Sırlar Okulu

Ilk Adım-Tanitim

Bu hikaye Danganronpa adında bir animeden alıntı ama ben birkaç küçük değişiklikler yaptım. Eğer bu animeyi izlediyseniz hikayeyi beğenmeyebilirsiniz. Remix gibi. Ama izlemediyseniz çok begeneceksiniz. Tamam çok konuştum siz okumaya başlayın :)

Ben Victoria Williams. Kumral, uzun kahverengi saçları olan ve büyük kahverengi gözleri olan minyon bir kızım. Sosyal, arkadaş canlısı, güler yüzlü biriyimdir. Ortama çabuk uyum sağlarım. Fakat hiçbir şeye yeteneğim yoktur ve çok sakarımdır.

Yine ailecek geleneksel Pazar kahvaltımızı yaparken kapımız çaldı. Kapıyı küçük kardeşim açtı ve bir süre sonra kapıyı kapatıp elinde bir mektupla içeri geldi. Bana doğru uzanıp mektubu bana verdi. Şaşırmıştım. Mektubun üstünde benim adım yazıyordu. Çok heyecanlandım ve daha fazla bekleyemeden mektubu açtım.

''ULUSLARARASI YETENEKLER ÖZEL LİSESİ'NE SEÇİLDİNİZ. TEBRİK EDERİZ...'' yazıyordu. Anlamamıştım. Bu okul dünyada en çok adı duyulan kullardan biriydi. Bu liseye sadece ''en''' ler seçilebilirdi. Yani en zeki, en sportif...

Peki ben ne alaka? Bu okul herkesin gitmek istediği ama girilmesi en zor okullardan biriydi. Hayatımda daha önce hiç bu kadar şaşırmamıştım. Fakat bu şansı geri tepecek kadar da salak değildim.

Bu okulun amacı; Yetenekli öğrencilere en iyi geleceği vermek ve onları dünyada önemli ve yüksek yerlere getirebilmektir. Bu okul ülke çağında 1 numaradır.

İşte şimdi okulun önündeyim. Bizim dışımızda kimse görünmüyor. Annem ve babam sol, kardeşim sağ yanımda duruyor. Bu okulun adını çok duydum fakat hiç bu kadar yakınına gelmemiştim. Gerçekten çok büyüktü. Ailemin suratına baktığımda da onların aynısını düşündüğünü biliyordum. Sanırım hepimiz biraz fazla büyülenmiştik.

''Artık içeriye girmeliyim.'' dedi annemlere dönüp. Annemin gözleri dolmuş, babam ise gururlu bir şekilde bana bakıyordu. Hepsiyle teker teker vedalaştım. Bir süre onları göremeyecektim çünkü okula biraz uzak oturduğumuzdan burada yatılı okumak zorundaydım. Bavulumu babamın elinden aldım ve okulun bahçesinden içeriye girdim. Yavaş yavaş okulun kapısına doğru yürüyordum.

Arkama aileme baktım. Bana gülümseyerek el sallıyorlardı. Daha fazla bakarsam okula giremeyeceğimden korkum ve önüme döndüm. Ben duygusal biriydim.

Ve kapının önüne geldim. İlk adımımı atmak üzereyim. İlk adımımı iyi atayım ki bütün senem iyi geçsin.

İşte başlıyoruz...

********************************************************

Hikayemi okuduğunuz için çok teşekkür ederim :) Wattys2015 e aday olarak katıldım. Lütfen hikayeme oy verin :)