Worth The Risk (Book 2) [COMPLETED]

Chapter Thirty One

JACKIE

Blood. There's a lot of blood. Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatitig sa dugo na nasa kamay ko. There's blood everywhere. My hands. My clothes.

"Oh My God! Thid is not part of the plan!" I heard Karen's voice out of nowhere. Napansin kong nakahiga na si Tom sa lupa at may basag na bote sa tabi niya. Hindi ko na sila pinagtuunan ng pansin.

Napatingin ako kay Vice ng mapansin na nasa harapan ko na siya. He stumbled back and I immediately catch him before he fall on the ground. Doon lang nag sink in ang nangyari. Tom was aiming the gun at me. But before he even pull the trigger, Vice move infront of me. He blocked me and caught the bullet that was supposed to be for me.

N-No...

Naramdaman kong bumibigat na si Vice kaya naman dahan dahan ko siyang pinaupo. I laid his head on my lap and my eyes widen. The blood is coming from the wound on his chest.

"No!!! Vice!! Oh My god!!!" I panicked and my tears immediately fell. Tuloy tuloy ang iyak ko habang nakatingin kay Vice. I don't know what to do. What am I suppose to do? There's so many blood. Vice is struggling to open his eyes. May mga dugo na ring lumalabas sa bibig niya.

"Baby please stay with me. Vice don't leave me." Mas lumala ang iyak ko. Nanginginig ang buong katawan ko sa takot. Tumingin ako sa paligid, trying to find someone to help us. Nakita ko si Karen na nanlalaki ang mata habang pinapanood kami.

"Do you know how to drive? Let's get him to the hospital." Sabi ko sakanya. Halos hindi ko na mabuo ang sinasabi ko dahil sa sobrang nginig ng boses ko. Mabuti na lang at naintindihan niya naman. Tumango siya kaagad. Hindi ko na kailangan sabihin at mabilis niya naman akong tinulungan na isakay si Vice sa kotse. Mabilis kaming umalis sa lugar na iyon.

"J-Jackie..I-I'm sorry.." Hirap na sabi ni Vice habang nasa sasakyan kami. Umiling iling ako.

"No. Don't try to talk Vice."

"I want you to remember that I love you."

"Don't talk like that! We're on our way to the hospital. Stay with me please. I love you." Sabi ko sakanya habang hinahaplos ang buhok niya. Pumikit siya at nag panic naman ako. Mabilis kaming nakarating sa ospital. Hindi ko iniwan si Vice sa kotse. Karen step out and called the nurses. They quickly help us. Nakasunod lang ako habang pinapasok si Vice. Hindi na ako pinayagan pumasok ng ilagay na si Vice sa ER. Naiwan ako sa labas. Nanginginig pa rin ako habang hindi matigil tigil ang iyak ko.

Naupo ako at pumikit. Nagsimula akong manalangin. Sa sitwasyon namin ngayon ay kailangan na kailangan ko ang tulong Niya.

Panginoon pakiusap po iligtas niyo po ang mahal ko. Hindi ko po kayang mawala siya sa akin.

Hindi ko alam kung ilang oras akong naghihintay sa labas. Hindi ako umalis sa pwesto ko. Ilang doctor na ang lumabas pasok sa kwarto kung nasaan si Vice. Sa tuwing may lumalabas ay napapatayo ako. Bago ko pa sila makausap ay papasok na naman sila. Hindi ako mapakali. Wala pa ring balita sa kung ano na ang lagay ni Vice. Please God sana okay lang po siya. Hilam na ang mga luha ko. Nararamdaman ko na rin na masakit ang ulo ko dahil sa sobrang pag-iyak ko. Tinawagan ko na si Kuya Vhong kanina. Hindi ko kayang sabihin kay Tita Rosario kaya naman si Kuya Vhong na muna ang tinawagan ko. Alam ko namang siya na rin ang nagsabi kay Tita. Ano na lang ang mukhang ihaharap ko kay Tita? Gusto ko ulit umiyak ng maisip ko iyon.

Someone suddenly touch my shoulder that made me startle. I look up and saw Kuya Vhong with a worried expression. I tear up immediately upon seeing him. Tumayo ako at mabilis siyang niyakap.

"K-Kuya V-Vhong..." Umiiyak na sabi ko.

"Shh. Stop crying Jackie. Magiging okay rin siya." He assured me. I shook my head.