disclaimer: géén fanfiction!
Wanneer de vijftienjarige Owen uit liefdesverdriet begint te schrijven vult hij zijn schetsboeken, die gewoonlijk volstaan met schetsen en portretten, met songteksten om zijn ex te vergeten. Door vreemd toeval belanden d...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Meer dan vrienden. Meer dan vrienden.
Het spookt een paar keer door mijn hoofd voor de betekenis tot me doordringt. Natuurlijk, ik had gehoopt dat er zoiets uit zou komen, maar ik weet maar al te goed dat je er niet vanuit kan gaan dat een jongen ook op jongens valt.
Maar deze zin, deze drie woorden... Ze bevestigen dat hij het serieus overweegt en dat de kans groot is dat hij op mij valt.
Mijn zelfvertrouwen kreeg een mega opschudder en ik zet een stap naar hem toe. Mijn lippen raken de zijne in de zachtste manier mogelijk en ik hoor hem lichtjes naar adem happen. Het is nauwelijks een aanraking, maar meteen staat mijn hele wezen op scherp. Zijn handen hangen nog steeds langs zijn lichaam en ik pak ze vast. Plagerig glijd ik met mijn tong over zijn onderlip.
Opeens lijkt Owen bewust te zijn van wat we doen en hij stapt terug. Mijn armen vallen naast me. De hulpeloze blik op Owens gezicht doet me meer pijn dan ik had verwacht en het wordt nog een tikkeltje erger als hij nog een stap achteruit zet.
'Ik- ik, wow,' brengt hij uit. Op een ander moment zou ik zelfverzekerd hebben gegrijnsd en een opmerking hebben gemaakt, maar de situatie is allesbehalve luchtig. De lucht tussen ons is zwaar van de kus van net en de beloftes die die met zich meebracht.
'Sorry, ik had dit niet moeten doen,' mompel ik. Owen richt zijn blik op de grond en bijt op zijn lip, waardoor ik meteen de neiging voel om mijn lippen weer op de zijne te planten. Want God, in dat kleine moment leek alles perfect.
'Het is niet erg, het is mijn eigen schuld. Ik, eh, moet gaan.' Owen wil zich omdraaien, maar ik grijp zijn pols.
'Wacht. Het is niet jouw schuld,' maak ik hem duidelijk.
Zijn ogen schieten naar mijn hand om zijn pols en als door een wesp gestoken, laat ik hem los. 'Ik had een indruk achtergelaten. Niet per se een verkeerde, maar ik weet het gewoon niet. Dit,' hij wees tussen hem en mij, 'jij, ik. Het is zo verwarrend. Ik heb altijd gedacht dat ik op meiden viel.'
'Misschien doe je dat ook,' zeg ik zacht. 'Maar val je ook op jongens.' Bedachtzaam knikt hij.
'Misschien heb je gelijk.' Hij glimlacht lief en ik voel een last van mijn schouder vallen. 'Voel je niet rot, oké? Ik heb echt een leuke dag gehad die zeker voor herhaling vatbaar is. Ik moet alleen even nadenken, dus ik stuur je wel een berichtje als ik eruit ben.'
'Oké,' antwoord ik schor. Hij lijkt even te twijfelen, maar drukt dan een kus op mijn wang. Vervolgens loopt hij weg en staar ik hem na, ook als hij al de hoek van het straatje om is gelopen.
⚣
Nadat ik een belletje van mijn moeder had gehad, loop ik naar het hotel waar ze samen met mijn broertje verbleef. Mijn moeder vertelde dat ze graag bij het concert van vanavond wilde zijn en dat Devin geen plannen had.
