disclaimer: géén fanfiction!
Wanneer de vijftienjarige Owen uit liefdesverdriet begint te schrijven vult hij zijn schetsboeken, die gewoonlijk volstaan met schetsen en portretten, met songteksten om zijn ex te vergeten. Door vreemd toeval belanden d...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik krijg hem niet meer uit mijn hoofd.
Het is als een plaag, de manier waarop Ridge mijn gedachten heeft overgenomen. En hoewel het aan de ene kant fijn is, om constant hem in mijn gedachten te hebben, zijn ogen, de manier waarop in zijn wangen kuiltjes verschijnen wanneer hij lacht of hoe hij nooit zijn handen stil kan houden, is het ook vreemd en brengt het me in de war, want hoe goed ken ik deze jongen nou daadwerkelijk? Het antwoord is dat we elkaar nauwelijks kennen, maar desondanks voelt het alsof hij er al mijn hele leven is geweest.
Ik lijk wel een tiener die een hormonenbom heeft ingeslikt. Ik leer 's nachts, aangezien ik niet kan slapen, en maak Jay 's ochtends wakker met een compleet ontbijt (voor ons beide) en veel, heel veel koffie (vooral voor mij). Toen ik vanochtend al klaar zat met donuts en gebakken ei met toast keek hij me vreemd aan. Hij weet dat ik niet helemaal honderd procent ben en is wel vreemder gedrag van mij gewend, maar ik ben de uitslaper van ons twee. Sinds mijn date met Ridge kan ik echter mijn ogen niet meer sluiten of ik zie hem voor me. Dit hele proces leidt ertoe dat ik overdag chagrijnig ben als de pest en de helft van de tijd lig te slapen tijdens de college's.
Ik heb altijd gedacht dat ik op meiden viel.
Ik zucht en wrijf over mijn ogen terwijl ik mijn aandacht bij de uitleg van de docent probeer te houden voor het laatste halfuur. Het is woensdagmiddag, iets meer dan week na de date met Ridge. Het is vreemd, hoe snel de tijd is gegaan, maar tegelijk zo extreem en tergend langzaam. Ik spreek hem nog wel, via sms, maar ik heb zijn stem nu al ruim een week niet meer gehoord.
Blijkbaar sukkel ik uiteindelijk toch weg, want wanneer de zaal al bijna verlaten is tikt de student die naast me zat op mijn schouder en maakt me zo wakker, met de vraag of ik opzij kan zodat hij erlangs kan. Ik mompel een vlug 'sorry', gris mijn spullen bij elkaar en haast me de zaal uit.
Dit kan zo niet langer, en ik weet diep vanbinnen dat ik er iets aan moet doen. Terug in onze kamer plof ik op het bed neer en pak mijn telefoon tevoorschijn. Jay is nog niet terug - vermoedelijk is hij bij Anna.
Ik staar een paar minuten naar het vorige gesprek van mij en Ridge en vraag me af of dit wel is wat ik wil. Het is alsof ik de keuze moet maken tussen twee dingen waarvan ik bijna niet weet wat ik kan verwachten, en het bezorgd me bijna fysiek pijn. Sommige momenten weet ik zeker dat Ridge niet het juiste voor me is, dat ik niet op jongens val en dit gewoon een fase is, net zoals ze het altijd in programma's op televisie en in boeken noemen, maar dan denk ik weer aan zijn lippen op de mijne en bam! De vlinders razen weer door mijn onderbuik heen.
Ik weet niet hoe, maar ik verzamel genoeg lef om hem te bellen. De telefoon gaat een keer over en dan is hij daar, zijn stem door de telefoon. 'Owen?'
'Ridge, hi.' Breng ik uit, niet zeker wat ik met de situatie aan moet. Ik bel hem, dan zou ik ook moeten weten wat ik wil zeggen. 'Ik, eh...'
Ik hoor hem lachen aan de andere kant van de lijn. 'Heb je dit gesprek nog niet kunnen oefenen?'
Zijn stem klinkt plagend, en ik laat een quasi-beledigd geluidje horen. 'Ik was in een impulsieve bui.'
