KORKUSUZ MAFYA (+18)

Bölüm: 23♠️Gece Gezmesi

Hissizleşebilir miydi insan? Belirli bir zamandan sonra kalbi buz tutarmıydı insanoğlunun? Kolyeye baktığımda bir his kırıntısı dahi yoktu içimde. Notta 'kış güneşim' yazıyordu. Bu söz birkaç hafta öncesine kadar içimi titretirken şimdi hiçbir şey ifade etmiyordu. Bu kadar çabuk silmek istemiyordum Ayaz'ı. Oysaki ne hayallerim vardı.
Adı üstünde 'hayal' diyerek geçirdim içimden.

Üzgündüm, canım yanıyordu fakat elimden gelen hiçbir şey yoktu. Yavaş yavaş uzaklaşıyorduk birbirimizden, sessizce.

Ayağa kalkarak, dolap rafından, yarım bıraktığım 'Çalıkuşu' adlı romanı aldım. Yüzümde buruk bir tebessüm oluştu. Kitabı ilk aldığımda bir haftaya kadar biter diye düşünüyordum. Fakat aylar olmuştu, hala bıraktığım yerdeydim.

'Ümit edeyim, tahammül edeyim, güzel. Ben buna razıyım, fakat niçin, neyi beklemek için? Bu bir sene içinde, birkaç defa, kendimi zapt edemedim, ağladım. Fakat bunların hiçbirisinde bu gece gözkapaklarımın içini yakan yaşlardaki acılık yoktu. O vakit, sadece gözlerim ağlamıştı. Bu gece gönlüm ağlıyor.'

Ne güzel kelimelere dökmüştü Yazar. Bazen bir kitap bile hislerime tercüman oluyordu. Aynı derdi paylaşıyoruz hissine kapılıyordum aniden. Bu sadece kitaplarda değil. Bir şarkıda, şiirde, küçük bir yazıda...

Annemin sesi düşüncelerimi böldüğünde, kitabın kapağını kapattım. Yemeğe çağırıyordu beni. Fakat canım hiçbir şey istemiyordu. Ne zaman moralim birşeye bozulsa, iştahım kapanır ve sürekli mide bulantısı hissederdim.

Mutfağa giderek anneme gülümsedim.

"Şuan canım hiçbir şey istemiyor, sonra yesem olur mu?"

Annem de gülümsememe anlayışla karşılık verdi.

"Az da olsa yeseydin keşke. Hem en sevdiğin yemekleri yaptım."

"Anneciğim midem çok bulanıyor yiyecek gibi değilim."

Kafasını sallayarak, "peki" diye mırıldandı.

Babamın mutfağa girmesiyle ikisine de öpücük göndererek odama doğru ilerlemeye başladım.

Üzerimde hafif bir kırgınlık vardı. Vücudumun her bir uzvu sızlıyordu sanki.

Sıcak suyun iyi geleceğine karar vererek odamda ki banyonun ısısını ayarladım.

Eve taşındığımız da özellikle bu odayı istemiştim. Bazen geceleri de duş aldığım oluyordu. Birilerini uykusundan uyandırıp, rahatsız etmek haddime değildi.

🕸️

Duş alarak biraz da olsa kendime geldiğimde, geri kaldığım derslere çalışmak için kitaplarımı hazırladım.

Yaklaşık bir saat konuları gözden geçirdim. Ama ne yazık ki hiçbir şey anlamıyordum.

Odamın kapısının çalınmasıyla düşüncelerim bölünürken "girin" diyerek seslendim.

Annem elinde telefonuyla içeriye girdiğinde ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.

"Ezgi arıyor, telefonun yok diye bana ulaşmış."

Fısıltıyla söylediği kelimelere kafa sallarak, uzattığı telefonu aldım.

"Ezgi?"

"Ah merhaba Bahar, umarım seni rahatsız etmemişidir?"

"Yok etmedin, ama neden aradığını merak etmiyor değilim doğrusu."

"Bugün eğlenmeye gideceğiz. İki kişi olacak sadece yanımda, senin de gelmeni çok isterim. Bunu bir özür buluşması olarak düşün. Lütfen gelmeye çalış."