Doting | Soukoku

Prolog

Bycie programistą nie jest łatwe i historia Dazaia doskonale to pokazywała.

Już jako szczególnie uzdolniony czternastolatek z sierocińca, włamał się do zastrzeżonego systemu finansów krajowych, by udowodnić sceptycznie patrzącemu na niego rządowi swoją wartość.

Media musiały ukryć fakt, że dzieciak prawie zniszczył budżet Japonii oraz powołano specjalną komisję do sprawy genialnego chłopca.

Zamierzali go zatrudnić w wojsku jako informatyka nazwyczajnego, jednak Osamu zażądał dobrych studiów i spokoju, bo w głębi serca zawsze chciał tworzyć gry, by uszczęśliwiać ludzi na całym świecie.

Nie mieli wyboru, więc spełnili zachciankę bruneta, zostawiając mu kilka tysięcy i bilet w jedną stronę do opłaconej z góry szkoły w Londynie.

Na studiach parę razy prawie został wydalony za "arogancję i lekceważące podejście, mimo wielkiego potencjału", ale ostatecznie w wieku lat 19 skończył je z wyróżnieniem, dzięki czemu jeszcze przed rozdaniem dyplomów ukończenia uczelnii firmy wręcz się o niego biły.

Następnie po wieloletniej, ciężkiej pracy z wielkimi producentami udało mu się wreszcie otworzyć własną firmę - " No longer Human". Szybki sukces zawdzięczała ona produkcji gier przygodowych opartych na muzyce klasycznej, co było olbrzymią innowacją w świecie pełnym popu i disco polo.

Jednak najnowsze dzieło Dazaia Osamu, perła w koronie jego twórczości, zmieniła dosłownie wszystko.

Gra nosiła niepozorną nazwę "Doting", a jej darmowe demo zostało wydane zaledwie rok przed sprzedażą pełnej wersji, która bardzo szybko stała się światowym bestsellerem.

Gracz przed zaczęciem rozgrywki mógł dowolnie dostosować swojego Avatara, lecz domyślnie był nim ciemnowłosy chłopak o czekoladowych oczach, zwany potocznie Marzycielem.

Tak wyglądał opis Doting'a na blogu "Płacą mi za arogancję" autorstwa krytyka gier piszącego pod pseudonimem "Anonimowy Rudzielec", który tak naprawdę nazywał się Tachihara Michizou:

"Historia rozpoczyna się w sali lekcyjnej, gdzie Marzyciel dyskretnie spogląda w kierunku pewnej rudej dziewczyny, bawiącej się zielonym długopisem. Podczas grania stopniowo poznajemy głównego bohatera, który zamiast delikatnego, zakochanego chłopca z początku gry okazuje się pozbawionym uczuć psychopatą, gotowym zrobić wszystko, byle zdobyć nieświadomą zagrożenia uczennicę.

Jednocześnie musi uważać na swojego ojca, będącego szefem policji, a później oddziału do spraw morderstw dokonanych w szkole syna i na nauczycielkę matematyki, obserwującą każdy jego ruch. Okazuje się ona matką tajemniczej dziewczyny, której imię i charakter aż do sceny końcowej strzelaniny pozostanie tajemnicą..."

Gra zyskała wielomilionowe grono fanów, więc nie mogło obyć się bez jej przeciwników, którzy często próbowali utrudnić życie młodemu programiście. Zakładali nawet specjalne antyfandomy w Internecie, by wspólnie obrażać Dazaia i jego dzieło.

Jednak każdy, niezależnie od podejścia do gry, zastanawiał się nad historią powstania dwóch głównych postaci, a szczególnie tajemniczej rudowłosej. W oficjalnym wywiadziem bowiem twórca ogłosił, że była ona wzorowana na istniejącej osobie, czym wywołał wielkie poruszenie. W telewizji nazywaną ją zaginioną siostrą Osamu, jego matką lub pierwszą dziewczyną, ale nikt nie znał prawdy o jej rzeczywistej relacji z brunetem.

Czy młody geniusz miał wkrótce spotkać tajemniczą nieznajomą? Co łączyło go z Tachiharą i włoską mafią? Czemu postać w grze nazywana jest Marzycielem? To wszystko miało się wyjaśnić już wkrótce...