KORKUSUZ MAFYA (+18)

Bölüm: 8♠Tehlikeli Plan

Başımın dayanılmaz ağırısıyla gözlerimi açtığımda, orta yaşlı, erkek bir doktarla kesişti gözlerim. Arkası dönük olduğu için ne yaptığını göremesemde elinde iğneyi görebiliyordum.

Bana döndüğünde korkuyla kendimi geriye doğru çektim.

"Benden korkmanıza gerek yok Bahar Hanım. Sağlığınızla ilgileniyorum."

"Ayaz nerde?"

Sorduğum soruya hafifçe tebessüm ettiğinde bakışlarımı gözlerinden kaçırdım.

"Ayaz Bey kapının önünde bekliyor. İğne vuracağımı söylediğimde burada durmak istemedi."

Kafamı anladım anlamında sallayarak ayağa kalkmaya çalıştığımda hafif bir baş dönmesi yaşadım.

"Bahar Hanım istirahat etmeniz gerekiyor. Daha iğnenizi vurmadım. Lütfen yatın."

Doktor'un uyarısıyla yeniden yatağa sırtüstü yattım.

"Kalçanızı açmanız gerekiyor iğne yapmam için."

Yanaklarım yanmaya başladığında saçlarımla gizlemeye çalıştım. Doktor bile olsa utanıyordum.

Üzerimdeki polar pijamanın üst tarafını hafifçe sıyırarak kalçamı açtım.

İğnenin girdiğini hissettiğimde yakıcı hissiyle bedenim kasıldı.

Acının geçmesiyle derin bir nefes alarak kasılan bedenimi gevşettim.

"Geçmiş olsun. Pamuğu bastırabilirsiniz."

Dediğini yaparak üzerimi düzenleyip ayağa kalktım. Doktor'un birşey söylemesine müsaade etmeyerek "Lavaboya geçeceğim" diye mırıldandım.

Kendimi koridora attığımda iğne yerimde halâ bir sızlama vardı. Umursamayarak yürümeye devam ettim. Ayaz'ı arıyordum ama görünürde yoktu.

Boşvererek arkamı döndüğümde bedeni, bedenime çarptı.

"Benimi arıyorsun?"

Gözlerimi gözleriyle buluşturduğumda kalbimin hızlanmasıyla yutkundum. Kalbimi hissedecek kadar yakındı bedenime. Bir adım geriye çekildim.

"Hayır seni aramıyorum. Kendini bu kadar önemli görme."

Yanından geçeceğim sırada kolumu tuttuğunda acıyla inledim.

"Sözlerine dikkat etmen gerektiğini öğren artık. Yoksa ben sana öğreteceğim. Kendi dilimde."

Kolumu sertçe kendime çekerek hızla yanından uzaklaştım.

"Dün olanları konuşmayacağımızı sanma"

Arkamdan bağırdığında söylediklerini umursamayarak yürümeye devam ettim.

Her konuştuğumuzda ya kavga ediyorduk ya da fazla yakınlaşıyorduk. Ayarı yoktu.

Odama girdiğimde bir değişiklik dikkatimi çekti

Kitaplık ve rafındaki kitaplar.

O kadar mutlu olmuştum ki.

Sevinçle kitaplardan birini elime alarak sayfalarını açtım. Yüzümdeki gülümseme silinmiyordu.

Daha yeni görmemin sebebi ise iğnenin sersemliliğiydi sanırım.

Aşağıya inmek için merdivenlerden inmeye başladığımda salonda başka birinin daha olduğunu gördüm. konuşmayı daha sonraya ertelerek indiğim merdivenleri yeniden çıkmaya başladım.

"Daha ne kadar tutacaksın bu kızı abi? Ailesi çok üzgün, her yerde halâ onu aratıyorlar."

Konuşulanları duyduğumda ayağım çıkmakta olduğum basamakta asılı kaldı.