Etraf karanlık. Rüzgarın ürkütücü uğultusu kulakları dolduruyor. Loki, parlak yeşil gözlerini açıyor.
Tam kalbinin ortasında bir hançer var. Her yer kan olmuş, acısı dik durmasını engelliyor.
Uzaklardan bir ses geliyor, şefkat dolu:
"Loki, buradayım!"
Sese doğru ilerliyor. Birden bir el çıkıp onun boğazına yapışıyor, pişmanlıkları onu eziyor, vicdanı yaradan daha çok acıyor artık.
Geçmişte yaşadıkları üzerine üzerine geliyor; ölümüne sebep olduğu binlerce canlı, ona ah eden aileleri, üzüp paramparça ettikleri...
Kafasında boynuzlu kaskı beliriyor, aynı anda etraftaki sesler yükseliyor:
"Canavar!"
"Cani, adi pislik!"
"Şerefsiz!"
"Laufey'in oğlu!"
"Or***u çocuğu!"
"Odin'in acıdığı için yanına aldığı sıska bir çöp torbası... Bir de kral olma hayalleri kuruyor, yazık..."
"Seni öz anne baban bile istemedi!"
"Sen acınası bir şeysin."
Bütün bu sesler Loki'nin moralini bozuyor, artık acısını hissetmiyor bile. Sadece yoluna bakmak istiyor. Ancak karşısında gördüğüyle donakalıyor.
"Anne?"
"Senden utanıyorum."
Gözünden bir damla yaş süzülüyor.
"Ben senin yüzünden bu haldeyim! Beni sen öldürdün Loki. Sebebim sensin!"
"Anne..."
"Odin keşke seni orada bıraksaydı. Keşke orada ölseydin de başımıza bela olmasaydın!"
Bacakları onu artık taşımıyor. Yere kapanıp ağlıyor.
"Sen bir hayal kırıklığından ibaretsin."
Hıçkırıkları ortamı dolduruyor:
"Böyle olsun istemedim. Seni kaybetmeyi hiç istemedim. Nefes aldığım her gün nefret ettim kendimden. Sırf buna sebep olduğum için. Sırf seni incittiğim için."
Ağlamaktan konuşamayacak hale geldiği zaman o sesi yine duyuyor. Yumuşak ton, insanın kulağına masal gibi geliyor:
"İşte buradasın. Seni arıyordum. Neden ağlıyorsun?"
Yüzünü görmek için kafasını kaldırıyor ama iri bukleler kızın yüzünü örtüyor.
Kız onu yavaşça eline alıyor, Loki de o zaman ne kadar küçük olduğunu fark ediyor.
"Lütfen ağlama... Bu güzel gözlere gülmek yakışıyor, ağlamak değil."
Parmağının ucuyla gözyaşlarını siliyor, alnına minik bir öpücük konduruyor.
"Seni seviyorum."
Bir şiir gibi dökülüyor kelimeler kızın ağzından. Sesindeki içtenlik insanı mutlu ediyor.
Ama bu güzel sözler, Loki'de karşılık bulmuyor.
Kızın yüzünde acı bir gülümseme beliriyor, onu yavaşça yere bırakıyor ve arkasını dönüp gidiyor.
Loki'nin canı çok acıyor. Kızı durdurmak istiyor, yapsa mı yapmasa mı emin değil.
Elini ona doğru uzatıyor, ve sesleniyor:
"...Solaria!"
Loki nefes nefese uyanıyor. Dilinde tek bir kelime, Solaria. Gözünde tek bir şey, o kız.
Aslında bırak kâbus görmeyi, uyuması bile normal değil. Tabi, son zamanlarda hiçbir şey normal değil. Thanos'un asasındaki büyünün etkileri hala sürüyor, Midgard'ı ele geçirmek için ondan aldığı asa. O taşla zihninin kontrol edildiğinin farkına çok sonra varmıştı ve iş işten geçmişti.
Yüzündeki terleri silip bir duş almaya karar veriyor. Kafasını toparlaması gerek.
...
Peki ama, kim bu Solaria?
Sevgili okurlarım, bu benim ilk hikayem! Umarım bir kusurum olmaz ama olursa da affedin şimdiden☺️
Bu kısa bir bölüm ama daha geçiş bölümü çok daha uzunları gelecek!
Yorumlarınızı bekliyorum!😊
