Cheska's Note [SOON TO BE PUBLISHED]

C H A P T E R 19

"TITA, mauna po muna ako. May kailangan pa po akong puntahan, e."

Nagpaalam na ako kay Tita Ali na mauna na dahil may check up pa ko and at the same time magkikita kami ni Jane.

Nakipagbeso-beso na ako kay Tita Ali at hindi na nag-abalang mapahatid pa sa labas. Wala na si Mang Ernesto kaya I have no choice kun'di ang magtaxi na lang. After a couple of minutes in walking, nahinto ako sa waiting shed.

I waved my hands to caught the attention of those taxies na dinaraanan lang ako. After a couple of minutes, huminto ang isang taxi.

Binuksan ko ang pintuan ng kotse saka umulan. Mabilis naman akong pumasok sa naturang taxi.

"Saan po tayo, Ma'am?" Driver asked.

"James Memorial Hospital, please." I answered.

Nagmaneho ito nang dahan-dahan. Nakaramdam ako nang kaba ng may maramdaman akong nakatitig sa akin. Tumingin ako sa front mirror ng taxi na ito at nakita kong umiwas ang driver.

Mas lalo akong kinabahan nang dalhin ako nito sa isang tulay at sa ibaba ng tulay ay may isang malawak na ilog. Sa tindi nang lakas ng ulan, bakit niya ako dinala rito?

"This is the place where we met," isang kilalang boses ang nagsalita.

"Hendrick?" paninigurado ko rito.

"Long time no see, my ex-girlfriend." nakangising sabi nito. Kita ko itong nakangisi sa front mirror.

"Paano ka nakarating dito?" taka kong tanong.

Kasalukuyan dapat itong nasa New York dahil sa roon na ito mag-aaral. 

"Ayoko kasing umalis sa Pilipinas. It is not my dream plan, Cheska. I really need this vacation for my self," he said.

"Alam ba ito ng mga magulang mo?" I asked.

"No. Lumayas ako for the sake na matuto akong maging independent. Now, I bring you here to talk about your updates. Kamusta ka na ba?"

Hindi ko lubos isipin na kaya niyang gawin ang bagay na iyon. Lumayas siya for the sake of what? Alam ko na gusto niya lang na may mapatunayan kanila Tita but this is not a right thing to do.

"Huwag mong alamin ang tungkol sa akin," seryoso kong sagot.

"Bakit naman?" kunot-noo nitong tanong.

"Bakit kailangan mong lumayas? To prove your self? Hindi tama, Drick. Hindi mo pinag-isipang mabuti ito. Mali ka nang ginawa. Maling-mali." I seriously said.

Nakayuko siyang humarap sa akin kahit na mahihirapan ito sa pwesto niya.

"Drick, listen to me. Bumalik ka sa inyo at kuhanin ang passport papuntang New York and study hard to prove that you can do what they want." pangaral ko rito.

"Ilang araw ka na bang wala sa inyo?" usisa ko.

"Almost three days," he answered.

"Halos tatlong araw mo nang pinagtitiisan ang sarili mo sa alam mong hindi mo kaya? And guess what? Naging taxi driver ka pa talaga para lang mabuhay mo ang sarili mo."

"Alam kong mahirap, Cheska. Pero ito lang ang tanging naisip kong paraan," garalgal nitong turan. Is he crying?

"I knew it! Hindi mo pinag-isipan ang mga possibilities na pwede mong gawin," malakas kong sabi rito.

Bumalik siya sa pagkakaayos ng upo sa tapat ng manibela at ponaandar ang engine nito.

Inatras nito ang kotse saka iniliko sa direksyon kung saan ang tamang daan patungong hospital.

Mga ilang minuto pa ang lumipas nang makaraying na kami rito. Pinahiram na rin niya ako ang payong pangsukob.

"Igagarahe ko lang ang taxi-ng ito at uuwi na ako tulad ng sinabi mo." He said in a low voice.

Kaagad ko itong niyakap at nagpasalamat sa kanya. Nakinig siya sa akin. Hindi na siya tulad ng dati na kahit anong sita o sermon mo ay himdi susunod pero iba na ngayon.

"Thank you, Cheska for telling me those words. Siguro kung wala ka rito, e wala na rin siguro ako. I mean, nanatili akong taxi driver para lang ipakitang kaya ko ang sarili ko," sabi nito sa mahabang litanya.

I smiled before leaving the taxi. Isinara ko na tin ang pintuan nang dahan-dahan. I stepped backward and waved to Hendrick's taxi.

Isinara ko ang kulay itim na ipinahiram na payong ni Hendrick bago tuluyang pumasok sa naturang hospital. Dumiretso na ako sa information area para tanungin kung nandiyaan ba si Doctor Brilt at hindi naman nagdalawang isip pa ang teller. Itinuro nito kung nasaaan si Doctor Brilt at saka ko ito pinuntahan.

Nilakad ko ang maikling hallway sa loob ng hospital saka lumiko pakanan para puntahan ang opisina nito. Ilang pintuan lang ang nalagpasan ko nang makita ko ang pangalan ng isang doktor sa isang pintuan.

"Doctor Brilt Lipardo," bigkas ko sa nakasulat sa kahoy na pangalan.

Kumatok ako ng taylong beses nang marinig ko siyang nagsabi na pwede na akong pumasok at walang anu-ano'y pinihit ko ang doorknob at unti-unti itong itinulak.

"Good morning, doc." I greeted.

"Good morning, Ms. Cheska. Right?" Nakangiting bati rin nito. May pagkamataba ang doktor na ito kumpara kay Tita Ali. Mas slim kasing tignan si Tita sa mga uniform niya. Tumango ako bilang sagot.

"So, can we start to check your condition?" Nakangiting tanong ni Doctor Brilt.

Tumango ako at saka siya tumayo at pinasunod ako sa kwarto ng kwartong ito. Nandoon ang mga kagamitan niya for checking up his patients.

Tinanong ako ng doktor ng mga nararamdaman ko which is really fine. Wala naman akong nararamdaman na kahit na ano sa sarili ko. After checking my condition, bumalik kami sa kinaroroonan namin kanina. Niresetahan niya ako ng gamot kung saan para raw kumapit ang bata sa sinapupunan ko.

Matapos niyang ibigay sa akin ang mga papel for records at reseta nito, agaran akong lumabas ng kwarto. Naglakad ako ng dahan-dahan tulad ng sinabi ni Doctor Brilt sa akin. Bumalik din daw ako after two weeks from now.

Nadaanan ko pa ang kwarto kung saan nakahiga at nakapikit ang pinakamamahal kong kaibigan, si Jeso. Hindi ko napigilang maluha nang huminto ako at hawakan ang salamin nito.

I really miss your laugh, your smile, your jokes and etc. Bakit ba kasi kailangan pang mangyari ang mga bagay na hindi ko inaasahan? Sabi ng doktor huwag daw akong masyadong magpastress dahil makasasama sa bata pero here I am. Stressing myself