De Missie

H 15.

We zitten nu al 2 dagen opgesloten. Ik mis Emily en de andere. Wat zal er wel niet met hun gebeurd zijn. Ik lig languit op bed. Boris staat onder de douche. Ik ben net al geweest. Dat heb ik ook gemist. Een lekker warme douche. Boris komt uit de badkamer met alleen een handdoek om. Via mijn ooghoek bekijk ik hem. Hij is aardig gespierd. En heeft zelfs een opkomende sixpack. Dan zie ik opeens een zwarte streep boven de handdoek uitkomen op zijn zij. Ik ga rechtop zitten en bekijk het. "Bevalt het je?". Ik schrik uit trans en voel dat ik rood begin te worden. Het was dus niet zo slim om te gaan staren. "Wat is dat?". Hij weet al precies wat ik bedoel en gaat er met zijn hand overheen. "Een tattoo. Wil je zien wat het is?". Ik knik en ga op de rand van het bed zitten. Hij doet de handdoek een stukje naar beneden zodat ik de hele tattoo kan zien. Het zijn twee messen in de vorm als een kruis.

"Ik en me broer hebben deze laten zetten een dag voordat we werden uitgezonden zodat ik altijd aan hem kan denken". Dit is de eerste keer dat hij over zijn familie praat. Ik pak het speldje vast die op mijn borst zit. Hij kijkt me raar aan. Ik haal het speldje van me hemd af en laat hem zien. "Mijn zusje heeft deze gemaakt en aan me gegeven op de dag dat we werden uitgezonden". Hij pakt het speldje over en bekijkt hem langdurig. "Mooi ding". Hij geeft hem terug en ik klik hem weer vast.

Het schuifluikje van de deur wordt geopend. Er word een bord met eten naar binnen geschoven. Boris pakt hem op en legt hem naast me op bed neer. Dan loop hij weer terug naar de badkamer. Niet veel later komt hij terug met zijn kleren aan. Dit keer zijn het niet zijn militairen kleding. We beginnen te eten. Als we klaar zijn staat hij op en pakt iets uit de kast. Het zijn de kleren die ze voor mij hebben neergelegd. "Het zit fijner dan die militairen kleding". Ik pak het glimlachend aan en kleed me om in de badkamer. We zijn nu al allemaal een maand bij elkaar en we hebben het kunnen voorkomen dat we niet bij elkaar hoeven om te kleden. De jongens stonden gewoon bij elkaar en ik en Emily samen. Maar het is nog nooit gebeurd dat wij een jongen zonder kleren hebben gezien.

Ik ga weer op het bed liggen. Dan wordt de deur geopend. We worden weer meegenomen naar een andere kamer. Er staat alleen maar een vrouw in de kamer. Ik denk rond de 25 jaar. Ze heeft haar bruine haren in een strak staartje zitten. Ze glimlacht vriendelijk naar ons. Zo te zien zijn we nu in een soort van dokters kamer. "Ik hoorde dat een van jullie gewond was". Ik steek mijn hand op. "Ga maar zitten". Ik ga op het bedstoel zitten. "Waar?". Ik wijs naar me been toe. "Dan moet je je broek een stukje na beneden doen zodat ik het kan onderzoeken". Ik knik en sta weer op. Ik hou me broek vast en kijk dan naar Boris. Hij begrijpt het al en draait zich om. Ik doe me broek een stukje naar beneden en de vrouw kijkt naar me been. "De hechting zit goed, dat is mooi gedaan. Je hebt geen ontsteking. Alles is in orde, ik doe er even nieuw verband omheen en dan kunnen jullie weer gaan". Ik trek mijn broek weer aan en Boris draait zich weer terug om. "Je moet wel veel rusten. Je been is opgezwollen. Dat maakt niet heel veel uit maar het is overbelast".

We worden weer naar een andere kamer gebracht. Hier zitten al meerdere mensen in. Maar dan zie ik dat het onze mensen zijn. Emily ziet me al en springt haast op me. We knuffelen elkaar stevig en beginnen door elkaar te praten. Dan groet ik de andere ook. Iedereen is nog in orde. Boris gaat bij de deur staan maar ik negeer het en praat door met de andere. Dan komen er weer mannen naar binnen gelopen. "Zie je alles is in orde met iedereen. Nu moeten jullie weer terug naar je kamer". Ik en Boris worden weer apart meegenomen. We zitten weer in dezelfde kamer.

Ik ga zuchtend op bed zitten. Boris komt langs me zitten. "Als jij helemaal genezen bent moeten we verder". Ik kijk hem vragend aan. Maar dan krijg ik pas in de gaten dat hij bij de deur heeft staan afluisteren. "Dat duurt 2 weken misschien 3". Ik kijk hem bang aan. Deze plek is verschrikkelijk maar buiten is het erger. Ik heb net mijn broer weer gevonden. Ik wil niet weggaan naar de volgende basis. Niemand weet wat er met hun gebeurd maar het is niks goeds. Ik leun met mijn hoofd op Boris zijn schouder. "We gaan er een nacht over slapen en dan kijken we wat we gaan doen".