"Kızım? Ne oldu? Niye bu haldesin böyle?"
Bazen annemi doyasıya öpmek istiyordum. Ama şu an kesinlikle o anlardan değildi.
"Kötüyüm anne. Lütfen beni yalnız bırak." dedim elimdeki Taehyung'un fotoğrafı olan çerçeveye sarılırken.
Annem kaşlarını çattı ve içeri girdi.
"Bu oda ne böyle? İçerisi oksijen kıtlığından ölüyor resmen! Hayret, karbondioksit zehirlenmesinden nasıl ölmedin sen canım kızım?" dedi camımı açarken.
"Kalk bakayım! Markete gitmen lazım!" dedi annem.
Yüzümü buruşturarak: "Babam muhtemelen içten dönüyordur, ona söyle gelirken alsın." dedim.
"Ya Taehyung ile markete gidebileceğini söylersem?" dedi.
"Yalancı. Taehyung şu an muhtemelen şirkette yorgunluktan ölüyor ama çalışmaya devam ediyordur." dedim.
"Hayır. Aksine şu an kapının önünde gayet enerjik bir şekilde seni bekliyor markete gitmek için!" dedi.
"Anne, inandırıcı değil." dedim çerçevedeki Taehyung'un yanağını okşarken.
"Kızım şaka yapmıyorum." dedi ve Taehyung'un ses vermesini söyledi. Gelen ses ile gözlerimi kocaman açtım ve gülümseyerek yatağımda zıplamaya başladım.
"Cansu~ Buradayım~"
