My Husband, My Enemy[COMPLETE]

My husband, My Enemy

Chapter 17

-------

Third person Pov.

Ilang araw ng nagmumukmok si Dweynn sa kaniyang kwarto. Ni-hindi ito lumabas. Ilang araw naring katok ng katok si Veinat humihingi pa itong tawad sa dalaga, ngunit hindi manlang ito pinakinggan ng dalaga.

Maliban sa kaibigan at asawa nya at nakisali pa pala ang ina nito sa pustahan, dahilan kung bakit parang guguho ang mundo nya ng malaman ito. Maraming naibulgar sa panahong iyon tungkol kay Dweynn.

Sinabi na rin ng ina ni Dweynn, na hindi sya ang tunay na magulang nito. Isa lamang sya sa mga kaibigan ng magulang nya. Her mom was died because of cancer, namatay din ang dad nya because of suicide.

Halo-halo ang nararamdaman ng dalaga kaya nagmumok-mok ito sa kwarto.

-----------

Dweynn's Pov.

Mababaliw ako sakaka-isip. Bakit ngayon lang sinabi ni Mommy na hindi nya ako tunay na anak.

Ang bobo mo kasi Dweynn. Bakit hindi mo napansin na hindi ka kailanman pinaparamdaman ng pagmamahal dyan sa ina-inahan mo. I hate my self for being slow...

"Dweynn, kumain kana." Vein. Hindi ako sumagot.. Ang hirap. Hanggang ngayon sariwa padin ang sugat na ginawa nila sakin. Ganun ba ako ka walang kwenta para gaguhin nila. Hanggang ngayon hindi ko padi  nakaka-usap si Vein. Wala akong planong kausapin sya. Hindi ko kayang makita sya ngayon.

Ni hindi nga ako nakaramdam ng awa ng lumuhod sakin si Antoniette. Siguro dahil sa galit ko yun.

Sana pala inipon ko na lahat ng luha ko. Siguro, isang balde na iyon. Ang gulo ng kwarto ko.

Lumalabas ako ng kwarto pag wala si Vein. Kakain lang tas maliligo. Then, balik na naman sa pagmumok-mok.

Ayoko na ng ganito. Bahala sila, iisipin ko nalang na wala akong kasama dito. Wala naman din naman akong planong bumalik doon sa mansyon, mas lalo lng akong madedepress doon. Tsaka, bahay ko din naman to. Hati kami ng bayarin dito ni Vein kaya bahay ko narin to.

"Dweynn, malamig na yung pagkain mo. Kunin mo na ito." si manang na ang nagsalita.

"Ilapag nyo nalang po sa mesa manang. Bababa po ako para dun na sa dining kumain. Salamat po." tugon ko. Narinig kung may sinabi si manang pero hindi ko alam kung ano iyon.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa kama at tinalian ang buhok bago lumabas ng kwarto. Pagkababa ko sa kwarto ay tahimik ang sala.

Dumiretsyo ako sa kusina at doon ko nadatnan si Vein na kasalukuyang kumain. Gulat syang tumingin sakin.

Magulat kalang boy, wala akong paki. Umupo sa tapat nya at tahimik na kumain. Wala kaming imikan at wala akong planong kausapin sya.

"I'm sorry."

Napatigil ako sa pagkain ng sinabi nya iyon. Inangat ko ang tingin ko sa kanya.

"Close ba tayo?"

"Kaya nga ako nagsosorry diba. Oo, aaminin kung kasali-----"

I cutted him.

"Kahit na! Kasali kapa din!."

Nag-igting bagang sya.

"Pwede ba makinig ka muna. Sige, subukan mong putulin ang sasabihin ko. Gagahasain talaga kita."

Inirapan ko sya ng madiin. Whatever.

"Oo, kasali ako dun. Pero matagal na akong umatras, noon pa. Lahat ng sinabi ko nung lasing ako. Totoo yun! Walang halong biro, walang pustahan.  Maniwala ka.... Mahal talaga kita."

"Love is about science. Love is not true." tanging sabi ko saka tatayo na sana kaso nahawakan nya ang braso ko. And i'm not expecting next happened.

"Wala pala huh." madiin nyang sabi saka hinila ko papalapit sa kanya at ipinagdampi ang aming mga labi.

O____O

What the hell Vein Galdez.

-------------