Busaw 2: LORENZO, Ang Pagdayo

Chapter 16.

CHRISTIAN...

           It's been half a day na wala ako sa tabi niya. I'm not worrying with my situations or with Mama Celesti. It's just all about her, sa kanya lang naman eh. I would promise I'll come back soon but it's already around eleven and yet I'm still here in Brgy. Salvacion. The only place in Del Ovalles that were avoided by the residents dahil sa isang babae, sa isang pinaghihinalaan nilang mambabarang... si Aling Marcella.

Pinaniniwalaan nilang pinakamasama sa masamang mambabarang.

However, we're here to take my chance in asking some help from her. Lucio told me there's another way and that is bawiin lahat ang kapangyarihan ng mga taong nabibilang sa orasyon. Ibig sabihin ay pati ang kaalaman ni Manang Ursula ay mawawala kung mangyayari 'yun.

Moreover, I think she'll not agree with that.

"Pare!" I turned around when I heard his voice, tinatawag niya ako. "Halika na, kausapin mo na lang ng personal dahil napapayag ko na siya." he shook his head, telling me to go inside. Kanina pa kasi kami dumating pero hindi ako pumasok. "Lika na, baka magbago pa ang isip."

I had no choice but to get inside. Habang papalapit ako sa kanya, I immediately saw her sitting in the middle and seems she's talking with somebody else. Hindi ako matatakutin pero nakaramdam ako nang panlalamig at takot ngayon.

When I'm already in her front, nagpasya akong umupo and waited her to notice me. Nevertheless, I'm here for how many minutes already and she did'nt even looked at my direction. She continuously talks at nakakapagtaka pa ay 'di ko maintindihan ang kanyang sinasabi.

I sighed and still looking at her. How many hours do I need to wait here, parang wala naman itong paki-alam kung may naghihintay sa kanya o wala.

At last, I saw her head slowly turning in my way.

"Hindi mo ba naririnig ang mga usap-usapan ng mga tao dito lalaki, masama akong nilalang." she said but I just shook my head and looked her straightly in her eyes. "Hindi ako lumalabas lalo na ang maglakad sa gabi... hindi ko hawak ang takbo ng kadiliman."

"Ang alam ko'y may puso pa rin kayong kayang tumulong sa mga nangaingailangan..." I answered with what she said, kailangang mapa-oo ko siya kundi' wala na akong alam na paraan. "Hindi ako mapupunta dito Aling Marcella kung walang nakapagsabi sa akin na pwede niyo 'kong tulungan..."

I was surprised when she quickly glanced at me, parang nagulat siya sa sinabi ko.

"Hindi ko sila pwedeng kalabanin... pagtutulungan nila ako." my brows puckered when her voice changed into a husky one, biglang namaos. "Batas namin ang hindi makialam sa ginagawa ng bawat isa, hindi lang kayo pinalad dahil ang hiningian nang tulong ng manggagamot na 'yun ay ang tatlong pinakamasa sa aming lahi." she glances at me and looked again to her stuffs.

Hindi ako nakapagsalita at napayuko na lamang sa susunod kong gagawin. Sa tingin ko'y we're just wasting our time here. I sighed and silently smiled while I'm standing. Surrender na ako, uuwi na lang kami ni Lucio keysa' may mangyari pa sa amin dito.

"Aalis na lang ho kami, kailangan na ako ni Ashanta... ni Agatha." I did'nt mean to mention her, but because of that name she immediately turned to me.

"Ashanta ka'mo?" she repeated her named kaya tumango naman ako at nagkaroon ng pag-asa. "Kaano-ano niyasi Emilda?" now I'm the one who is confused, maybe they know each other kaya ganun'.

Hindi na siya nagsalita. Nagmadali siyang magligpit at nilingon pa ako habang nauuna nang lumabas ng bahay. Sumunod rin naman akong lumabas at napatabi kay Lucio habang nakatingin sa kanya.