Deadly Contracts:The target

Μια νταντά πολυτελείας

Ο ουρανός άναψε τα φώτα του , οι πρώτες ηλιαχτίδες τρύπωσαν μέσα από τις κουρτίνες κι εκείνη έτριψε τα μάτια της παρακαλώντας το σύμπαν να είναι όλα ένα όνειρο. Άπλωσε το χέρι της για να πιάσει το ρολόι. Το γύρισε και τινάχτηκε από το κρεβάτι σε δευτερόλεπτα. Με βάση τον χρόνο που ήθελε κάθε πρωί για να ετοιμαστεί  ήταν καλά, με βάση όμως την καινούρια  της ταυτότητα είχε αργήσει. Έκανε ένα γρήγορο ντουζ και άνοιξε ξανά τη ντουλάπα κοιτώντας  την " πολύχρωμη πανδαισία χρωμάτων " που έκρυβε μέσα της.

"Γκρι;...ΌΧΙ!" Είπε και πέταξε το πρώτο ρούχο που βρήκε στο πάτωμα "Μαυρο ; θεέ μου είναι σαν να πηγαίνω σε κηδεία!!!" Συνέχισε να πετάει τα ρούχα της ,τα οποία ήταν όλα σε σκούρες αποχρώσεις , ώσπου το μάτι της έπιασε ένα κόκκινο επαγγελματικό φόρεμα που είχε αγοράσει για μια δεξίωση όταν πήγε σε αποστολή στην Ισπανία. "Μπινγκο !" Σχολίασε αγανακτισμένη και το φόρεσε. Έφτιαξε τα κατάμαυρα μαλλιά της μια ολοισια αλογοουρά και κοιταχτηκε στο καθρέφτη.

"Πώς ειμαι έτσι;" μονολόγησε βλέποντας την θηλυκή της πλευρά και βγήκε στη σαλοκουζίνα. Έφτιαξε έναν σκέτο καφέ και αρπάζοντας το φάκελο κατέβηκε στο πάρκινγκ. Η διαδρομή δεν ήταν μικρή. Ο Κόλινς είχε χτίσει το ναό του έξω από την Νέα Υόρκη . Αν έπρεπε να κάνει κάθε μέρα την ίδια διαδρομή, σκέφτηκε απελπισμένη τότε έπρεπε να κουβαλάει μια ντουλάπα στο αμάξι της 

"Να αλλάξω την γκαρνταρόμπα μου... τσεκ!" Αναφώνησε ξαφνικά και φτάνοντας σταμάτησε λίγο πριν στρίψει στον ιδιωτικό δρόμο.

Πήρε στα χέρια της το φάκελο και τον άνοιξε.

"Ελίζαμπεθ Μαρτινς;; ΜΑΡΤΙΝΣ;; ΗΛΊΘΙΟΙ!!!" Φώναξε και χτύπησε τα χέρια στο τιμόνι. Θεώρησαν πως αν βάλουν το επίθετο του πρώην συζύγου της θα ήταν έξυπνο. Εκείνη όμως ένιωσε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Ήθελε να κάνει όπισθεν να πάει στα κεντρικά να τα βάλει φωτιά και να κοιτάζει το κατόρθωμα της πίνοντας ήρεμη το καφέ της.

Έβαλε την ταυτότητα στη τσάντα της μαζί με τη συστατική επιστολή και το ψεύτικο βιογραφικό και προσπάθησε να ηρεμήσει. Έστριψε στο χωματόδρομο και άρχισε να παραμιλάει.

"Πώς  θα ακούστω σαν μια Νταντά;; Γαμω !!" Μουρμουρησε φτάνοντας έξω από της τεράστιες πύλες. Η σχέση της με τα παιδιά ήταν ανύπαρκτη. Χρόνια τώρα έπειτα από το διαζύγιο της τα απέφευγε σαν το διάολο το λιβάνι. Της έφερναν μνήμες που δεν ήθελε... μνήμες που ζωντάνεψαν όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο...