disclaimer: géén fanfiction!
Wanneer de vijftienjarige Owen uit liefdesverdriet begint te schrijven vult hij zijn schetsboeken, die gewoonlijk volstaan met schetsen en portretten, met songteksten om zijn ex te vergeten. Door vreemd toeval belanden d...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De zaal gonst van de energie en genietend ram ik op mijn gitaar. Ik maak zoveel mogelijk contact met de zaal. Charlie heeft meestal de ogen op zich gevestigd, aangezien hij onze leadzanger is. Ondanks dat, weet ik dat ikzelf ook een aardige fanbase onder me heb staan. Daar wijst de enorme hoeveelheid aan fanaccounts op Instagram me iedere dag weer op.
Seth, die op het keyboard speelt, komt nooit van zijn plaats af. Hetzelfde geldt voor onze drummer, Aeden, die ook nogal plaatsgebonden is. Charlie daarentegen heeft wel de mogelijkheid om te bewegen, maar sinds we van high school af zijn en geen lacrosse meer spelen, is zijn conditie drastisch achteruitgegaan. Als hij danst en zingt tegelijk, hijgt hij nog erger dan wanneer ik in de wintermaanden hardloop.
En ik heb astma.
Charlie beweert altijd dat hij een prima conditie heeft, omdat hij vaak de horizontale tango beoefent. Drie keer raden wat hij daarmee bedoelt.
Ik ben dan ook de enige die uitgebreid beweegt en meedeint met de muziek. De jongens noemen me weleens gekscherend een stuiterbal, omdat ik altijd het hele podium over stuif. Tja, als je de ruimte hebt, moet je die wel benutten toch?
Mijn ogen worden als vanzelf getrokken naar de jongen met de lichte haren. Sinds ik het podium op ben gekomen, voel ik telkens de neiging om naar hem te kijken. Naast hem staat een meisje met een zwarte paardenstaart, dat ons staat te filmen. Voor hen staan een jongen en een meisje die innig met elkaar staan te dansen. Het meisje zingt elke zin mee en de jongen kijkt af en toe glimlachend opzij.
Nou, die zijn dus een stel.
Weer wordt mijn blik naar de jongen toegezogen. Hij kijkt nu verveeld om zich heen en bijna voel ik me beledigd. Het is dat er nu genoeg mensen om me heen zijn die mijn ego op kunnen krikken. Toen Charlie net begon te zingen, keek hij zo onthutst. Ik vraag me echt af waarom dat was.
Het lied dat we speelden is afgelopen en ik loop naar één van de microfoons toe die voor op het podium staat. 'Bedankt allemaal! Het is een eer dat we hier voor jullie mochten spelen.' Het publiek begint te joelen en te gillen en grijnzend kijk ik naar Charlie.
'Ik denk dat we wel kunnen zeggen dat dit het leukste concert tot nu toe is geweest, toch jongens?' zegt Charlie. Veelbetekenend kijk ik naar Seth, die mijn blik beantwoordt. Ieder concert zeggen we deze zelfde zin, maar eigenlijk menen we het maar half. Dat maakt verder niet uit, want we maken de fans er blij mee. Dan voelen ze zich speciaal. En op een paar meet en greets na, ontmoeten we de rest waarschijnlijk toch nooit meer.
Over meet en greets gesproken...
De jongens en ik lopen van het podium af, terwijl onze fans ons nog naschreeuwen. Ik trek de beschermende oortjes uit mijn oren en zucht diep. 'Ging lekker, boys.'
'Nu nog even die meet en greet en dan zijn we weer klaar voor vandaag,' zegt Seth. Op mijn horloge zie ik dat het een uur of tien is in de avond.
'Gaan we vanavond nog uit?' vraagt Aeden. Door de blik die Charlie geeft, zou je denken dat Aeden zojuist voorstelde om in een kamer vol puppy's te slapen.
