《Przysięga》Grindeldore

Alchemik

Dziękuję wam bardzo za ponad 300 wyświetleń i 50 gwiazdek! Nie spodziewałam się tak dobrego przyjęcia tego opowiadania. Dzisiaj taki bonusik w ramach podziękowania.
**********************

Po tym, jak Ariana wyszła z pokoju Albusa po krótkiej rozmowie z chłopcami, nie powrócili oni do przerwanej czynności. Dumledore nie odmówił sobie zjedzenia kilku cytrynowych dropsów, którymi poczęstował przyjaciela i siostrę. Oboje zjedli cukierki ze smakiem. Albus zaproponował wyjście na dwór, tam lepiej mu się myślało.

- W szkole, gdy tylko miałem okazję, chodziłem na wieżę astronomiczną. Tam odrabiałem lekcje i spędzałem wolne chwile czytając książki- rozprawiał Dumbledore, gdy schodzili po schodach. Gellert przez chwilę wyłączył się i zamiast słuchać przyjaciela wypatrywał jego brata gdy zeszli na parter. Na szczęście uniknęli zgubnej konfrontacji z rudzielcem.- Reszta uczniów wolała kisić się w pokoju wspólnym. No pomijając pierwszo i drugoroczniaki, które hasały po błoniach- Albus uśmiechnął się do wspomnień.

Grindelwald w głębi duszy zazdrościł przyjacielowi dobrych wspomnień ze szkoły. Sam nie mógł się takowymi poszczycić. Byłby delikatny nazywając lata nauki udręką. Większość dni spędzonych w zamku Durmstrangu sprowadzała się do szukania kryjówki przed nawałem idiotów, prowadzenia eksperymentów na wszystkim co nawinęło się pod rękę - włącznie z uczniami - oraz odpędzania uporczywej myśli, że spędzi całe życie samotnie wykluczony ze społeczeństwa. Jednak musiał przyznać, że był wdzięczny ciotce za przedstawienie go Albusowi. Ten niesamowity chłopak natchnął go do wykreowania w głowie cudownej idei stworzenia nowego, lepszego świata.

- Co mamy zamiar robić?- zapytał blondyn, gdy wychodzili do ogrodu przez tylne drzwi kuchenne. Nie otrzymując odpowiedzi od przyjaciela zatrzymał się i położył dłoń na drewnianej framudze.

Albus odwrócił jedynie głowę i uśmiechnął się tajemniczo. Gellerta intrygowały takie zachowania, co Dumbledore skrzętnie wykorzystywał przy wielu okazjach.

- Najdroższy, czy musimy cokolwiek robić? - zapytał nie zwalniając kroku.

Grindelwald podrapał się po nosie. Albus i nic nie robienie nie miały ze sobą ni krztyny wspólnego. Jednak w tonie głosu jego ukochanego zabrzmiała pewna nuta, którą Gellert postanowił zinterpretować jako uwodzicielską.

Al nie miał w zwyczaju inicjować sytuacji, w których to on był górą, a Gellert poddawał się dowolnym jego działaniom. Tym dziwniejsze wydały się Grindelwaldowi okoliczności, gdy jego przyjaciel pstryknął palcami ręki trzymanej za plecami i stworzył zaklęciem drobny sztylet, który zmaterializował się w dłoni Albusa. Ostrze połyskiwało w blasku promieni południowego słońca, a drewniana rękojeść prześlizgiwała się między palcami długowłosego, bawiącego się punigałem przerzucając go z ręki do ręki. Posłał blondynowi kolejne nietypowe spojrzenie i już więcej się nie oglądał.

Gellert odepchnął się od framugi i postawił kilka większych kroków w stronę przyjaciela. Postanowił wedrzeć się Albusowi do głowy, ale wiedział, że nie zrobi tego bez jego przyzwolenia, więc liczył na konwersację w myślach, przy okazji której miałby okazję do zbadania innych rejonów świadomości Dumbledora. Nacisnął na niego i tak jak się spodziewał, wyczuł barierę, która po chwili jednak ustąpiła.

- Co ty knujesz Al?- zapytał delikatnie, jeszcze nie zabierając się do buszowania w jego głowie.

- Ja, nic- usłyszał i poczuł odpowiedź.

- Uważaj, bo ci uwierzę- sarknął i usłyszał śmiech pobrzmiewający echem w swoim umyśle. - Po co ci ten nóż?

- Dowiesz się w swoim czasie- klasyczna wymówka dobitnie uświadomiła Gellertowi, że Albus nie zamierzał mu wytłumaczyć swojego osobliwego zachowania, więc Grindelwald postanowił pociągnąć rozmowę, aby mieć okazję zajrzeć do umysłu chłopaka. Szedł coraz wolniej.