"Ezman Seyhanlı, Asmin Yıldız'ı eşin olarak kabul ediyor musun?"
Kabul ediyor muydum? Yanımda oturan çocuk sayılabilecek kadar yaşı küçük olan bu kızın eşim olmasını kabul ediyor muydum? Yaşı on sekiz ya var ya yoktu ama o kabul etmişti... Benim eşim olmayı kabul etmişti. Belli ki eli mahkumdu zavallının. Koskoca Ezman Seyhanlı'yı bu masaya oturtturan aşiret meclisi, bir marabanın kızını mı oturtamayacaktı? Ne yazık ki yıllar önce kaçtığım topraklarımda daha hiçbir şey değişmemişti. Hâlâ insanlara zorla istemedikleri şeyleri yaptırıyorlardı. Yine de memleketime tatil için dönerken kendimi nikah masasında bulacağımı hiç düşünmemiştim. Ne kadar da aptalmışım... Buralarda kararların ne kadar kolay alındığını ne çabuk unutmuşum.
Ben Ezman Seyhanlı. 26 Yaşındayım. İngiltere'ye okumak için giderken ardıma bile bakmamıştım. Üniversiteyi bitirdikten sonra dönüp aşiretin başına geçmek yerine Londra'da kalmayı seçmiş, başarılı bir inşaat şirketinde menajer olarak çalışmaktan gayet memnundum. Aslında çalışmamı gerektirmeyecek kadar zengindim fakat ne babamın şirketinin başına geçmek ne de çocuk yaşta berdel evliliği yapmamak için evden kaçan ilk aşkım Zilan'ın gözlerimin önünde vurulmasına şahit olduğum topraklara geri dönmek niyetindeydim. Sadece annemin ısrarlarına dayanamamış ve birkaç haftalığına tatile gelmiştim. Gelmez olsaydım. Nerden bilebilirdim ki kız kardeşimin bir marabanın oğluyla kaçıp beni bu duruma sokacağını?
Benden bir cevap alamayan nikah memuru, hafifçe öksürerek boğazını temizledikten sonra, tekrar sordu. "Ezman Seyhanlı. Lütfen cevap verin. Asmin Yıldız'ı eşin olarak kabul ediyor musun?"
Kabul etmesem? Buradan kalkıp direk havaalanına gitsem ve Londra'ya, sevgilim Angelina'nın huzurlu kollarına geri dönsem? Gözlerimi kapatıp kısa bir müddet düşündüm bu olasılığı. Hayır! Hayır, yapamazdım bunu. Kız kardeşimin infaz kararı demekti bu. Ben bir kez daha sevdiğim birinin gözlerimin önünde öldürülmesine seyirci kalamazdım. Kendi ellerimle kız kardeşimin katili olamazdım.
Hayat sana iki seçenek sunuyorsa ve her ikisi de seni bir çıkmaza sokuyorsa, insanların canını en az yakan yolu seçersin. Ben de öyle yapacaktım. Seçtiğim yolda bir ben bir de yanımda oturan bu küçük gelin yanacaktı ama diğerleri mutlu olacaktı. Konağın avlusundaki kalabalığa baktım, aileme, aşiret ağalarına ve ağasının düğününde ziyafet çekmek için gelen insanlara. Bu insanların mutluğuna karşı benim mutsuzluğum...
Başımı nikah memuruna çevirip "Kabul ediyorum." dedim. "Asmin Yıldız'ı eşim olarak kabul ediyorum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İstikamet Londra (Töre Mecburiyetim kitabı)
PoetryBu kitapla bambaşka bir töre hikayesi okuyacaksınız. Bol kahkahalı kimi zaman gözyaşları içinde kimi zaman da öfkeleneceksiniz. Ama bir karakter var ki o sizden biri. Onu seveceğinize emimim. Ezman okumak için gittiği ve orada kalıp çalışmaya başl...
