disclaimer: géén fanfiction!
Wanneer de vijftienjarige Owen uit liefdesverdriet begint te schrijven vult hij zijn schetsboeken, die gewoonlijk volstaan met schetsen en portretten, met songteksten om zijn ex te vergeten. Door vreemd toeval belanden d...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mirror Mirror is dé band van de eeuw!
Tenminste, dat beweren de tientallen vrouwelijke fans met te veel hormonen in hun lichaam die al uit hun dak gaan wanneer de leadzanger, Charlie Webb, al zijn mond opent. Plus, de band is meerdere keren geïnterviewd door Ellen DeGeneres en dan ben je praktisch gezien al geslaagd in Hollywood en de muziekwereld.
En nu sta ik met mijn vriendin Anna, die ik al ken sinds ik nog luiers droeg en zoveel huilde dat het de hersenen van mijn ouders volgens mij permanent heeft aangetast, voor de ingang van Madison Square Garden waar de vier mannen zometeen op gaan treden voor zo'n twintigduizend tienermeisjes. En een groepje twintigjarige studenten, waaronder dus Anna, Jay, mijn kamergenoot van de universiteit, en Anna's vriendin Rory, die er verveeld uitziet, met haar zwarte haren in een slordige paardenstaart en haar kaken die verwoed op een stukje kauwgom kauwen. Haar ogen zijn gefocust op haar telefoon en haar vingers bewegen zo razendsnel over de toetsen dat ik bang ben dat ze er zometeen af vallen.
Jay slaat zijn arm om Anna heen en ze drukt zich tegen hem aan terwijl ze haar mobiel uit haar zak vist. 'Nog tien minuutjes, dan kunnen we naar binnen. Zullen we nog iets te eten halen?'
Sinds Anna en Jay elkaar hebben leren kennen (via mij. Ik ben net een soort wandelende Cupido; iedereen lijkt liefde te vinden behalve ik) zijn ze in een soort haat-liefde relatie beland. Het ene moment zijn ze extreem klef, zo'n koppel dat eten met elkaar deelt in het restaurant en hun handen in elkaars broekzak schuift en het andere moment ontketenen ze een nucleaire oorlog tegen elkaar omdat de een iets zei dat de ander niet aanstond. Al met al een droomkoppel.
En omdat Anna naast een meet and greet vier kaartjes voor het concert vandaag gewonnen had, bedacht ze dat ze er wel een dubbeldate van kon maken. Het enige nadeel: Rory is niet meer van haar telefoon af gegaan sinds we uit de trein zijn gestapt om naar Madison Square Garden te lopen. Een beetje interactie zou wel gezellig zijn, maar blijkbaar ben ik de enige hier die de sfeer wat wilt verbeteren.
'Ik heb oprecht geen honger, sorry An.' Ik wapper met mijn hand naar de friettent een paar meter verderop. 'Maar als jullie wat willen halen, blijf ik wel hier.'
Mijn vriendin glimlacht meelevend naar me en zendt Rory, die nog steeds gefocust is op haar schermpje, een verachtende blik voor ze Jay meesleurt naar het tentje. Ze lachen wanneer Jay iets in Anna's oor fluistert en ik zucht en wend me naar Rory toe. 'Dus...' begin ik. 'Heb je er een beetje zin in?'
Ze kijkt kort op en trekt een wenkbrauw op. 'Zei je iets?'
Ik zucht opnieuw. 'Nee, laat maar.' Ze mompelt een oké en richt zich weer op haar telefoon. Wanneer Anna en Jay terugkeren staan we nog steeds in een ongemakkelijke stilte. Ik trommel nerveus op mijn bovenbenen, iets wat ik altijd doe wanneer ik mijn schetsboek en potloden niet in de buurt heb. Wanneer ik me nerveus of ongemakkelijk voel ga ik altijd schetsen, of ik nou met vrienden en familie ben op een verjaardag of midden in de klas tijdens een college. Het helpt me op een ding te focussen.
