EYE WANT YOU [ Jeon JungKook ] ✔

even if i die

19.12.2017

Aylar geçmişti, hâlâ uyuyor olman fazlasıyla iç yaralayıcıydı.

Herkes yavaş yavaş umudunu kaybederken, ben umudumu diri tutmaya çalışıyordum.

Çoktan yıkılmam gerekiyordu fakat senin için ayakta durmak zorundaydım.

Hiçbir işe yaramasam da, en azından dik durmalı ve sabırla beklemeliydim, sen de böyle olmasını isterdin eminim..

Senin sessizliğine alışamamıştım fakat tekrar neşeyle konuşacağın günleri beklemekten başka çarem yoktu.

Sen yokken sanki dünya kararmıştı ve herşey kötü oluyordu, sen varken daha farklıymış hayat, sonraları anlıyordum.

Zaten, birini kaybettikten sonra kıymeti bilinir diye bir söz duymuştum ve çok doğru bir sözdü.

Seninle çocuk gibi küstüğüm ve sana eziyet çektirdiğim zamanları anımsadığımda ağlamamak için zor duruyordum.

Sana kötü davranmıştım, değil mi?

Keşke zamanı geriye sarabilseydik, o zaman üzülsem de sen üzülme diye susardım ve seni de kırmazdım.

Ama geçmişe geri dönemeyeceğim için, geleceği güzel değerlendirmeyi düşünmeliyim.

Ve ayakta kalabilmem için varlığına sarılmalıyım, bu yüzden sen de uyanmalıydın.

Ama sen ısrarla pes etmiş gibi görünmeye devam ettin...

Bugün babam, eğer uyanırsan kimseyi hatırlamayabileceğini söylediğinde, boğazıma bir yumru oturmuştu.

Hafıza kaybı yaşadığın için, yalnızca bazı sabit şeyleri hatırlayabilirmişsin; belli bir kurala kadar araba sürmeyi, belki bir noktaya kadar okuma ve yazmayı, küçük bir ihtimal de ebeveynlerini.

Yani, üç dakikada beyninden silinmiştim ve beynin hatırlamadığı şey kalpte kalır mıydı ki?

Uyandığında yüzüme bön bön bakıp kim olduğumu sorgulayacak ve belki de benden nefret edecektin.

Sana benim kim olduğumu anlatsalar dahi, belki önceki gibi asla olmayacaktı. Ama ben hepsini göze almıştım, sadece senin uyanman yeterliydi...

y/n : çok mu sıkıcı oluyor ne.. Ama az kaldı neyse ki ♡ 😌