Cheska's Note [SOON TO BE PUBLISHED]

C H A P T E R 20

"MA'AM, ayos ka lang po ba?" tanong ng isang nurse sa akin.

Tumango ako bilang sagot dito. Pasado alas-nuwebe na ng umaga pero umuulan pa rin.

"Yes," I answered.

Those memories that Jeso's left. Those smiles that Jeso's marked. Those laughs that Jeso's already recorded in my ears. Those are already gone.

Tinitignan ko ang sarili ko kung paano ako kung wala siya.

Sabi ni Tita Ali na ngayon lang daw ang burol ni Jeso and tomorrow na ang libing. Sana kayanin ko at kayanin namin ng baby ko.

"C-cheska?" Isang tinig mula sa malayo ang pumukaw sa atensyon ko.

"Ember?" taka kong pinagmasdan ito sa malayo. Naglakad ito palapit at nang masilayan ko ng husto kaagad ko itong niyakap.

"Ikaw nga! Anong ginagawa mo rito?" I extremely happy. Niyakap ko siya nang mahigpit. Iyong tipo nang walang kawala.

"Wait lang naman. Medyo hindi na ako makahinga, e." Binitawan ko siya at saka tumawa ako ng malakas. Napatakip ako ng bibig dahil sa hiyang dulot ng malakas kong pagtawa.

"Okay. Nandito ako para sabihing sinusundo na kita," she said with a wide smile.

"Ano?" tanong ko rito. Tila nabingi ako sa sinabi niya kaya gusto kong marinig ulit.

"Sinusundo na kita, Cheska. Uuwi na tayong Italy. Ituloy mo na roon ang pag-aaral mo ng Fashion Designer sa Paris. Nakapag-usap na kami ni Tita at Tito kaya wala ka nang magagawa pa," she said very well.

Ember Steph Orquine is my cousin. Side ni Mommy. I don't really get why they need to send me in Italy. Ayokong umalis ng bansa. Ember is wearing blue hanging blouse and high waist short with a paired white rubber shoes and sun glasses. Her blonde' hair.

"Kung aalis ako. Paano ang baby ko? Walang kakalakihan na ama? Ayoko, Ember!" I shouted.

Tinalikuran ko ito at saka dirediretso g iniwan sa tapat ng information area. Hindi ko hahayaang lumaki ang bata ng walang ama. Hindi ko nga ipinalaglag dahil alam ko ang pakiramdam ng walang ina at inabanduna. Alam ko ang sakit na nararamdaman nila at wala silang kasalanan sa kung anong pagkakamali sa labas ng mundo.

"Cheska!" Rinig kong tawag sa akin niyo pero hindi ko na pinansin. Pagkalabas ko ng hospital, kaagad akong dumiretso sa mamang lalaki na nagtitinda ng payong.

"Pabili po ako," sabi ko sasabay abot ng pera rito.

"Wala po ako g panukli dyaan, Ma'am." nahihiyang sabi niyo. Nabuksan ko na ang payong at natry ko na rin.

"Sa'yo na po ang sukli," I said mang makaalis na ako pero hinawakan ng lalaki ang kamay ko na siya naman ang dahilan para tumakbo nang mabilis ang tibok ng puso ko.

"May problema ka na kita sa iyong mga mapupungay na mata," he said.

How did he know?

"Itago ang tumay na nararamdaman ang dahilan para lumubog ang sarili sa putikan. Hayaan mong lumabas ng kusa ang iyong galit, kilig, saya o ano pa man iyan. Ang mahalaga ay mailabas ang nasa saloobin. Sasabog ka kung hindi mo ito ilalabas," mahabang lintaya ni Manong.

"Tumingala ka sa langit. Pagmasdan mo ang pagbagsak ng ulan. Ikumpara mo ang iyong luha na ngayon ay nagbabadya."

Napapikit ako sa sinabi nito saka nakaramdam nang pagbasa sa aking pisngi.

"Ano bang problema, ija?" He asked.

"Ayokong umalis ng bansa. Nandito ang buhay ko." I said.

Wala ako sa sariling sinagot ko na ang tanong ng mama rito na nakaupo sa sahig na may nakalatag na karton,