disclaimer: géén fanfiction!
Wanneer de vijftienjarige Owen uit liefdesverdriet begint te schrijven vult hij zijn schetsboeken, die gewoonlijk volstaan met schetsen en portretten, met songteksten om zijn ex te vergeten. Door vreemd toeval belanden d...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
In de keuken van onze loft in Brooklyn warm ik wat pannenkoeken op. Aangezien we morgen nog een optreden in de buurt hebben, heeft Mason deze loft voor ons geregeld. Het is helemaal onze stijl: industrieel, licht en niet te overdreven. De jongens en ik verblijven het liefst in leuke appartementen zoals deze, in plaats van chique hotels waarin ik in de eerste plaats niet eens iets aan durf te raken, uit de angst om iets te slopen.
De keuken is zwart en staat in het midden van de ruimte. Het scheidt de woonkamer van de eetkamer. De eettafel heeft een wit blad met daaronder zwarte poten. Daarachter staat een grote kast, gevuld met lp's. Een platenspeler staat ernaast.
Het toilet wordt verborgen door een soort klimop, die geweven is door een wand van een zwart raster. Daarachter staat een bank en een tv, met daarnaast enorme boxen. Links van de zithoek, zijn de slaapruimtes. Die zijn van elkaar gescheiden door middel van grote schermen, met ieder aparte patronen.
Charlie en Aeden zijn naar een of ander exclusief feest in Manhattan gegaan waarvoor we uitgenodigd waren, maar Seth en ik hadden daar geen zin in. In plaats daarvan kijkt Seth nu een actieserie van welke ik de naam zo snel niet weet, en ben ik van plan wat muziek te spelen.
'Seth, moet je ook wat pannenkoeken?' Onduidelijk gebrabbel in combinatie met een handgebaar is het enige wat ik terug krijg. Nou, dat neem ik maar aan als een ja.
Ik maak voor Seth een soort hamburger van de pannenkoek: een pannenkoek met daarop een laag nutella en een laag vanille-ijs, wat ik afdek met nog een pannenkoek. Dan rol ik het op en is de pannenkoek zoals hij hem het lekkerst vindt, klaar.
Ik plaats het bord voor hem op tafel en hij kijkt op. 'Bedankt, man.'
'Geen probleem.' Ik loop naar het afgeschermde deel van de loft waar mijn bed staat. Naast het bed staat mijn meest dierbare bezit: mijn elektrische gitaar. Sinds mijn vader drie jaar geleden overleed, is dit het belangrijkste wat ik nog van hem heb. Toen ik nog maar een jaar of vijf was, mocht ik van mijn vader op deze gitaar spelen. Hij leerde me mijn eerste akkoorden en zette de versterker zo hard, dat mijn moeder woedend naar boven kwam.
Mijn moeder dwong hem om de versterker zachter te zetten, omdat de buren anders zouden klagen. Mijn vader bood zijn excuses aan, maar knipoogde naar mij. Sindsdien zetten we de versterker alleen nog maar hard als mijn moeder niet thuis was.
De buren hebben nooit rotte eieren op onze ramen gegooid of onze bomen versierd met toiletpapier, dus ik denk dat ik wel kan stellen dat ze het niet erg vonden.
Op mijn veertiende verjaardag kreeg ik mijn eerste elektrische gitaar van mijn vader, zodat we samen konden spelen. Dit deden we dan ook heel vaak. Na zijn overlijden had hij mij zijn elektrische gitaar nagelaten en ik had mijn eigen gitaar nauwelijks nog aanraakt sinds die dag.
De dieprode kleur, die bijna neigt naar zwart, glanst na al die jaren nog steeds als nieuw. Deze gitaar was mijn vaders grootste trots en hij heeft er dan ook perfect voor gezorgd. De hals is ook zwart, waardoor het geheel er mysterieus uitziet.
