Adımlarım onun adımıydı, nefesim onun nefesiydi, kalbim onun kalbiydi. Ben oydum. Ancak o, ben değildi. Ben dünyamı ondan ibaret yapmışken onun benden haberi bile yoktu.
İçimde burukluk yok değildi. Ama bensiz de mutlu olabiliyorsa bu benim için sorun değildi. Ufacık gülüşü bile içimi ısıtan bir adamdı işte.
Yine sıradan bir gündü. Aynı sitede, aynı apartmanda oturuyorduk ve aynı kattaydık. Zaten bu katta üç daire vardı. Biri onların, biri bizim, biri de artık yaşamının sonuna gelmiş bir dede ile teyzeydi.
Ancak o, yaşlı dede ile teyzeyi bile -ki onlar neredeyse hiç dışarı çıkmaz bütün gün evin içinde uyuklarlar- biliyor ve onlara selam veriyordu.
