Seksenaltı seksenyedi.. Ayla adımlarını içinden değilde bağıra bağıra saymayı yeğlerdi. Sonuçta insanlarda içlerinden söylemesi gereken bir çok şeyi duyulacak seslerle ifade ediyorlardı. Yüzyirmibeşinci adıma geldiğinde bu dar ve kasvetli yoldan sağa dönücek ışıklara varmış olacaktı. Sağa doğru bir adım attığında yine sokakları çöp kovası niyetine kullanan düşüncesiz insanların bıraktığı poşete takıldı bastonu. Sertçe yukarıya doğru kaldırıp yoluna devam etti.
"Ne vardı kulaklığımı unutmuş olmasaydım" diye geçirdi içinden "bu sesler beni mahvediyor."
Birkaç adım daha attıktan sonra nihayet ışıklara varmıştı. Karşıdan karşıya geçmek gerçekten bir eziyetti. Neden teknoloji bu kadar ilerlemişken hala sesli sistemlerin kurulmadığına sinirlenip duruyordu. Omuzunda hafif bir temas hissetti
"geçebilirsiniz hanımefendi" dedi gayet kibar bir sesle kafasında siyah şapkası olan delikanlı ve minik bir tebessümle devam etti yoluna. Yolun karşısındaki otobüs durağında beklemeye başladı Ayla. Dolmuşları sevmemesinin sebebi hem oturacak yerin olmaması, hemde ineceği sokağı söylemesine rağmen devamlı unutan şoförlerin onu gideceği yerin uzağında bırakmasıydı. Oysa otobüslerde sesli yönlendirme var, bu daha cazipti.
"Pardon acaba 658 numaralı otobüs gelince bana haber verebilir misiniz" diye ortaya attı lafı. Mini etekli 17 yaşlarındaki bir genç kız yanına gelip "elbette ben haber veririm" dedi.
-
Neşe hanım çoktan evi toparlamış giyinmek için dünden hazırladığı fileli beyaz elbisesini çıkartmıştı dolabından. Ayla'yla birlikte gitmeyi çok istesede Ayla tek başına dolaşmayı tercih ediyor ve bu sınırın aşılmasına izin vermiyordu. Etkinliğin başlamasına daha dört saat vardı. Neşe hanım kıyafetlerini giyinmiş iş nedeniyle şehir dışında olan eşi Ozan beyi aramak için telefonunu aldı eline.
"Merhaba hayatım nasılsın?"
"Daha yeni uyanabildim canım Ayla ne yaptı?"
"Çoktan yola çıktı bile antrenman için erken gitti."
..
yer var mı diye bastonunu koltukların önüne doğru hareket ettirirken ani fren yapan şoför yüzünden dengesini kaybedip dizlerinin üstüne düşüverdi. Yolculardan bir kaçı ona yardımcı olmak için harekete geçsede Ayla hızlı bir şekilde ayağa kalkmış ve tekerlekli sandalyeler için boş bırakılan yerdeki demire tutunmuştu. Üç durak sonra ineceği durağın adını sesli yönlendirmeden duyan Ayla kapıya doğru ilerledi.
...
YOU ARE READING
Âmâ
General FictionMerhaba, ben Ayla.. eğer hala hayatta olsaydım, tanıştığıma memnun olabilirdim. Bu hikaye; çoğumuzun hiç dikkat bile etmediği ufacık şeylerin, başkalarının hayatındaki etkisini farketmemiz için yazıldı. Binlerce Ayla'nın sesi olması dileğiyle..
