Rewrite the stars. - voltooid

26 | als ik blijf.

{Emily}

Wat ik nog mee heb gekregen is dat ik een operatie ben ondergaan. Die moet gelukt zijn. Anders lag ik hier nu niet. Mijn lichaam werkt niet. Ik zie ook niks. Alleen mijn gedachtes en gehoor doet het. Dus ik zal nog wel in een coma liggen. Dan hoor ik de deur open gaan en voetstappen naar binnen lopen. 'Kom op meisje, houd vol. het is nu aan jou of je blijft ja of nee.' Hoor ik een vrouwenstem zeggen. Het zal vast een verpleegster zijn.

Die zin bracht me aan het denken. Niet dat je veel anders kan als je in een coma ligt. Wil ik wel blijven? Is al die moeite om te herstellen het wel waard? Ik heb Scott, Amy, Nico, fritzo en wat andere. Dat is de enige reden om te blijven. Maar is die reden wel sterk genoeg. Op dit moment beginnen er flashbacks door mijn gedachtes te stromen.

Ik liep met Scott en we kwamen wat vrienden vwn hem tegen. De kijken me vies aan en beginnen te lachen. 'Kijk hij is nu met die dorpsslet.' Hoorde ik iemand zeggen. 'Oh mijn god. Hij kan veel beter krijgen.' Zegt een meisje. Een brok sprong in mijn keel.

In vlammen zagen we ons huis opgaan en mijn ouders konden zichzelf niet meer redden. Mijn broer en ik stonden in tranen toe te kijken. Hoe ons huis met onze ouders erin affikte. Het was verschrikkelijk.

Steeds meer flashbacks kwamen naar boven. Wilde ik het wel. Wil ik wel blijven leven. Ik weet het niet.

Even later verlaatte mijn ziel mijn lichaam ik stond op het punt van leven en dood. Mijn ziel kon weglopen en wegrennen van mijn lichaam. Ik kon dingen zien. En ik liep als eerste naar de wachtkamer waar ik Amy, Nico, Scott en Fritzo verslagen zag zitten. Ik kan het ze niet aandoen. Maar toch zal ik snel moeten beslissen. Of ik doodga of blijf leven. Maar dan zal ik nu wel al mijn kracht moeten geven.

{Scott}

Nogsteeds zitten we in de wachtkamer. Wachtend op antwoord. En onze hoop bevestigen die we al deze tijd gekoesterd hebben. Het is nu precies elf uur. En we waren hier om zeven uur. Dan zien we een dokter onze kant op komen. Snel staan we alle vier op. 'Familie van Emily?' Vraagt hij. Snel knikken we. 'Ze ligt in een coma. Ze strijd op dit moment om haar leven. Jullie mogen in haar kamer zitten. Maar we kunnen niet beloven dat ze wakker word.' Zegt hij. 'Welke kamer?' Vraagt Amy gehaast. '308' zegt de man dan. We stormen de gangen in opweg naar Emily.

Al snel staan we bij haar in de kamer. We zijn allemaal sprakenloos. En allemaal in tranen. We pakken stoelen en gaan naast haar zitten. Ik pak haar hand. 'Kom op Emily. Houd nog even vol. Doe het voor ons.' Zeg ik dan.

Uren gaan voorbij en nogsteeds ligt ze in coma. De dokter komt weer binnen lopen. 'Willen jullie de nacht hier doorbrengen? Het is wel erg zwaar. Misschien kunnen jullie beter naar huis gaan.' Zegt hij. We schudden hevig nee. 'Ik blief hier al duurt het de hele nacht, of de hele week ik ga niet weg.' De dokter fronst. 'In dat geval.' Zegt hij. En hij wijst naar drie vrije bedden in de ruimte.

De tijd vliegt en ze is nogsteeds niet wakker. Het is nu tien uur geleden dat ze is opgenomen. 'Ik kan dit echt niet meer aan.' Zegt Amy en ze zit met haar handen in haar haren. 'Ik ook niet.' Zegt Nicolas en hij wrijft met zijn hand over zijn gezicht. 'We zijn allemaal moe.' Zeg ik.

{Emily}

Het is zwaar ik weet het. En ik hoor ze gewoon. Ik hoor Scott, Nicolas, Amy en fritzo. Ik weet dat het moeite gaat kosten. Maar ik moet nu wel beslissen. Twijfels gaan door mijn gedachtes maar uiteindelijk kom ik tot een conclusie. Maar is dit wel slim. Is dit wel verstandig? Dat weet ik niet. Zal ik ook nooit weten eenmaal de keuze gemaakt te hebben. Het beeld voor me wordt wit. Nu moet ik kiezen.

________________________________
Ahhh pittig hoofdstukje dit. Pfff.
Wat vinden jullie?

Liefs, Janne