De Missie

H 14.

We zitten weer op dezelfde bank als toen we hier binnen kwamen. De man zit op zijn stoel. "Ik wist wel dat jullie groepje zou overleven. En helemaal van jou miss Fire. Je bent even pittig als altijd". Ik kijk hem raar aan. Dat is hetzelfde als wat die militair op school tegen me zei. Het is dus een samen spel. "Nee hoor. Ik ben net zo vurig als mijn achternaam". De man begint weer te klappen. Dan wijst hij naar me. "Daar hou ik van". Het is even stil. Ik en Boris kijken elkaar raar aan. Dan lopen er weer twee mannen naar binnen. Ze pakken ons bij onze armen vast en trekken ons naar buiten. "Breng ze naar kamer 202". De mannen slepen ons mee naar buiten. Ik en Boris tegenstrippelen en vechten terug. Maar dan zie ik iets wat ik nooit verwacht had.

Die jongen die midden in de gang staat...? Is dat Max? Ik ruk me los en ren zijn richting op. Hoe dichterbij ik kom hoe meer hij erop lijkt. Maar wat doet hij hier! Hij kon niet meer uitgezonden worden. "Max!". De mannen pakken me weer vast. "Max!". Hij kijkt om. Als hij mij ziet worden zijn ogen groot. "Max wat doe je hier!". De mannen houden me vast en slepen me mee. We worden in een kamer gegooid. Boris kijkt me raar aan. Ik negeer hem en begin tegen de deur aan te slaan. Dan pakt Boris mijn handen vast en geeft me een stevige knuffel. "Wie was dat?". De tranen komen in me ogen. "Max. Hij is mijn broer. Maar hij is 18 en kan toch niet uitgezonden worden?". Boris laat me los. Hij denkt even na. Dat zie je in zijn ogen. "Had hij geen tweelingbroer die wel werd uitgezonden". Ik kijk hem raar aan maar knik. Dat kan Michael toch niet geweest zijn. Hij lijkt sprekend op Max. Wat als je nadenkt wel logisch is aangezien ze tweeling zijn. En hij reageerde op de naam Max dat betekend dat hij hem nog herkent. Maar als hij leeft waarom is hij dan nog niet terug gekomen?

Dan gaat de andere deur open. Er word via een speaker gezegd dat we er door heen moeten lopen. Dat doen we dus maar. We komen uit bij allemaal wetenschappers. Er liggen allemaal buizen met verschillende spul in. Alles wat erin zit is een andere kleur. "Wees maar niet bang. We gaan nu alleen maar bloed afnemen bij jullie". Boris pakt mijn hand vast en gaat voor me staan. De wetenschapper negeert het en pakt rustig de naalden. Dan komen er andere wetenschappers naar binnen gelopen en houden ons vast. Ze stoppen een naald in ons arm en nemen bloed af. Ik heb nog steeds Boris zijn hand vast. En knijp er hard in. Ik hou dus niet van naalden. Als ze klaar zijn laten ze ons los. Boris houdt me meteen weer steviger vast.

POV Michael

Ik sta rustig te praten als ik opeens een bekende naam hoor. "Max!". Zo klinkt het een paar keer. Ik kijk om en zie een meisje deze kant op rennen. Ze wordt omvergeduwd door de mannen die haar weer op tillen. Maar ze blijft schreeuwen. "Max wat doe je hier!". Dan zie ik wie het is. Sophie. Mijn ogen worden wijd. Waarom wordt ze meegenomen. En Max? Ik mis mijn tweelingbroer. Als Sophie uit de gang is loop ik meteen naar het kantoor toe. "Waarom wordt ze meegenomen!". "Ik ben trots op je dat je voor onze kant bleef". Ik sla iets van zijn bureau af. "Wat ga je doen met mijn zusje!". "Niet veel. Ze is alleen te gevaarlijk voor hier, dus ze wordt weggestuurd naar de laatste basis". Ik kijk hem nog bozer aan. Bijna niemand gaat na de laatste basis. Als je daar bent betekend dat niks goed. Niemand heeft meer contact met diegene die daar heen gaat. Ik loop boos de deur uit.

POV Sophie

We worden weer naar een andere kamer gebracht. Er staan allemaal computers met kinderen erachter. Dat zijn waarschijnlijk alle kinderen die uitgezonden werden. Maar waarom zijn ze nog hier? En wat doen ze? Er komt een jongen de kamer ingelopen. Hij komt meteen naar ons toegelopen en knuffelt me opeens. Ik kijk hem verward aan maar als ik zie dat het Michael is knuffel ik hem strak terug. "Michael?". Hij knikt en geeft een kus op me voorhoofd. "Wat is dit allemaal?" vraagt Boris. "Iedereen die uitgezonden wordt komen hier. Diegene die het redden zijn sterk genoeg om hier te werken. Vroeger werd alles nog gedaan om een tegengif te maken maar de laatste paar jaar niet meer. Ze maken nu die wezens. Er zitten camera's in een paar ogen en de meeste kunnen we bewegen". Ik kijk hem raar aan. "We worden gedwongen om te blijven. Je kan alleen terug als je ernstig gewond bent maar dan moet je voor de militairen werken".

Hij verteld ons nog een paar dingen. Dat wij weer weggezonden worden. Maar dat het daar nog erger is dan hier. "Ik kan wel iets proberen te regelen". Er komen weer mannen de kamer binnen gestormd en neemt ons mee. Michael kijkt ons machteloos na. We worden in een andere slaapkamer gezet. Hier staat maar een tweepersoonsbed in. De kamer is een stuk kleiner. Maar we kunnen nu niks anders doen dan afwachten.