Chapter Twenty Eight

723 22 13
                                    

VICE

Nabalik ako sa kasalukuyan ng makarinig ng malakas na tunog. Napatalon ako ng bahagya sa gulat. Sumunod ay ang mahinang kahol sa tabi ko. I look beside me and saw Chippy cowering in fear at the corner of the couch. I glance at what cause his sudden fear and saw that the banging sound came from the television. Hindi ko namalayan na horror pala ang nasa palabas. I opened my television to distract me from my thoughts and I just mindlessly switch the channels but I still found myself drown in my thoughts in a matter of minutes. Wala rin namang kwenta na binuksan ko pa ang tv. Hindi na nga nakatulong para mabaling ang atensyon ko, natakot ko pa si Chippy. I inhale a deep breath before releasing it slowly. I grab the remote and turn the tv off.

I scooted closer to Chippy and put him in my lap. I run my hands on his back to calm him.

"I'm sorry Chippy." Pagkausap ko sakanya. Naramdaman ko namang nawala na ang takot niya ng sumiksik siya sa akin at gumalaw ang buntot niya. Muli akong napabuntong hininga. Chippy suddenly look up and stare right into my eyes. He wiggle his tail and stuck his tongue out.

"I know you miss your mom. I miss her too." I admitted to him. He bark like he understood what I'm saying. It's been three days since our fight and when we decided to cool off. Kinabukasan ay bumalik sa akin ang nangyari at ang mga nasabi ko kay Jackie. I felt bad and I want to call her to apologize but I realize that it's probably for the best if we have some space. Hindi ko rin naman maipagkakaila na nasaktan ako dahil nagsinungaling si Jackie sa akin. I thought she was cheating on me and my heart really broke with that. It turns out she's just trying to protect me, us, and trying to solve the problem on her own. It really makes me feel like wala siyang tiwala sa akin. Hindi ba dapat ganun naman? Nagtutulungan dapat kayong dalawa para ayusin ang mga problema. Paano magwowork ang relasyon kung nagtatago kayo ng bagay bagay sa isa't isa? We could have face it together. It could have ended as soon as it started. But it already happened and I can't do anything about it.

I just hoped that after this time away from each other, magiging maayos rin kami. I continued petting Chippy when my helper suddenly appeared beside me.

"Ma'am may bisita po kayo." She informed me. Tinaasan ko siya ng kilay.

"Sino manang?" Bago pa siya makasagot ay may nauna ng magsalita.

"Ang pinaka-pogi mong kaibigan." Sabi ng isang boses. My eyes landed at my visitor.

"Anong ginagawa mo dito unggoy?" Sabi ko sakanya.

"Kung maka-unggoy naman etong kabayo na 'to." Sabi niya. I rolled my eyes at him.

"Kailan ka papasok?" Tanong niya at umupo sa kabilang couch. Tiningnan niya ang juice na nakapatong sa glass table sa harapan ko. Nakita ko ang pagtaas ng kilay niya. Simula kasi nung nag away kami ni Jackie iniiwasan ko ng uminom. Walang magandang resulta kapag nakainom ako. Umusod siya sa dulo ng couch at inabot ang baso ko. Nagsalin siya at uminom. I shrugged my shoulders and didn't say anything. I heard him sigh.

"You look like mess." He clicked his tongue. I rolled my eyes at him.
"Well thank for that wonderful compliment." Napailing siya ng marinig ang sarcasm sa boses ko.

"Seriously? Why don't you just talk to her?" Sabi niya. Ako naman ang bumuntong hininga. Naintindihan ko naman kaagad kung sino ang tinutukoy niya.

"It's not as easy as that." Maikling sabi ko.
"As much as I missed her, I can't. We need this space away from each other." I added.

Napailing na lang si Vhong sa sinabi ko.

"Pinapahirapan niyo lang sarili niyo. Hanggang kailan niyo balak hindi mag-usap? You both look like a mess. You should fix it before everyone and anything around you gets involve and affected." I casually run my hands on Chippy and ask him.

Worth The Risk (Book 2) [COMPLETED] Where stories live. Discover now