Ozan bey kızıyla televizyon izlemeyi, Ayla'nın çıkan seslere verdiği tepkileri ve en çokta kızının dizlerinde sere serpe uyuyakalmasını çok seviyor ve buna vakit ayırmak için bütün işlerini iptal ediyordu.
Evden çıkan Neşe hanım yeni kesilmiş çimlerin kokusunu iyice içine çekerken, bir iki tane limon ağacının olduğu küçük bahçesinden çıkıp Ayla'yı almak için yola koyulmuştu.
Ayla sabırsızlıkla pencerenin kenarında annesinin gelmesini beklerken sınıf arkadaşı Kaan,
"Sen dışarıyı görebiliyor musun neden bakıyorsun?" diye bağırarak seslendi Ayla'ya.
Ayla, Kaan'ın bu tavırlarından ne kadar rahatsız olsada cevap vermiyor camdan bakmaya devam ediyordu.
Neden gözlerim görmüyormuş gibi davranıyorlar ki? Bende önümdeki her şeyi görüyorum onlardan ne gibi bir farkımız var ki anlamıyorum. Sonuçta birlikte oyun oynayabilecekken neden bana kötü davranıyor? Diye geçirdi içinden.
Neşe hanım kreşin beyaz demirli kapısından girmiş sağ taraftaki küçük parkın yanından yavaş adımlarla ilerliyordu. Ayla hemen yerinden fırlayıp "Annem geldi öğretmenim" diye seslendi Efsun hanıma.
YOU ARE READING
Âmâ
General FictionMerhaba, ben Ayla.. eğer hala hayatta olsaydım, tanıştığıma memnun olabilirdim. Bu hikaye; çoğumuzun hiç dikkat bile etmediği ufacık şeylerin, başkalarının hayatındaki etkisini farketmemiz için yazıldı. Binlerce Ayla'nın sesi olması dileğiyle..
