İFRİN | Texting ލ(TAMAMLANDI)

•|14|•

≈İFRİN≈
≈On Dördüncü Bölüm≈

Tüm aile fertlerinin masaya oturması ile akşam yemeği yenmeye başlamıştı.

Kısa kısa sohbetler ile birbirine geçirdikleri gün hakkında birşeyler anlatmışlardı, biri dışında.

Ezgi yemek boyunca sessizdi. Dün yaşanan tartışmanın ardından her şey sanki unutulmuştu ve hiç yaşanmamış gibi davranıyordu her biri.

Sonuçta Evrim sağ salim geri dönmüştü. Önemli olan da buydu.

Ezgi'nin sessizliğinin nedeni diğer aile üyeleri ya da yaşanan olay ile ilgili değildi.

Sürekli gizemli yabancıyı ve İfrin'i düşünüyordu. Her yaz tatilinde olduğu gibi evde geçen zamana karşı bu yaz yeni bir oyun arkadaşı olmuştu.

Ezgi aklına gelen bu düşüncenin sinir bozucu bir yanı olduğunu biliyordu. Bir yandan da bu yaşanan tuhaf şeyler gizemi ve tuhaflığı ile genç kızı cezbediyordu.

"Ezgi." Dedi annesi. "Hiçbir şey yemedin neredeyse. Hasta mısın yoksa?"

Ezgi annesinin sesi ile başını kaldırıp ona baktı. Annesini sorgulayan gözleri ile kesişen gözleri gülümsemesi ile kısılırken, "Hayır anne." diye mırıldandı.

"Sadece canım bir şey istemiyor."

Masanın başında oturan Selim, karısına baktı bu cevap üzerine. Bir nevi verdiği mesaj şuydu. 'Kızın üzerine gitme.'

Ayla, kocasının bu hareketi ile," Peki madem. Sonra acıkırsan söyle ama." Dedi kızına.

Ezgi başını salladı ve ayağa kalktı. Masadakilere 'afiyet olsun' dedikten sonra odasına gitti acele ile.

Yemek vaktine kadar hiç mesaj gelmemişti. Ezgi odada hala şarjda olan telefona baktığında yeni bir mesajın gelmediğini görünce sıkıntıya derin bir nefes aldı. Nedense mesaj gelmesini istiyordu.

Telefonu alarak yatağa uzandı ve karanlık odada telefon ile oyalanmaya başladı.

Kendisinin asosyal bir telefon bağımlısı olduğunu kabul ediyordu. Çocukluk arkadaşı Sıla'dan başka hiçbir arkadaşı yoktu. Pek dışarıya çıkmaz, kendi halinde takılırdı. Şu zamana kadar yalnızca tek bir sevgilisi olmuştu o da Sıla'nın zoruyla olmuştu. Geçmişteki anılar aklına geldiğinde yüzünü buruşturdu...

Zihnindeki en kötü anı terk edildiği andı... Yüzüne karşı sıkıcı ve katlanılmaz biri olduğu söylendikten sonra öylece bırakılmak pek hoş bir durum olmamıştı. Ama Ezgi bunu çok da umursamamıştı, zaten onu sevmiyordu.

Telefonda biraz vakit öldürdükten sonra çok geç olmadan uykuya daldı. Ablasının kaybolduğu zaman uyumamıştı ve şimdi gözlerini zar zor açık tutuyordu.

Karanlıkta telefonun ekranına uzun süre bakmak da uykusunu tetiklemişti...

Uykuya dalması uzun sürmedi.

________________

|12|7|18|16|19|

Sonsuzsiyah_