Olmaması gereken bir yerde, görmemesi gereken şeyleri gören masum bir kız.
BAHAR ÖZTÜRK
Hayatında kimseye merhamet etmemiş kalbi buz tutmuş karanlık bir adam.
AYAZ KESKİN.
♣
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hafifçe yaklaştığında ne yaptığına anlan veremeyerek kahvelerine baktım. Yüzüme gelen bir tutam saçı kulağımın arkasına sıkıştırdı.
"Günaydın." diye fısıldadığımda, dudakları ahenkle yukarı doğru kıvrıldı. Ben daha ne yaptığına anlam veremeden belimden tutarak beni kendine çektiğinde, "ne yapıyorsun?" diye fısıldadım.
Dudaklarını dudaklarımla buluşturdu. Şaşkınlıkla ağzım hafifçe aralandığında ise usta bir şekilde alt dudağımı kavradı.
Anın büyüsüyle gözlerimi kapatarak kollarımı boynuna doladığımda. Kısa bir an duraksadı. Gözlerime baktığında yoğunlaşmış kahveleri delip geçiyordu benliğimi.
"Çok güzelsin."
Sözleriyle kalbim bağımsızlığını ilan edercesine hızla atmaya başladığında duymaması için içimden hatim indiriyordum.
Son kez burnumun üzerini öperek alnını alnıma dayadığında "gitmem gerekiyor" diye ekledi.
Ne yani gidecek miydi hemen? Birazcık daha kalamaz mıydı?
Kafamı kaldırarak gözlerine baktığımda benden bir tepki beklediğini gördüm.
"Nereye gidiyorsun?"
"Şirkette birkaç işim var, uğramam gerek."
Olumlu anlamda kafamı sallayarak geri çekildiğimde yataktan kalkmak için hareketlendim.
"Beş dakikalık vaktim vardı. Biraz daha vakit geçirebilirdik." diye arkamdan bağırdığında, kıkırdayarak duyacağı bir ses tonunda, "yatakta olmadan da geçirebiliriz bence o beş dakikayı" diye seslendim.
Mutfağa girdiğimde Neşe Hanım'ın kahvaltı hazırladığını gördüm. Ne kadar yardım etmek istesemde beni geri çevirerek kendinin de halledebilecegini söyledi.
Buraya geldiğimden beri hiçbirşey yapmıyordum zaten. Kendimi işe yaramaz bir süs eşyası olarak hisseder olmuştum. Hoş kendi evimdede fazla iş yapmazdım ama genede anneme yardımcı olurdum.
Aklıma ailemin gelmesiyle gözlerim dolarken, pişmanlığın yakıcı hissi sardı bedenimi.
Yeterli kıyafetleri koyarak duşa geçmeye karar verdim. Suyu ayarlayarak üzerimdekileri çıkardığımda, bir titreme sardı bedenimi. Bahar ayında üşümezdim normalde.
Duşun altına geçerek gözlerimi kapattığımda saçlarımı şampuanla temizledim.
Biraz daha duşun altında bedenimi dinlendirmek amacıyla oyalanmıştım.
Bir anda nefessiz kalıyormuş hissine kapıldım. Gözlerimi hızla açarak derin nefesler almaya başladım. Kalbim çok hızlı çarpıyordu.
Havluyu aceleyle bedenime dolayarak kendimi odama attığımda yatağımın üzerine oturdum.
Nefes alıp verişlerim düzene girinceye kadar bekledim. Neredeyse yarım saat oluyordu.
Daha önce hiç böyle birşey yaşamamıştım. Psikolojikte olabilirdi.
Üzerimi giyinmeye karar vererek, siyah düz bir tişört ve altına siyah bir tayt giyindim.
Aynaya baktığımda siyah saçlarımın dağılmış olduğu çarptı gözüme. Tarayarak şekil verdiğimde biraz daha düzgün görünüyordu.
Son olarak dudağımada, kirazlı balmımı sürdüğümde güzel görünüyordum.
Aşağıya inen merdivenlerden hafifçe ilerlemeye başladığımda Ayaz'ın hiddetle çıkan sesiyle irkildim.
"Buldunuz mu o Can itini?"
?:......................
"Tamamdır depoda beni bekleyin geliyorum."
Bedenim kasılırken, yaptığım şeylerin pişmanlığı yeniden bir mengene gibi sardı bedenimi.
Ayaz'ın depoya gitmemesini sağlamam gerekiyordu.
Ama nasıl?
♦
Umarım bölümü beğenmişsinizdir, oylayarak yorum yapmayı unutmayın. Sizleri çok seviyorum.♥
