Rewrite the stars. - voltooid

23 | de laatste voorbereidingen.

{Emily}

Ik lig te slapen, waarneer ik wakker word is Scott al weg. Er wordt op de deur geklopt. 'Kom binnen!' Roep ik. Dan zie ik het hoofd van Amy de hoek omschieten. 'Heey.' Zeg ik met een heze stem. Dan schraap ik mijn keel en begint Amy te lachen. Ze loopt verder en komt langs me op bed zitten. 'Je bent toch naar de dokter gegaan? Hoe was het?' Vraagt ze. Ik slik maar geef toch eerlijk antwoord. 'Nou eerlijk gezegd. Niet zo goed. Ik heb een ernstige ziekte maar ik wilde eerst niks zeggen om jullie niet ongerust te maken. Maar het is dus wel best ernstig.' Amy kijkt me vol verbazing aan. 'Wat heb je dan precies?' Vraagt ze nieuwschierig. 'Een ziekte waarbij ik snel last krijg van mijn ademhaling. En ik ga langzamerhand dingen vergeten.' Dat is het enige wat ik zeg. Ik wil niet de ze bezorgd raakt. 'Is het dodelijk?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Dan geeft ze me een knuffel. 'Het komt allemaal goed.' Zegt ze dan.

Later staat iedereen in de trainingshal. Ik heb ze verteld dat ik niet mee train door mijn ziekte. Natuurlijk niet dat het zo heftig is. We trainen nog een dag en dan is overmorgen de uitvoering al. Iedereen is druk bezig met de voorbereiding en daarom zorg ik voor de versiering en costums. Amy heeft een heel mooi costum. Het is een body met gliters met een korte rok erover. Ik heb hetzelfde costum en de andere meiden hebben een body zonder glitters. Van de jongens weet ik nog niet wat ze hebben want dat regelt Nicolas.

Scott en ik zijn onderweg naar Mea om het verhaal te vertellen. Ze moet het weten wilt ze ons kunnen helpen.

Even later staan we voor hun huis, ik klop aan. Even later doet Mea open. 'Heey Emily, Scott. Kan ik jullie ergens mee helpen.' Vraagt ze vriendelijk. We knikken beide. En ze maakt wen gebaar dat we binnen mogen komen.

Even later zitten we aan een grote houten tafel in de keuken. 'Dus vertel.' Zegt Mea dan. 'Nou ik heb dus een ziekte.' Zeg ik. Mea kijkt ernstig en dan ga ik verder met mijn verhaal. 'Ik kan misschien nooit meer dansen als het zo door gaat. Ik ga met groot risico overmorgen de uitvoering dansen. Maar bij mijn ziekte word ik snel vermoeid waardoor ik slechter adem ga halen en ook dingen ga vergeten.' Zeg ik dan. 'Wat erg voor je meisje, is er iets dat ik kan doen?' Vraagt ze. Ik knik. 'Er zijn behandelingen na drie behandelingen kan de ziekte voorledig afgenomen zijn. Maar het kost 21.000 euro. Zelf hebben we al 12.000 maar we hebben nog 9.000 nodig. Zouden we dat kunnen lenen?' 'Natuurlijk. Ik wil graag helpen je beter te maken!' Roept Mea enthousiast. Een glimlach versiert mijn gezicht. 'Super bedankt.' Zeg ik en ik geef haar een knuffel.

Later lig ik in mijn bed. Steeds aan het denken. Wat nu als er iets ernstigs gebeurd morgen. Misschien kan ik dan overlijden. Ik zet het uit mijn hoofd. Ik moet dit doen. Het is belangrijk. Dan word ik verstoord door Scott die naast me op bed gaat zitten. Hij legt zijn hand op mijn rug. 'En hoe gaat het?' Vraagt hij. 'Gaat wel.' Zeg ik en hij komt naast me liggen. 'Weet je het zeker? Dat je het morgen gaat doen?' Ik knik. 'Ik moet dit doen. Hier hebben we jaren voor gewerkt.' 'Ik begrijp het.' Zegt hij. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik hoop dat het goed komt.' Hij slaat een arm om me heen en zegt: 'Ik ook.' Ik zucht. Waarom moet mij dit overkomen. Mijn leven werd juist leuk op dit moment. Maar ik kan de groep nu niet laten vallen.

In Scott zijn armen van ik in slaap. Ik voel nog dat hij een kus in mijn haren drukt.

________________________________
We zijn aangekomen bij een van de laatste delen ik denk dat er zo nog 3/4 delen zullen komen ligt eraan hoe lang ik over het verhaal doe

Liefs, Janne