De Missie

H 17.

Er wordt eten door het luik geschoven waardoor ik wakker schrik. Ik lig helemaal tegen Boris aan en hij heeft me stevig vast. Ik kijk naar beneden en zie dat ik me hemt en onderbroek weer aan heb. Een zucht verlaat mijn mond waardoor Boris ook wakker wordt. Dus hij wordt niet wakker van een krakende luik en een schuivende dienblad maar wel van een klein zuchtje. Hij merkt niet dat hij me stevig vast houdt totdat hij zich wil uitrekken. Hij verzacht zijn grip meteen. Om de stilte te verdoven begin ik maar met praten. "Goeiemorgen". "Goeiemorgen". Hij staat op en pakt het dienblad die hij weer op bed zet. We beginnen in stilte te eten. Totdat Boris opeens begint te lachen. "Was dit echt je eerste keer?". Ik voel dat ik rood wordt en kijk meteen weg. Moest hij dat nou echt vragen. "Je was echt goed". Ik kijk nog steeds weg en steek mijn duim maar op als ik begin te drinken. Ik pak de deken en sla hem om me heen zodat niks meer te zien is.

"Heb je nooit een vriendje gehad?". Moet hij deze dingen nu vragen! Het is al awkward tussen ons nu en hij maakt het steeds erger. "Niet echt. Mijn broers mochten nooit iemand. En toen ik een vriendje had voor een week ging hij mee naar huis. Hij werd ondervraagt door mijn broers en rende huilend het huis uit. Sindsdien heb ik hem nooit meer gezien". Boris begint al een gek te lachen. "Je hebt goeie broers". We eten weer in stilte door. Maar dan wordt de deur opengegooid. En vandaag zouden we nergens heengaan. We kijken allebei vragend naar de deur maar dan zie ik Michael naar binnen lopen. Hij kijkt ons raar aan. Boris zit nog in zijn onderbroek. Ik ook maar ik heb een deken om me heen. Ik sta op en wil naar hem toe lopen. Maar de deken glijdt uit me handen en valt op de grond. Michael kijkt me met open mond aan als hij mij ook in me onderbroek en hemt ziet.

Dan keert hij zich naar Boris toe en duwt hem van het bed af. Hij houdt hem stevig vast. Er is geen kans dat Boris kan ontsnappen. "Wat heb je met mijn zusje gedaan!". Ik trek snel een broek aan en pak dan de schouder van Michael vast. "Laat los!". Michael laat eindelijk los en zet een stap achteruit. "Als je haar pijn doet ben je dood!". Boris staat snel op. Ik blijf tussen ze staan. "Waarom kwam je?". Hij blijft boos naar Boris kijken. "We gaan over 2 dagen weer op pad. Jullie worden dan weer weggestuurd". Over 2 dagen al. Dat is nog korter dan twee weken. En dan valt me iets op. "We?". Hij richt zijn blik eindelijk op mij. "Ik ga met jullie mee. En nu al helemaal". Een andere man komt de kamer ingelopen en haalt Michael. Ze sluiten de deur weer.

Boris gaat lachend op het bed zitten. "Ik ga dood of niet? Je broer gaat me vermoorden". Ik begin ook te lachen. "Nee hoor ik hou hem tegen. Hij haat je alleen maar". Een zucht verlaat zijn mond. Hij haalt zijn handen door zijn haar en kijkt me dan aan. Hij staat op en pakt mijn handen vast. "Misschien een beetje een rare vraag voor dit moment en veel te laat. Maar wil je mijn vriendin zijn?". Ik krijg een big smile op mijn gezicht en knik meteen ja. We zoenen elkaar nog een keer. Dan kleden we ons aan.

Niet veel later komt Michael de kamer weer opgelopen. Hij geeft een teken dat we hem moeten volgen. Dat doen we dus maar. Hij brengt ons naar de kamer van de andere toe. Emily komt weer meteen op me afgerend en knuffelt me. Ze ziet al meteen dat ik straal en kijkt me raar aan. Michael verteld de andere dat we over twee dagen weggaan en dat hij meegaat. Emily neemt me mee naar de badkamer. Ik hoor de jongens zuchten, "weer een meiden moment". We gaan allebei op de grond zitten. "Dus wat is er gebeurd? Ik zie je glimlach wel op je gezicht". Ik begin nog meer te lachen wat bijna niet meer mogelijk is. "Boris.... We hebben het zeg maar uhmm gedaan. Oh en we hebben wat". Emily begint te gillen van vreugde. Luuk klopt op de deur en vraagt ofdat alles nog goed gaat waardoor wij beginnen te lachen. "Je hoort bij de club bitch". We halen onze middelvingers door elkaar.

We lopen weer terug naar de andere toe die ons raar aankijken. We gaan op een bed zitten met beide een glimlach op ons gezicht. Dan komt Michael naar me toe gelopen en hurkt bij me neer. Hij tikt een paar keer op mijn benen. "Ik moet je spreken". Fuck meen je die. Ik weet nu al waar het over zal gaan. Ik achtervolg hem de kamer uit. We blijven op de gang staan maar wel ver genoeg van de deur vandaan.

"Hem?". Ik haal me schouders onschuldig op. "Hoelang ken je hem wel niet! Een maand? Ohgod Sophie!". Hij gaat op zijn hurken zitten en haalt zijn handen over zijn gezicht heen. Hij kijkt weer op en ik zie de pijn in zijn ogen. "Het spijt me". Ik kijk hem raar aan. "Het spijt me dat ik je niet verder heb zien opgroeien en dat ik niet terug ben gekomen. Het spijt me voor alles. Dat ik je niet met die dingen heb kunnen helpen wat andere broers wel doen". Ik kap hem af en geef hem een knuffel. "Het maakt niet uit. Je hebt dat alles al gedaan. Maar je moet weten dat ik niet meer zo jong ben als toen je weg ging. Ik ben ouder geworden. Volwassener. Ik ben buiten geweest, ik denk wel dat ik voor me zelf kan zorgen". Hij geeft me nog een knuffel en een kus op me voorhoofd.

Dan komen er twee mannen langs gelopen met onze spullen in hun handen. Ik kijk Michael doordringend aan. "Jullie slapen weer met elkaar. Jeeey!". Ik weet wel waarom hij dit heeft gedaan. "Ik vond het ook wel prima in die andere kamer hoor". Hij drukt zijn lippen op elkaar en maakt zo'n gezicht. "Nope". Hij tilt me over zijn schouders heen en laat me op een bed vallen. "Michael!" zeg ik nog lachend. Maar hij loopt weer weg en de andere mannen sluiten de deur. Emily kijkt me raar aan. "Was dat je broer?". Ik knik. "Hij is hot! Niet zo lekker als jou hoor Luuk". We beginnen met zijn alle te lachen.