Cunning Child | Jikook

27.Bölüm: "Veda busesi."

27.Bölüm

"Hatırlıyor musun?" Diye sordu Jungkook.

Sıcak bir yaz sabahıydı. Güneş tam tepede durmuş tenlerini kavuruyor, adamları birkaç adım arkalarından ilerleyip onları gözlüyor ve onlar ise saf bir dinginlik ile yürüyüş yapıyorlardı.

Erken bir sabah saatiydi.

Planladıkları gibi birazdan Jimin ile eskiden yaşıyor oldukları eve ulaşacak ve yanlarında getirdikleri malzemeler ile kendilerine güzel bir kahvaltı hazırlayacaklardı.

"Neyi hatırlıyor muyum?" Diye sordu Jimin.

"Bu patikayı." Diye konuştu Jungkook. "Sen ve Taehyung amcamdan her kaçışımda buradaki parka gelir ve saatlerce gelip beni bulmanızı beklerdim."

"Orada olduğunu bilirdik. Ama Taehyung büyük bir erkek gibi hissetmen için sana zaman tanımamız gerektiğini söyler ve saatlerce ağlamanın durmasını ve kendine gelmeni beklerdik."

Taehyung.

Bir zamanlar Jungkook'un peşinden ayrılmadığı amcası.
Jimin'in dostu.
Jungkook'un acımadan öldürdüğü bir geçmiş.

Taehyung, gelecekte bu melek yüzlü çocuğun içinde kopacak fırtınaları da; öfkelendiğinde gözü dönmüş bir canavara dönüşecek bedenini de bilmiyordu.

Ancak Jimin biliyordu.

Bu yüzden geçmişte bu tehlikeli çocuğu öldürmek istemişti.

Bu yüzden bu tehlikeli çocuğun babasını öldürmüştü.

Yaşasaydı ve oğlunu öldürseydi ne denli trajikçe delireceğini ve ne denli korkutucu katliamlar yapacağını gördüğü kardeşini öldürmüştü.

Daha fazlasının ölmemesi için.

Ülkesi için.

Fakat hata yapmıştı.

Pusetteki tatlı ve küçük olan o savunmasız çocuğa bakarak büyük bir hata yapmıştı.

Ona bakması, gelecekte dönüşecek olduğu korkutucu çocuğu görmesine değil; kendi için ifade edecek olduğu anlamı anlamasına neden olmuştu.

Gözlerindeki tehlikeli cazibe vampiri çekmişti.

Kaçmak istemişti.

Bu hislerden kaçmak istemişti.

Ancak yapamamıştı.

O kaçmaya çalıştıkça kader ağlarını daha da sert örmüştü.

Ciğerleri nefessiz kalana dek onun nefesine muhtaç olduğunu bile bilmiyordu.

Öldürdüğü ve ölümlerine göz yumduğu tonlarca insan arasında Jungkook... Yalnızca Jungkook kilit noktaydı.

Olmuyordu.

Ne pahasına olursa olsun ondan vazgeçemiyordu.

"İçinde bir yerlerde," diye yorgunca konuştu Jungkook. Kuracağı cümlelerin ağırlığı altında eziliyordu. "Bana amcam konusunda duyduğun derin bir öfke gizli. Değil mi?"

"Hayır." Dedi Jimin saf bir dürüstlükle. "Hayır. Sana... bu konuda öfke duyabilecek en son kişi bile değilim." Senden sakladıklarımı bilseydin, bu cümleyi kurmazdın bile.

"Geldik."

Gelmişlerdi.

Geçmişin en ücra köşelerinde kalmış son mutluluk kırıntılarının yaşandığı eve gelmişlerdi.