Ölüm Oyunu (Taylor's Version)

(B)ÖLÜM 7 / Önünü Göremeyen Yolunu Bulamaz

İp ucunun cevabı: Lucy son hamlesini yaparken odanın köşelerine tünemiş olan arkadaşlarını yanına çağırmıştı.

Martin ise o sırada saatin başında durduğu için bundan haberdar değildi. Haliyle şah, diğerlerinin üzerine devrilip birinin ölümüne sebep olurken de bu kişi o olamazdı.

Çığlıkların havada uçuşmasının ardından şah devrilmiş ve şaşırtıcı bir biçimde parçalara ayrılmamıştı.

İç tarafı boşluktan meydana gelen diğer taşların aksine şah, yalnızca tabanının ortası boş olduğundan epey ağırdı. Taban kısmındaki boşluğun amacı ise şah devrilmediği sürece içerisinde bulunan anahtarı muhafaza etmekti.

Arkadaşları kendilerini devrilen taştan kurtarmaya çalışırken ise anahtarın görünürlüğe kavuştuğunu fark eden yalnızca Martin olmuştu.

Sevinmeye fırsat bulabildiği pek de söylenemezdi, mat ettiği taşa en yakın duranın Lucy olduğunu biliyordu. Karşılaşmayı arkadaşları adına kazanması için onu ikna ettikten sonra başına bir şey gelmesi durumunda kendini asla affedemezdi.

Diğerlerinin durumunu kontrol etmek için yerinden fırlayan Martin, odanın ışıkları sönünce olduğu yerde kalmıştı. Baş etmeleri gereken yeni zorluk bu muydu?

"Herkes iyi mi?" diye ses tellerini zorlayarak bağırdığı sırada korkudan titreyen sesi, aslında Lucy için ne kadar endişelenmiş olduğunun kanıtı niteliğindeydi.

Sanki gözlerini daha çok açarsa bu kapkaranlık yerde etrafı biraz olsun görebilecekmiş gibi göz kapaklarını birbirinden olabildiğince uzak tutmaya çalışıyordu.

"İyiyiz," dedi Amy öksürerek. "yalnızca düşen taş biraz toz kaldırdı."

Tıpkı arkadaşı gibi öksürürken konuşmaya çabalayan Pamela da "Umarım sadece buna sebep olmuştur." diye karşılık verdi.

İkisinin hayatta olduğundan artık emindi. Geriye yalnızca Jack ve Lucy kalmıştı. Martin, ona karşı nefretini göz ardı edemese de Lucy'nin yaşıyor olmasını dilerken mantıken Jack'in ölmesini istediği için kendini suçlu hissediyordu.

"Anahtara ulaştım." sesini duyduğunda donakaldı. Ayağa kalkmaya gücü yetmediği için sürünerek devrilen taşın yanına geldiği sesinden anlaşılan ve karanlık odada anahtarı parmaklarının arasına alan kişi Jack'ti.

Lucy, altıncı kurbandı.

Beynine bir ağrı saplandı. Ne diyeceğini bilemiyordu. Nihayetinde karşılaşmayı kazanmış ve yeni odanın kapılarını aralayabilme fırsatı elde etmişlerdi. Ancak bu zaferde en çok paya sahip kişi artık aralarında değilken sevinmenin bir manası yoktu.

"Ben sanırım yapamayacağım." dedi ve dizlerinin üzerine çöküp elini başına koydu. "Artık devam etmek istemiyorum."

"Acını çok iyi anlıyorum, Martin." diyerek adamın yanına geldi Pamela. "Ancak pes etmek için doğru bir zaman değil."