Deadly Contracts:The target

Περίεργα βλέμματα

Η Ελίζαμπεθ πέρασε μέσω της ενδιάμεσης πόρτας στο δωμάτιο της. Ανάμεσα στις δύο πόρτες υπήρχε ένας κενός χώρος βάθους δύο μέτρων. Μπαίνοντας στο δικό της σταμάτησε και το επεξεργάστηκε. Ένα ξυλινο μονό κρεβάτι ήταν στο κέντρο του, καυω υπήρχε παντού απλωμένη μοκέτα στις αποχρώσεις του γκρι και ήταν πεντακάθαρη. Απεναντι ακριβως είχε μια ακόμα πόρτα που οδηγούσε στο μπάνιο ενώ δεν έλειπε και το μπαλκόνι.
Άφησε τη τσάντα της στο κρεβάτι και άνοιξε τις μπαλκονόπορτες. Η θέα σου έκοβε την ανάσα. Έβλεπε απευθείας την πόλη ενώ μπορούσες να δεις μέχρι και τις τεράστιες γέφυρες που ένωναν την Νέα Υόρκη με το Μπρούκλιν. Κάτω ακριβώς υπήρχε ο πίσω κήπος. Πρόσεξε ένα μικρό σπιτάκι και υπέθεσα πως είτε επρόκειτο για κάποια μεγάλη αποθήκη η έμενε εκεί κάποιος από το προσωπικό  ίσως ο κηπουρός. Το αρχικό της σοκ για τον εγκλεισμό που ξέχασαν να της αναφέρουν δεν έφυγε τελείως. Θα έφτανε η ώρα που θα μιλούσε με τον Σεμπάστιαν και θα τον  στόλιζε σαν το πιο λαμπρό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

Κάτι σε αυτό το σπίτι όσο και σε όσους γνώρισε μέχρι στιγμής της κίνησε την περιέργεια. Έμοιαζαν φυσικά για την πλούσια καλοβολεμενη οικογένεια που διάβασε στις έρευνες αλλά το έξυπνο μυαλό της σε συνδυασμό με το ένστικτο της δεν την ξεγελουσε. Ίσως τους έδωσε δίκιο σε ένα και μόνο πράγμα. Ο Τόνι Κόλινς έκρυβε σίγουρα κάποιο μυστικό.

Θέλοντας και μη πλησίασε και άνοιξε διστακτικά τη ντουλάπα της.

"Ωωωω γάμησέ με τώρα!!!" Αποκρίθηκε βλέποντας το τι υπήρχε μέσα. Κρεμασμένες σε σειρά κατά ημέρες, έχοντας ένα ίσο κενό μεταξύ τους σαν τις τοποθέτησαν με χάρακα, υπήρχαν οι στολές. Πάνω από κάθε κρεμάστρα έγραφε και από μια μέρα της εβδομάδας. Όλες είχαν διαφορετικό χρώμα αλλά το ίδιο μήκος. Κοντές. Υπερβολικά κοντές. Η στολή της Κυριακής τράβηξε πιο πολύ από όλες το βλέμμα της. Ήταν κόκκινη με ένα μαύρο δαντελενιο τελειώνω στο μπούστο. Ήταν φυσικά στολή αλλά η Ελίζαμπεθ ένιωσε πως αν φορέσει αυτό το πράγμα θα είναι σαν να παίζει σε ταινία πορνό. Έξαλλη  την έβγαλε άτσαλα από μέσα και ανοίγοντας την κεντρική πόρτα κατευθύνθηκε προς το γραφείο του. Άνοιξε την πόρτα χωρίς καν να χτυπήσει κι εκείνος πετάχτηκε όρθιος κοιτώντας την με απορία και θυμό.

"Δεσποινίς Μαρτινς !! Τι σας είπα για το γραφείο μου ;" ρώτησε και από τον τροπο που είχε ακουμπήσει τις παλάμες του πάνω στο γραφείο έδειχνε πως συγκρατουσε ένα επικείμενο ξέσπασμα.