Still I Remember

Part _13

အခ်ိန္ေတြက ကုစားသြားလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာၾကပင္မယ့္...
ငါ့အတြက္ေတာ့...မဟုတ္ခဲ့ဘူး..Chanရယ္.....

* Still I Remember *

အလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ ဖြင့္ထားတဲ့ အခန္းထဲ တိ္တ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ..ယခုခ်ိန္မွာ ဘယ္အရာကိုမွ မလုပ္ခ်င္.။ ေက်ာင္းကျပန္လာထဲက ေရလည္း မခ်ဳိးသလို...
ထမင္းလည္း အိမ္ေအာက္သို႔ သြားမစားခဲ့..။ ညေမွာင္လာတဲ့ အခ်ိန္ထိ အခန္းထဲ ေငါင္ဆင္းစြာ ထိုင္ေနခဲ့သည္။
ေမးခြန္းမ်ားစြာ ရိွေနခဲ့ေသာ ဦးေႏွာက္ကို အေျဖေပးဖို႔ရာ တစ္စံုတစ္ရာမွ် မရိွခဲ့..။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္လံေမးျမန္းရေအာင္လည္း...ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္က ျပတ္သြားတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

' Baekhyun ထမင္းဘာလို႔ ဆင္းမစားတာလဲ '

အခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ရင္း Ma ဝင္လာသည္။ ကုတင္ေဘးကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေသာ Maက ကုတင္ေျခရင္းမွာ ဝင္ထိုင္ေလသည္။

'ေက်ာင္းမွာ ဘာျပႆနာရိွလို႔လဲ Baekhyun '

Baekhyun မ်က္ႏွာမေကာင္းတာေၾကာင့္ Ma ေမးတာေနမည္ ။ ေတာ္႐ံုဆို Ma က သူ႕တို႔ေက်ာင္းကိစၥေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ဝင္မစြက္ဖက္တတ္ေပ။

'ဘာကိစၥမွ မရိွပါဘူး Ma ဒီရက္ပိုင္း ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေနရတာအဆင္မေျပ႐ံုပါ '

'ဒါဆိုလည္း ေဆးေသာက္ပါလား? မင္းကိုက ေဆးေသာက္ရမွာ ေၾကာက္ေနတာ '

ေဆးေသာက္ရမွာ အင္မတန္ေၾကာက္ေသာ Baekhyun ေၾကာင့္ Ma က ဆူသလိုေျပာကာ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေဆးယူဖို႔ဆင္းသြားေလသည္။

'ေရာ့ ဒါေသာက္လိုက္ ၿပီးရင္ အေစာႀကီးအိပ္အုန္း.! ဂိမ္းေဆာ့မေနနဲ႔ေနာ္ နက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားရမွာမလား? '

' ဟုတ္...မနက္ မႏိုးရင္ ကြၽန္ေတာ့ကို ႏွိုးအုန္းေနာ္ မား '

'အင္း ေကာင္းေကာင္းအိပ္ Baekhyun '

အခန္းတံခါးကို အသာပိတ္သြားတဲ့ မားရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း..သူသက္ျပင္းခ်မိသည္။
ေသာက္ေဆးထဲပမာဏ အနည္းငယ္ပါဝင္တဲ့ အိပ္ေဆးေၾကာင့္...တေနကုန္မနားထားရေသးတဲ့ သူ႕မ်က္လံုးအစံုဟာ..တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ေမွးဆင္းလာခဲ့သည္။