Rewrite the stars. - voltooid

10 | het voelt onmogelijk.

{Emily}

Zenuwachtig zit ik in de wachtruimte. Elke keer als ik een doktor voorbij zie komen, denk ik dat het voor hem is. Maar dan uiteindelijk is het niet zo.

Het is nu twee uur s'nachts en ik zit al vanaf acht uur s'avonds te wachten. Dan komt er een dokter op me aflopen. 'Hij heeft het gehaald, hij moet nog wel wakker worden maar hij ligt in kamer 107.' Zegt de man. Ik kijk hem lachend aan en ren naar de kamer.

Als ik in de deuropening sta rolt er een traan over mijn wangen. Ik wil hem gewoon niet zo zien. Ik loop naar hem toe en ga op de stoel langs het bed zitten. Ik leun over hem en pak zijn hand. Ik wacht tot hij wakker wordt.

Een half uur later opend hij zijn ogen.

{Scott}

Ik open mijn ogen en ik ben op een vreemde plek. Meteen kijk ik naar mijn hand die verstengelt is. Dan ik kijk ik op en zie ik Emily. Een glimlach ontstaat op mijn gezicht. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik. 'Ik wilde je nog opzoeken maar toen ik voor je huis stond, stond de deur al wagenwijd open. En daar lag je dan. In de hal en je hoofd omringt met bloed.' Zegt ze. Opeens hoor ik de deuren open gaan. Ik kijk op en zie mijn ouders staan. Mijn moeder ziet er bezorgd uit en mijn vader toont geen enkele vorm van emotie. Emily verlaat de kamer. 'Emily.' Roep ik zacht. Maar ze reageert niet. 'Wie was die meid.' Vraagt mijn vader. Mijn moeder kijkt me streng aan. 'Emily.' Zeg ik. 'De Emily?' Vraagt hij. Ik knik. 'Zoon ik ben teleurgesteld in je.' Zegt hij dan. 'Je haalt onze reputatie helemaal naar beneden.' En hij kijkt me streng aan. 'Jullie reputatie? Waar zijn we mee bezig het draait alleen maar om geld en status hier. Ik ben dit keer echt verliefd. Mag ik nu ook een keer iets. En jullie reputatie boeit me niks. Ik ben teminste echt gelukkig in de plaats dat ik me zo voor doe.' Mijn ouders schudden hun hoofd afkeurend. 'We zullen zien jongen.' Zegt mijn moeder. En beide verlaten ze de kamer.

{Emily}

Ik loop de kamer uit en wacht op de gang. Ik heb momenteel geen zin in die ouders. Als ze de kamer al na vijf minuten verlaten komen ze voor mij staan. 'Meisje, ben jij Emily?' Vraagt de moeder van Scott dan. Ik knik. 'Hoe durf je, hoe durf je je te bemoeien met het leven van mijn zoon. Zo raakt hij alles kwijt. En voor wat een of ander dom wicht?' Ik kijk hun aan. Dan lopen ze weg en zegt de vrouw nog: 'Blijf uit de buurt van mijn zoon.' Ze lopen weg maar ik blijf staan. Mooi niet dat ik naar deze mensen luister en loop terug de ruimte in waar Scott zich bevindt.

'Heey.' Zeg ik zacht. Hij kijkt verbaasd op. 'Heey.' Zegt hij dan. Ik ga bij hem op bed zitten en hij slaat een arm om me heen. Samen vallen we in slaap en ik kan wel eeuwen zo blijven liggen.

Ik ben thuis. En ik loop naar mijn bed. Ik tover er een doosje onder vandaan en open het. Ik kijk naar de foto's. Ik schrik als ik zie wat er opsta. Het is een familie foto van mijn ouders, mijn broer en ik. Maar mijn moeder lijkt verdacht veel op de moeder van Scott. Ik stop het doosje terug en besluit te gaan slapen.

{Scott}

Na een paar dagen ben ik weer thuis. Ik lig op het bed van mijn ouders. Waarom? Dat weet ik zelf ook niet. Opeens val ik van het bed. Maar als ik dan naar links kijk zie ik een doosje onder mijn moeders kant van het bed liggen. Ik pak het op. Voorzichtig open ik het. Ik zie een aantal foto's van een meisje en een jongen. Ook een familie foto. Ik denk dat het meisje op deze foto één is en de jongen drie. Mijn moeder. Zou ze een affaire gehad hebben?
Allemaal vragen spoken in mijn hoofd. Maar wat ik me afvraag is: is mijn moeder wel mijn moeder?

________________________________
Erg veel plottwisten maar dat vind ik leukk ;) lol. Wat vinden jullie?

Liefs, Janne