Trouble (Niall Horan, One Direction fanfiction) Dutch

H74

Lynna's POV~🐷

'Ben je klaar Lynn?'' vraagt Niall ongeduldig vanaf het bed. 'Het is half 9.'

'Bijna klaar! Nog ffe afmaken.' Telkens heb ik blikken naar hem geworpen via de spiegel en hij is echt.. wauwie. Zoals altijd. Een zwarte skinnyjeans met een rood jasje en een wit shirt eronder. Het is echt perfect.

'Het is genoeg, you look beautiful.' zegt hij als hij opstaat, zijn krukken pakt en zijn armen langs achter om mijn nek heen slaat. Ik grinnik.

'Laat me het afmaken.. please?'

'Noohoo, it's enough.' ik weet toch dat ik dit nooit ga winnen dus ik knik maar gewoon, met een zucht dan wel. 'Okay! Let's go!'

We lopen naar beneden, naar de woonkamer. Mijn opa en oma zitten tv te kijken en kijken om als ze iemand horen. Ik glimlach naar ze.

'Jullie zien er zo mooi uit.' zegt mijn oma. Ik grinnik en kijk nog een keer naar mijn kleren.

'Dankje. Wij gaan naar het feest toe.' ze knikken, we lopen naar de achterdeur waar ik mijn oma nog een knuffel geef.

'Ik vind hem leuk Lynn, hij past heel erg goed bij je. Veel plezier.' fluistert ze in mijn oor.

'Dankje oma.' fluister ik terug en ik trek me terug uit de knuffel. Ze geeft Niall ook nog een knuffel en dan gaan we opweg naar mijn school. Gelukkig heb ik gewoon mijn vans aangedaan, niet dat ik op hakken kan lopen, maar alsnog.

'Ik baal er nu zo van dat ik op krukken loop, anders had ik je hand nu vast kunnen houden.' hij kijkt naar mij. Ik grinnik en leg mijn hand om zijn bovenarm heen.

Na een tijdje lopen komen we bij mijn school aan. Zoals altijd staan alle groepjes bij elkaar. Nog steeds, ookal is het een feest. Ik loop naast Niall naar binnen toe, de ogen van alle meisjes branden in mijn rug. Omdat ik met Niall ben word ik aangekeken, gewoon omdat hij beroemd is. Voor mij is hij helemaal geen beroemdheid. Voor mij is hij gewoon Niall, de lieve zorgzame jongen die alles voor me zou doen en ik voor hem. Hij is mijn vriendje.

Met mijn ogen op de grond gericht lopen we naar binnen. De muziek dreunt door mijn oren en de bas klopt in mijn keel. Ik haat dit gevoel.

'Are you alright babe? Je lijkt afwezig.' zegt Niall al hij stil gaat staan. Ik zucht.

'Ja het gaat wel, ik haat het gewoon dat ik aangekeken word alleen maar omdat ik met jou ben en omdat jij beroemd bent.' Hij knikt.

'I get it. Trek je je er maar niks van aan.' ik knik. 'Come on. Laten we wat gaan drinken.' Ik knik weer. Snel hangen we onze jas nog op. Hij zet zijn krukken in de hoek van de garderobe.

'Heb je die niet nodig?' vraag ik.

'Voor 1 avondje kan het wel, als we tussendoor een paar keer gaan zitten, moet het makkelijk lukken.' Ik knik met een twijfel. Hij loopt naar me toe en pakt trots mijn hand. Ik glimlach naar hem en bloos, tegenwoordig moet ik om alles blozen wat hij doet. We lopen naar de bar toe en halen een cola. In de hoek staat een grote bank waar een paar mensen op zitten, we gaan erbij zitten en drinken onze cola op als we de zaal doorkijken. Bijna geen brugklassers, waarschijnlijk allemaal weg gepest. Altijd al geweest.

Aan de andere kant van de zaal zie ik een meisje die ik liever niet wil zien. Verschrikt pak ik Niall's hand en bijt ik op mijn nagels van de andere, als teken dat ik nerveus ben. Een trekje dat ik van Niall heb overgenomen. Hij kijkt me bezorgd aan. Ik geef een knikje in de richting van het meisje en hij kijkt meteen die kant op. Dan kijkt hij weer terug naar mij.

'Het komt goed, ik blijf bij je, er kan niks gebeuren.' zegt hij rustgevend en hij gaat met zijn duim over mijn hand. Ik zucht.

'Maar Niall. Ze heeft de vorige keer ons zo veel aangedaan. Ze heeft er gewoon voor gezorgd dat ik werd ontvoerd door jou te kussen!'