De Missie

H 21.

Er zijn al 3 uur voorbij gegaan. En we zitten nog steeds in de kamer. We kunnen niks horen. Zouden ze al geweest zijn of zijn ze echt zolang bezig? Ik sta gefrustreerd op. Hier kan ik dus niet tegen. We kunnen niks doen dan hier wachten. Ik loop een paar keer op en neer. Boris kijkt me aan. Dan staat hij ook op en houdt me tegen. "Doe rustig. Het zal niet meer lang duren". Hij trekt me weer mee naar de bank. Als hij erop gaat liggen trekt hij me mee zodat ik op hem lig. We zoenen een paar keer en dan leg ik mijn hoofd op zijn borst neer. Boris houdt me stevig vast terwijl hij een liedje neuriet. 

"Ze zijn zo schattig!". Ik schrik wakker waardoor Boris ook wakker schrikt. Emily en Allison staan voor ons. En Michael staat achter hun met zijn ogen op Boris gevestigd. Ik zucht een keer en sta op zodat Boris ook op kan staan. "Ze zijn weg" zegt Allison dan. We lopen haar achterna naar de kantine toe. Langzaam lopen er meerdere mensen naar binnen toe. Dan zien we Luuk, Alex, Koen, Levi en Thomas lopen. Als ze ons zien komen ze meteen deze kant op. Als de kantine vol is gaat de man op een stoel staan en klapt een paar keer in zijn handen. "Het is weer gelukt. Ze denken nog steeds dat we doen wat ze zeggen. Maar zoals jullie al weten hebben we een eigen mening en eigen doel! We moeten voorzichtig blijven maar we kunnen dit!". Iedereen begint te juichen. Ik kijk een keer goed rond. Is dit wel te vertrouwen? Of is dit weer een manipulatie? 

We lopen weer terug naar onze kamer. Michael is weer nergens te bekennen. De jongens zitten met elkaar te praten en lachen. Emily gaat langs mij zitten. Maar ik ben te diep in gedachtes gezonken dat ik niet eens hoor wat ze zegt. Dan tikt ze me opeens aan. Ik kijk op. "Gaat het?". Ik knik alleen maar. Iedereen heeft nu meer hoop dan eerst. Dat kan ik niet laten stoppen alleen maar omdat ik het niet vertrouw. 

Er zijn al een paar dagen voorbij gegaan. We hebben gister te horen gekregen dat we vandaag weer op een missie moeten. Maar dit keer wel waarvoor we überhaupt al hierheen zijn gestuurd. We moeten een manier zien te vinden om die wezens te stoppen. We moeten een tegengif vinden zodat de vorige basis geen nieuwe wezens meer kan maken en besturen. We maken ons klaar. Michael blijft hier omdat hij nieuwe dingen moet in leren. We leggen de spullen weer verdeeld in de twee auto's. Boris rijdt en ik zit naast hem. Emily en Luuk zitten bij ons achterin. Levi rijdt in de andere auto. Thomas zit daar voorin en Alex en Koen zitten achterin. We hebben een andere kaart gekregen. Daar staat op aangegeven welke kant we op moeten en waar ze al allemaal gezocht hebben. Wij moeten dus nog verder reizen dan wat er aangekruist op de kaart staat. 

We zijn al uren onderweg. We hebben eindelijk een schuilplaats gevonden. En het is ook nog eens verscholen. We zitten nu in een ondergrondse bunker. De jongens lopen naar binnen toe om te kijken of dat het veilig is terwijl ik en Emily buiten de wacht houden. "Hoe gaat het met Luuk?". Ze kijkt me aan. "Waarom?". "Het was zo stil in de auto dat het haast ongemakkelijk was. Dus vertel". Ze zucht een keer en kijkt dan de bunker in. Als niemand naar buiten komt gelopen kijkt ze mij weer aan. "We hadden een ruzie voordat we weg gingen en hebben het nog niet goed gemaakt". Ik kijk nog een keer rond en als ik geen wezens zie kijk ik haar aan. "Waar ging  de ruzie over?". Ze blijft stil. "Emily? Je weet dat je me alles kan vertellen". "Ik vertrouw het daar niet. Maar Luuk wil het zo graag vertrouwen dat hij me niet geloofde". Ik kijk haar strak aan. Ik ben dus niet de enige. "En nu vind jij waarschijnlijk ook dat ik overdrijf of niet?". Ik knik meteen nee en pak haar hand vast. "Ik vertrouw het ook niet. Er is iets meer aan de hand dan dat er gezegd wordt". Er verschijnt een glimlach op haar gezicht en ze kijkt me blij aan. We denken het zelfde. En ze is blij dat ook zei niet de enige is.

Als het veilig is worden we naar binnen geroepen. Emily blijft in mijn buurt. Ze heeft vast geen zin om met Luuk te praten. Wat ik ook wel snap. We gaan samen op een bed zitten. Hij begint meteen te kraken als we gaan zitten waardoor we beginnen te lachen. We kunnen dus niet al te veel bewegen anders begeeft hij het. Als het al later begint te worden gaan we liggen. "He! Emily, ga je me vriendin nu stelen?". We beginnen allebei te lachen. We liggen naast elkaar op de krappe bed en houden elkaar vast. "Jupp. Je krijgt haar morgen wel terug". Boris schudt een keer met zijn hoofd maar geeft het al op. Hij weet ondertussen wel dat hij het niet kan winnen van ons. Hij geeft me nog een zoen voordat hij op een andere bed gaat liggen.