Since Nine

Confrontation

CHAPTER 11

Pagdating sa bahay ni Ramcel, nagpahinga muna sya saglit saka naligo at nagbihis ng damit-pambahay. Sinamahan nya ang Mommy nya sa pagbabantay ng tindahan. Hindi sya kumikibo. Napapatingin sa kanya ang Mommy nya. Halata nitong may problema sya pero nagpapasalamat syang hindi sya nito inuusisa. Sinubukang basahin ni Ramcel ang essay ni Harrison pero hindi sya makapag-focus kaya tinigilan na lamang nya.

Ala sais na nang makauwi si Victoria. Naghintay muna ng 30 minutes si Ramcel para bigyan ito ng chance para makapagpahinga muna bago sila mag-usap. Pinagbuksan sya ni Ate Gemma ng gate. Ginawaran sya nito ng matipid na ngiti. Alam rin nitong nagkakaproblema sila ni Vi ngunit pinili nitong manahimik na lang.

Tumanggi syang pumasok sa loob ng bahay. She didn’t think they would be able to talk about it inside anyway. Sinabi nyang hihintayin na lang si Vi sa hardin. May malaking swing sa gilid ng bakuran ng mga Arzedon kung saan sila madalas tumambay noon nina Jenny. Sumakay sya roon at umupo. Hindi nya maiwasang ma-miss si Jenny. Ano kayang gagawin nito sa ganitong sitwasyon? Matatanggap kaya nito ang pagkatao nya o lalayuan din sya nito kagaya ni Victoria?

Mula nang hindi sila mag-usap ni Vi, hindi pa sya nakakapagpadala ng sulat kay Jenny. Hindi nya alam kung sasabihin rito ang nangyayari sa kanila o ililihim na lang para hindi ito mag-alala.

May mga nakasabit na Japanese lanterns sa paligid ng hardin at biglang sumindi ang mga ito nang kumalat ang dilim sa paligid. Ang ganda ng effect. Dumagdag pa ang kagandahan ni Victoria nang lumabas ito. Nakasuot pa rin ito ng uniform. Nakalugay ang mahaba nitong buhok. Tila ito isang diyosa. Hindi mapigilang mapatitig ni Ramcel sa mala-anghel nitong mukha. Kaso iniwas din nya ang tingin dahil gumuhit ang pagkailang sa mukha ni Vi dahil sa titig nya.
Umupo si Vi across from her. May mesa na yari sa metal ang nasa pagitan nila. Nasasaktan si Ramcel dahil hindi man lang sya magawang tignan ni Vi. Nakabaling ang mga mata nito sa ibang direksyon.

“Miss na kita,” sabi ni Ramcel. She tried to reach Victoria’s hands, which were resting on top of the table. She was stung when Vi jerked her hands away from her. Kung dati, ito mismo ang humahawak sa kamay nya kapag magkasama sila, ngayon parang diring-diri itong mahawakan nya. “I only like girls, Vi pero wala akong nakakahawang sakit.” Hindi nya mapigilang sabihin yun nang may hinanakit sa boses. “Hindi mo na rin ako matignan ngayon?” Ramcel’s voice cracked. She clenched her jaw to keep herself from crying. “Are we still friends?”

Tumingin sa kanya saglit si Vi pero umiwas ulit ng tingin at hindi nagsalita. “You won’t even talk to me?” Nagsisimula nang makaramdam ng galit si Ramcel. “Is it really awful that I’m a lesbian? Pakiramdam ko iniwan mo ko sa ere when you learned about me. Akala ko ba hindi mo ko iiwan kahit ano pa ako? You promised me remember?” Guilt was suddenly written on Victoria’s face. “Kaya mo ba ako nilalayuan dahil sa nararamdaman ko para sayo?” Nanatiling tahimik si Vi. “Alam ko naman na hindi mo masusuklian yun. Kaya nga nilihim ko na lang. At hindi ko rin hihilingin sayo na tumbasan mo ang feelings ko para sayo. Sapat na sa akin na maging magkaibigan tayo.”

Hindi makita ni Ramcel kung anong emosyon ang ipinapakita ni Victoria dahil nakabaling pa rin ang tingin nito sa ibang direksyon. “Vi! Look at me!” Galit nang hinampas ni Ramcel ang mesa. Victoria was startled. Napilitan itong tumingin sa kanya. “Hindi mo ba ako matanggap? Kaibigan pa ba ng turing mo sakin?”

“H-Hindi ko alam,” matipid na sagot ni Victoria.

Naramdaman ni Ramcel na nag-iinit na ang mga mata nya. Nagbabadya ang mga luha nya. Bakit hindi nya alam? Bakit ba kailangang itanong pa kung magkaibigan pa sila? Hindi ba yun automatic? Kapag lesbian ba ang isang tao, magiging basehan yun kung pwede pa syang ituring na kaibigan ng isang tao o hindi? Hndi ba pwedeng tanggapin na lang kung ano sya?